Surrealistisch

Eens in de zoveel tijd heb ik een afspraak met een vriendin in 't Leidse. Soms gaan er jaren overheen, maar dat geeft eigenlijk niet. We praten gewoon lekker door terwijl we shoppen voor jurken en chocolade.
Iedere keer dat we samen over straat gaan, schieten mensen ons aan.
Hun levensverhaal.
Een cadeautje.
Een glimlach met een welgemeende opmerking.
We horen de vreemdste zaken aan van de meest uitzinnige mensen.
Iedere keer.

Nu is het an sich niet zo vreemd als roleplayers onder elkaar om in de normaalste zaken iets komisch of aparts te zien. Het maakt de wereld tot een wonderlijke plek.
Die kunst deel ik ook met Bet.
Als ik Aag ben.
Of soms ook andersom.
Jaren geleden geboren op de bank uit een melige bui.
Daarna met groot succes opgetreden in menig rollenspel of willekeurig gezelschap.

Ze voorzien de mensheid van ondertiteling en grinniken wat af.
Want eigenlijk weten ze stiekem alles.

Ik spreek met mijn bankzuster af op Utrecht Centraal voor een lekker dagje uit; OV-servicepunt als veilige ontmoetingsplek. Die kan je immers niet missen.
Ik ben te vroeg.
Dat ben ik wel vaker.
Maar na een half uur nog geen glimlach in zicht!
Ik bedenk haar nog 3 minuten te geven, dan is het precies kwart over, als er ineens een SMSje verschijnt: 'Kun je het een beetje vinden?'
Ondertiteling: waar ben je!
Ik knipper met mijn ogen en kijk nogmaals naar het megalomaan grote bord bovenaan de balie. Ja, het staat er echt: OV-servicepunt.

Dat begint al goed. Ik gooi er een telefoontje tegenaan: 'Hoi, ik sta hier al een half uur maar ik zie je niet!'
'Da's maf,' klinkt het aan de andere kant, 'want ik zit hier al gezellig een half uur en zie jou OOK niet!'

Alternatieve realiteiten trekken samen als we erachter komen dat Utrecht niet één maar twee servicepunten heeft.
D'oh.

We verlaten de verwarring en duiken de stad in. De geplande high tea gaat even niet door, want er was niets leuks te vinden. Wel weet Bet toevallig een heerrrrrrlijk bakkertje waar we kunnen snoepen.
Tegenover een chocoladewinkel.
Oh, de horror.

Maar ja, zo zoet als Aag het leven proeft, dat bekomt Bet niet, dus we zullen eerst maar eens stevig gaan lunchen bij een Griek die zij weet te vinden.
Het grote krijtbord staat buiten diverse heerlijkheden te benoemen en we lopen likkebaardend naar binnen.
Het personeel bekijkt ons wat twijfelend. 'Vandaag alleen pizza.' weet de dame eruit te brengen.

We kijken elkaar verbijsterd aan.
'Maar....jullie bord buiten dan?'

'Vandaag alleen pizza.' Standvastig, dat wel.

We twijfelen aan ons verstand en lopen weer naar buiten: het bord staat er nog steeds. Het lacht ons uit.

Op zoek naar een andere tent zien we ineens prachtige regenboogbellen voorbij komen van wel een halve meter doorsnede! Zonder ook maar iets af te spreken, springen we tegelijkertijd naar een bel die langsvliegt. We missen em ruim en wuiven hem na, giechelende zusters.

'Ja zeg, kapotmaken kan iedereen! Kom je ze dan ook maken?' Commentaar van de glimlachende bellenartiest. We mogen ook proberen! Het is kinderlijk eenvoudig en evenzo kinderlijk leuk. Grote, misvormde bellenbaksels stuiteren omhoog en onze dag is alweer goed.

Na de lunch strijken we alsnog neer bij de zoete bakker en genieten daar van een toetje.
Terwijl we bijkletsen, zeilt er ineens een stevige zeepballon de hoek om.
Is hij ons gevolgd?
We kijken elkaar aan en precies op dat moment knapt de ballon.
En laat een velletje achter.
Nu snappen we het niet meer: het was toch een zeepballon?
Bet en Aag knikken betweterig. Zelfbewuste zeepballonnen zijn niets nieuws. Leuk dat-ie nog even hallo kwam zeggen.

We maken nog even een wandelingetje langs de kloostertuinen. Kruiderijen snuffelen, bloemen bewonderen en bankjes proberen. Bet en Aag blieven immers een goed bankje voor hun denkbeeldige haakwerkjes.
Ligt er een grote slak voor onze voeten.
Nee, wacht, geen slak: een peer.
Uh.
Slak.
Nee, echt, een peer!

Controle: geen perenboom in zicht.
Half gerijpte peer, duidelijk geen supermarktmateriaal.
Hoe komt die nou hier?
Voor onze neus?
Slakje spelen?

We kijken elkaar aan en we begrijpen elkaar.
Met een grote grijns pakken we de peer, voorzien deze van twee oogjes en een glimlachend mondje en leggen hem terug op zijn plek.
Onze dag is surrealistisch genoeg geweest.
Voor de volgende opmerkzame ziel
Laten wij een glimlach achter.