Generatiebrug

Kleine kindjes worden groot.
Vandaag en gisteren hebben we in hun minikamertje de nodige ongein uitgehaald in een vage poging er een groot bed in te plaatsen naast het peuterbed. Thorben verhuist naar een half-hoogslaper ('die is COOL!' verklaart hij bij het zien van het trappetje) en Ilva mag in zijn oude bedje.
Manneke is maar wat trots. Ilva mag in ZIJN bed slapen en hij gaat omhoog. Dat het geheel eigenlijk helemaal niet past en dat we de meest bizarre constructies moeten bedenken om ons niet ongans te struikelen, mag de pret niet drukken.
Het bed staat.
En het is hoog.
En het is immers cool.

In de verschuifdrukte moeten de fotoalbums even verhuizen.
Er valt een stapeltje uit.
Foto's van wat ik denk dat mijn derde verjaardag is.
Vader met een handbeschilderde klok die mijn hele jeugd op mijn slaapkamer heeft gehangen.
Lelietjes-van-dalen op tafel, samen met cadeautjes.
Slingers door iedere foto.
Chocola.

Martijn speelt een prominente rol in het geheel terwijl hij naast me zit, achter me aan holt met muziekinstrumenten in onze armen en mij aan de hand neemt op weg naar een nieuw spelidee.
Precies Thorben en Ilva.

Natuurlijk kunnen we beticht worden van het opzettelijk zoeken naar overeenkomsten. Dat hoort er bij, bij die oeroude verhalentraditie in onze familie.
De overeenkomsten.
De toevallen.
De anecdotes.

Zo vertelt Thorben Merlijn over zijn groooote voorraad autootjes. Merlijn grijnst en vraagt waar de autootjes slapen. Hij refereert aan een prachtige foto van toen hijzelf nog klein was en zijn bed dusdanig vol lag met autootjes, dat hij uiteindelijk in zijn kussensloop in slaap is gevallen.
De grap ontgaat de kleine beer en hij verklaart beledigd dat de auto's in de garage slapen.
Jammer.
Fail.

Andere momenten kunnen we er niet omheen: de nieuwe generatie lijkt diverse oude verhalen in te pakken met een nieuw strikje. Zijn we zo archetypisch? Of gewoon typisch?
In elk geval allen zeer hulpvaardig: Martijn heeft moeder eens geprobeerd te helpen met afwassen, maar dat pakte niet zo fijn uit. Moeki vond hem mopperend in de keuken: 'Rotafwas. Wil niet schuimen!'
Hij had de fles natuurazijn gepakt.

Vandaag verven Thorben en Ilva hun tienduizendste gezamelijke meesterwerk en daarna gaat kleine beer wel even zijn eigen handen wassen. Dat duurt lang.
Heel lang.
En het wordt ook heel stil.

Als ik ga kijken, is het ventje met een zeerieuze blik alle kwasten en verfpotjes aan het schoonmaken. Water en verfspetters overal, want de waterstraal knalt alle kanten op via de halve eierdopjes die we als verfreservoir gebruiken!
Even wil ik iets heel verkeerds zeggen.
Ik slik het in en grinnik.
Hij kijkt zo trots. 'Mama, ik heb alvast schoongemaakt. Maar kijk: het is wel nat. Is niet erg, hè?'

Ohhh hij kent me al zo goed. De vloer nat, de kastjes nat, zijn broek doorweekt.
Nee, het is niet erg. Het is maar water. 'Lieverd, dank je wel. Je mag ook nog even helpen de vloer weer droog te maken.'

Blij stapt hij van zijn krukje en gaat in de weer met een doekje. De schade blijft beperkt nu de kraan in elk geval weer dicht is. Hij vindt het wel erg jammer dat er geen zeep aan te pas kwam.

'Rotafwas.' Ik hoor het hem bijna zeggen.

Zodra hij tevreden naar de kamer is, maak ik de boel verder aan kant. Ik bedenk me dat hij later nog wel leert hoe dat werkt met waterstralen op een hol oppervlakte en over de richting waar het water dan op spuit.
Ik draai de kraan open.
En spetter mezelf kleddernet met exact hetzelfde eierschaaltje waar kleine beer mee aan de slag was.
Daar gaat mijn trots!

Ik troost mezelf met de gedachte dat als hij fouten mag maken, ik dat ook mag.
Is niet erg, hè?
Ineens vraag ik me af hoevaak moeki daar heeft gestaan met een opborrelende lach, de camera al in haar handen. Te zien aan de stapels foto's die ik nog aan het scannen ben, is dat vaker voorgekomen dan straf of boze reacties.
Dat maakt me blij.
En ik weet dat ik dat ook wil vasthouden, meegeven, doorgeven
Zodat ook de volgende generatie
Opgroeit in ontdekken
In veiligheid
In ons hart.

Ik zie vele overeenkomsten.
Ongetwijfeld dat ik ze ook zoek.
Waarom niet?
Schatzoeken.