De HSG

Vandaag was het dan zover, mijn HSG stond gepland om 14 uur.

Vervelend als mijn werk is en zal blijven was ik gewoon tot 12 uur ingeroosterd en kon ik niet eerder weg, dan had ik maar eerder moeten komen werd me nog gezegd. Tegensputternd door te zeggen dat het niet eerder ingepland kon worden hield ik me maar in en heb ik het maar gewoon gedaan. Op zich was het ook wel lekker, alleen de ochtend werken en zo had ik toch een klein beetje afleiding en hoefde ik niet de hele dag tegen op te kijken.

Al met al heb ik afgelopen nacht slecht geslapen, maar ging de wekker gewoon om 7 uur en toen moest ik gewoon maar gaan. Vanaf het moment dat de wekker ging stond mn diesel aan en kwam ik langzaam op gang. Ik heb echt de hele dag dat nare onderbuik en misselijkheidsgevoel gehad. Ik heb  van alles gedaan om er zo licht mogelijk over te denken maar dat ging echt niet op.

Onderweg naar het ziekenhuis nog even snel gebeld, we hadden een trein later en zouden dus 5 minuten later zijn. Maar goed dat ik nog even gebeld had, want na het melden en snel nog even naar de wc mocht ik al binnenkomen. Echt bijkomen en voorbereiden kon dus al helemaal niet meer.

Daar ging ik dan, in een omkleedhokje mijn onderkleding uitdoen en ik moest een ziekenhuisschort om en ik zag de onderzoekskamer en al die indrukken waren al best pittig. Ik stond stijf van de zenuwen!  Manlief mocht er gelukkig gewoon bij zijn maar moest wel een loodschort aan en die ging achter me staan om mijn hand vast te houden. De gynaecoloog zei dat ie zo vertederend naar me keek dat hij het schattig vond, hihi! Fijn om te horen, alle mensen in de kamer waren erg lief en vertelden alles stap voor stap en vroegen om de haverklap of ik me goed voelde en dat ik gewoon moest blijven vertellen wat ik voelde en of het goed ging. Erg betrokken en dat was wel enigszins ontspannend, op welke manier dat dan ook mogelijk was!

Er werd me uitgelegd wat de bedoeling was, de cup zou ingebracht worden waarna de contrastvloeistof ingespoten zou worden om de foto’s te maken. Ik moest bij alles zeggen als het niet meer ging, het was niet prettig maar ook niet niet te doen.

Tussendoor vroeg de gynaecoloog nog aan manlief of het wel met hem ging, volgens hem waren de vrouwen tijgers maar de mannen soms de welpjes omdat ze hun vrouw dat moeten zien doorstaan. Hij was oke zei hij, hihi gelukkig maar!

Na de oncomfortabele inbreng van de cup gingen ze starten en al vrij kort daarna zeiden ze dat het niet helemaal lekker ging en werd er gekeken hoe het kon. Ik bleek lekkage te hebben, wat er in ging kwam er net zo hard weer uit dus het cupje werkte niet. Alles werd er weer uitgehaald en ik moest opnieuw alles weer doorstaan.

De spreider, het inbrengen van ditmaal een tang en daarna werd poging 2 gedaan om de vloeistof erdoorheen te laten lopen. Deze keer voelde het vervelender dan poging 1 en moest ik een paar keer goed slikken om dit vol te houden, maar het ging gelukkig nog wel.

En toen weer een aantal momenten later hoorde ik een beetje paniek van hun, gewoon doorspoelen en doe maar gewoon want anders moet het weer opnieuw waren enkele krampachtige kreetjes die ik hoorde van de lieve mevrouw die inmiddels bij mijn benen stond om de vloeistof handmatig in te brengen.

En je raadt het al, ook deze keer werd alles er uitgehaald en kwam er een kort overleg. Ze vertelden mij dat dit niet vaak voorkwam en dat vooral ik rustig moest blijven en het wel goed zal komen. Het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen en wilde zo snel mogelijk weg.

Poging 3 was de poging op de ouderwetse manier, thans dat is wat mij verteld is. Er werd een ballonnetje rechtstreeks in de baarmoeder gebracht en gevuld met vocht om zo op die manier de contrastvloeistof naar binnen te spuiten. Het ballonnetje werd ook nog iets te veel gevuld en er floepte een straal water nog naar buiten over mijn benen. Hele rare sensatie als je niet weet wat er beneden allemaal gebeurt.

Deze poging was ook de meest pijnlijke poging, het klamme zweet brak me uit en mijn hele onderkant begon stuiptrekkingen te krijgen en ik moest echt heel goed op mijn adem letten want het was eng en pijnlijk tegelijk. Manlief fluisterde lieve woorden en hield mijn hand stevig vast, ik had dat ook echt nodig. Met mijn ogen stijf dichtgeknepen heb ik de pijn getrotseerd en lukte het eindelijk om de vloeistof in te brengen en ze vertelde gelukkig meteen dat zowel de linker als de rechter eileider open waren en de foto’s oke waren en alles kon er weer uit. Op het moment dat alles er weer uit was, was ik opgelucht en de pijn ebte ook meteen weg.

Met een doek ertussen voor de contrastvloeistof mocht ik me aankleden en 10 minuten rondjes lopen in de wachtkamer om de vloeistof vanuit de buikholte weer te laten zakken naar beneden. Daarna mocht ik nogmaals de onderzoekskamer in voor een foto en deze was oke.

Ik gaf alle lieve mensen een hand en bedankte hen dat ze zo lief voor me waren geweest ondanks dat het niet helemaal vlekkeloos was verlopen. Ze vroegen mij om een soort van pijnmeter op een bepaalde plek te schuiven, van pijnloos tot ondraaglijk. Ik kon de cijfers niet zien en schoof de meter een stukje verder dan het midden naar rechts, bleek dat ik de pijn een 5,5 had gegeven. Voldoende om de pijn te voelen, maar niet ondraaglijk dus.

Ondanks dat de laatste poging echt niet prettig was en best moeilijk te doorstaan was, was het ook meteen voorbij toen ik eenmaal rustig en ontspannen op adem was gekomen.

Mijn HSG was dus een heel avontuur op zich, maar ik heb het overleefd! De napijn is prima te doen, beetje menstruatiekrampen.

Lekker met een dekentje op de bank en wat bijgeslapen heeft wonderen gedaan. Morgen lekker vrij, dus tijd genoeg om dit te laten bezinken en van bij te komen.

13 oktober is de check up in het ziekenhuis, we zijn erg benieuwd :D

Ook hier werd nogmaals IUI genoemd, dus ik denk dat dat de route gaat worden.

Ik ben wel erg emotioneel door het hele gebeuren, misschien omdat ik de steun van mijn ouders juist nu zo erg mis. Gelukkig is mijn schoonfamilie erg lief en heb ik vandaag veel mooie en lieve woorden mogen krijgen.