Op eigen benen

Toen ik op kamers ging wonen, kreeg ik van ons moeki een tosti-ijzer. 'Eet je tenminste nog eens iets warms.' sprak ze met een glimlach.
Of ze ook gelijk had.
Ondanks het stoere 'op mezelf wonen' waren het wel mijn ouders en onze familievriend Johannes die mijn nieuwe stekkie voorzagen van behang, electriciteit en creatieve kasten (patiostenen en planken, je moet toch wat met schuine muren). Ongetwijfeld de normale gang van zaken: kind gaat uit huis, ouders gaan eigenlijk stiekem nog even mee, gloeiend van trots en stille bezorgdheid.

Onze trollen zijn nog te klein om me daar druk om te maken, maar ik herken het trotse gevoel wel: met elke nieuwe ontwikkeling die de hummels doormaken zie ik mogelijkheden, toekomst en ook zorgen.
Met elke ontdekking maken ze zich weer een beetje los.

Gelukkig blijft er zoveel te knuffelen over en geeft die zelfstandigheid me de kans om een stapje terug te nemen, op de bank te zitten en te genieten van het blijde spektakel in onze woonkamer.

Op school is zelfstandigheid ook een kernpunt. Wat ben ik tevreden als de pubers in staat blijken om zelf hun werk te organiseren en om leuke plannen te concretiseren. En niet alleen bij leerlingen, maar ook bij toekomstige collega's blijft dit de basis.

Nu loopt er een stagiaire rond. Naast haar prachtige, exotische naam is het ook een prachtig mens. Ze werkt weliswaar niet bij mij in de klas, maar zat daar vroeger wel.
Enthousiast vertellen kindjes uit haar klas over de surprise die juf Z. gemaakt heeft.
Juf Z.
Geweldig.
Ik herinner me het meiske Z uit groep 6, ogen vooral op haar voeten gericht, schouders omhoog maar ook toen al die mooie lach.
En dan nu: vol zelfvertrouwen loopt ze door de gangen, lange haren los over de schouders, hoofd opgeheven.

Ik geniet.
Als ik ook maar iets heb mogen bijdragen aan haar duidelijke enthousiasme voor het vak, dan ben ik oergelukkig.
Het is alle ongein waard die we tussendoor op de schouders geladen krijgen om te zien hoe een gevoelig, voorzichtig meiske uitgroeit tot zo'n zelfverzekerde dame.
Juf Z.
Zulke sprongen heeft ze gemaakt.
Ik voel trots.
En ze is niet eens mijn kindje.

Thuis wordt er ook genoeg gesprongen: Thorben oefent zijn beenspieren bij de fysio met kikkersprongen, krokodillenvijvers en vlinderslag. Hij gaat zichtbaar vooruit tot onze grote vreugde.
En dan zijn kleine zusje, ons wiefke: ze loopt! Ineens heeft ze de truc door!
Eiste ze vorige week nog mijn hand in de hare, nu rent ze rondjes door de kamer en kraait van puur genot bij haar gewonnen zelfstandigheid.

Buiten laat ik haar dan ook nu los op de stoep. Ze mag haar kunsten laten zien.
Grote kleine beer heeft het er moeilijk mee: hij wil nog zo graag haar handje vasthouden maar wiefke rukt zich los. Ze kan het alleen en zal het dan ook alleen doen!
Thorben kijkt haar wat teleurgesteld na. 'Moet handje vasthouden, mama!'

'Ach lieve beer, dat mag ze op de stoep zelf weten. Ze mag het zelf doen.'

Boos schudt hij zijn hoofd. 'Nee, mag niet! IK moet haar handje vasthouden!'

Lieve Thorben
Nu loopt ze misschien voor je uit, maar Ilva zal in alle jaren die er volgen nog heel vaak bij je terugkomen.
Bij iedere stap waarbij ze even niet langs haar ouders wil, zal jij haar veilige haven zijn.
Bij elk geheimpje waar wij niet bij mogen, zal jij mee kunnen grinniken.
Geloof me, lieve kleine beer, jij zal haar grote broer zijn.
En tot in de eeuwigheid haar hand mogen vasthouden.
Wanneer zij dat wil.