1600 Ballonnetjes

Ineens zie ik daar op het mamaforum 16 ballonnetjes staan.
Een ballonnetje voor elke 100 dagen dat ik daar al meelees en -schrijf.
Da's meer dan Thorbens 3+ jaren en ik weet ook wel hoe dat kan: ik herinner me dat eerste plusje heel goed, een plusje waardoor ik ineens op allerlei websites dook die me konden inlichten over blijde verwachtingen.
Dat plusje werd helaas weer een minnetje. Ons leven is echter na die 1600 dagen wel drastisch veranderd: twee lieve ouders verloren en daartegenover wereldwondertjes in ons huis
Ja, de gedachte is me meer dan eens bekropen dat het toch flink zuur is dat ik mijn ouders bijna ingewisseld lijk te hebben voor twee kindjes.
Thorben die na zijn eerste verjaar zijn opa verloor en Ilva wier komst ik gelukkig nog heb mogen melden voordat haar oma het leven liet voor wat het was.

1600 Dagen vol ups en downs.
Vol liefde en verdriet.
Frustratie en verwondering.

Ik besluit er niet te lang bij stil te staan en ga lekker het zonnetje in met de trollen. Er moeten nieuwe schoenen komen en ook een winterjas zal de kleine beer niet misstaan.
Gelukkig houdt hij wel van schoenen shoppen, ons manneke.

We zijn vrij vroeg weggegaan en ik ben het ontbijt een beetje vergeten. Gelukkig is daar de Haringkoning en we stappen naar binnen voor een heerlijke hap.

'Zal ik de haring in stukjes snijden voor de klein?' Vraagt het lieve meisje van achter de toonbank.

'Nee hoor, hij pakt em bij de staart.' Meld ik en kan een grijns niet onderdrukken bij de aangenaam verraste uitdrukking op haar gezicht.

Wiefke snoept mijn halve makreel weg en Thorben doet zich tegoed aan een lekkere, vette haring.
Vol enthousiasme laat hij zich daarna van de stoel glijden. 'Gaan we nu snoepjes halen?'

Oh, hij heeft de Jamin ontdekt.
Ach, waarom niet? Ik heb een gekke bui. We lopen de snoepwinkel in en Thorben wijst hier en daar wat snoepjes aan. 'Veel van deze, mama. Eentje die, eentje die en eentje die. Oké, klaar!'

Het blijft me verbazen hoe goed hij zijn eigen grenzen al kan aangeven.
Ik schep er een paar dropjes voor Ilva in en reken af.

Met zijn schat in de knuistjes geklemd gaan we door naar de kledingwinkels. 'Mama, magge nu open?'

'Even wachten, manneke, eerst gaan we een jas kopen, daarna mag je een snoepje.'

'Oké.' Hij knikt en houdt het zakje tegen de borst.

In de winkel valt het assortiment tegen: mijn kindjes hebben lastige maten. Konden we de vorige keer voor geen geld of goede woorden nog de juiste schoenmaat voor Ilva vinden, nu is er geen winterjas in Thorbens maat over!
Intussen heeft het manneke overigens een prachtig gesprek met een van de winkeldames. Ze bespreken opdrukken op kleding en 'moeilijke' jassen.

'Magge nu snoepen, mama?'

'Nee, m'n jonkie, we hebben nog geen jas gevonden.'

'Oké, even wachten.' Klinkt het wijs en we gaan door naar de volgende winkel.

Daar hebben we meer succes en met een grote grijns staat hij weer voor me met zijn zakje. 'Nu?'

'Ja hoor, nu mag het!'

Het zakje gaat open en als eerste biedt hij zijn zusje een dropje aan. Daarna propt hij gelukzalig een aardbeisliert in zijn mond.

We halen onderweg ook nog een doosje late frambozen ('we hebben ze nog tot december, mevrouw!') en ook die verdwijnen razendsnel naar binnen terwijl we giechelend achter de duiven aan rennen.
Wiefke doet gewoon mee. Die doet heel goed alsof ze al zelfstandig kan lopen en houdt met de pink omhoog nog net een van mijn vingers vast.

Een ouder echtpaar drentelt langs.
Thorben straalt.
Ze stralen terug.
Een rimpelhand streelt door zijn wapperhaar.

Ineens verlegen komt Thorben bij me terug. Hij kijkt de lieve meneer nog even na met een bedachtzame glimlach.

De zoektocht gaat weer door en even later is kleine beer ook de trotse eigenaar van een paar prachtige nieuwe stappers. Dit moet natuurlijk gevierd worden met een paar rondjes van de glijbaan. Eigenlijk moet het wiefke naar bed, maar ach....we doen gek vandaag en ze heeft het naar haar zin.
Thorben wappert met zijn ballon van de schoenenzaak en heeft er met zijn glimlach ook eentje voor Ilva geregeld. Hij zal er wel even voor zorgen dat ze niets tekort komt.

Er is nog een ander jongetje van Thorbens leeftijd in de speeltuin met diens broertje, van Ilva's jaar en maand. Er wordt heerlijk gegeit en gegiecheld en ik sta even met de oma van de jonkies te praten als ik vanuit mijn ooghoek Thorben achter het kleine jochie aan zie rennen. Hij grijpt hem bij de hand en ik zie aan het vermanende vingertje dat hij hem bestraffend toespreekt...en dat is maar goed ook: hij heeft zojuist voorkomen dat het kleintje het fietspad op loopt zonder toezicht!
Oma rent er achteraan, dankbaarheid in haar ogen.

Thorben komt nog namopperend terug.
'Mag nie, hè, mama? Mag nie zo oppe fietspad lopen.'

Inderdaad, mijn kleine grote held, inderdaad.
Ik laat hem lekker nog wat uit zijn zakje snoepen en knuffel hem nog maar eens flink.

1600 Ballonnetjes.
Wat een wereld van verschil.
En toch lang niet genoeg ballonnetjes om ooit uit te kunnen drukken hoeveel ik van ze houd.