Aannames

Vakantie.
Voorheen 'hoeveel boeken kan ik verslinden in 6 weken terwijl ik onder een boom zit'-tijd.
Nu 'laten we de spelletjes nog eens omwisselen, hoeveel DVD's kennen ze nog niet? De potloden liggen hier, de stiften daar en waarom is de verf nou alweer op, oh krijg nou wat, het is alweer tijd om m'n klas voor te bereiden' weken.

Toch merk ik wel verschillen per jaar, per maand en nu zelfs per week. Kon ik vorig jaar nog geen bladzijde lezen, nu heb ik dankzij mijn kindle en avonduren al een paar boeken achter de kiezen; voldoende in elk geval om te bedenken dat ik weer eens wat informatieve boeken wil grijpen.
Nu ik volgend jaar ineens weer groep 5 krijg in plaats van groep 8, valt mijn keuze op een boek over communicatie met kinderen tussen de 4 en 12 jaar oud.
Nuttig.
Ook voor mijn trollen.

Veel verder dan de eerste twee hoofdstukken kom ik niet voordat mijn leesuur overgaat in dromenland, maar een stukje over aannames blijft hangen: het bekende verhaaltje over de juf die zich in de klas verkleed als Sinterklaas en vervolgens aan de kleuters vraagt waar de juf is gebleven. Omdat de kindjes antwoorden dat de juf weg is, wordt er blindelings aangenomen in het onderzoekje dat de kleuters zich niet bewust zijn van het feit dat de juf zich zojuist voor hun ogen heeft omgekleed.
De schrijver stelt echter dat de kleuter de juf als ultieme bron van realiteit accepteert: als de juf met haar vraag impliceert dat ze er niet is, dan is dat zo. Einde discussie. Eigenlijk stelt ze dus de verkeerde vraag, althans niet de juiste vraag om bovenstaande conclusie te kunnen trekken.

De volgende dagen geniet ik van elke minuut dat de trollen beter in staat zijn om zich zelfstandig te vermaken. Vol vertrouwen loop ik naar boven om David te helpen met het wisselen van de kinderbedjes, want met dat groeiende bewustzijn, groeien ook de lijfjes.

Nog geen minuut boven of ik hoor panisch gehuil van beneden en een schreeuwende Thorben. Mama moet NU komen! NU! Ilva heeft pijn!

Ik laat alles uit mijn handen vallen (och arme David, ik heb niet eens gevraagd waar die plank terecht is gekomen) en storm de trap af. Heb ik te vroeg aangenomen dat ze even zelf kunnen spelen? Wat is er gebeurd? Hoeveel pleisters moeten we plakken? Wat is het noodnummer?

Ik vind een verongelijkte Thorben die mij wijst op de krijsende Ilva. 'Mama, ze heeft een prikke geslikt.'

Een prikke.
Fijn dan.
Ik weet gelukkig wat hij bedoelt: ze zijn net aan het spelen met een grote versie van ministeck. Maar ja, die ronde knopjes hebben wel een plastic steeltje dat uitsteekt, dus als ze die inderdaad heeft doorgeslikt, kan dat voor nare problemen zorgen!

Ik vraag door: wat deed Ilva precies?
'In haar mond, mama.'

En toen?

Thorben maakt een slikbeweging.

Ik voel de zenuwen in mijn buik groeien. Dat wordt dus goed observeren, want zo'n plastic krengetje laat zich natuurlijk niet zien op ziekenhuisfoto's of weet ik veel wat. Hellup...

Ilva kalmeert en wil weer spelen, drinken en eten. Pijn heeft ze duidelijk niet. Ik begin te twijfelen, zeker als ik een eenzaam prikkertje bij de deur vind. Terugdenkend aan de anecdote uit het boek, keer ik mij opnieuw tot Thorben. Ik stel de vraag die ik direct had moeten stellen: wat deed Ilva NA het slikken?

'Puchen.' Puchen is ons woord voor spugen. Mijn hoop groeit. Een controle: en toen?

'Toen kwam-ie op de grond.'

Enne...welke kleur was dat prikkertje?

Mijn vermoeden wordt bevestigd: kleine beer geeft me de kleur van het prikkertje dat we bij de deur vonden.

Opgelucht haal ik adem. Ik knuffel de trollen.
Hun lijfjes, hun besef, hun taalvaardigheid, maar ook ons begrip.
Alles groeit.
En bloeit.
Samen redden we het wel.
Een aanname waar ik me graag aan vast houd.