Vol verwachting

Hoor de Sint rijdt over de daken.
Hier in huis zelfs heerst de Sint.
Hoor wie klopt daar kinderen
Het is een dino zeker

Kleine beer is nu net groot genoeg om er lol van te hebben. Op de peuterspeelzaal zijn de handpoppen verwisseld voor Sintjes, Pietjes en paardjes en in de rekken hangen toepasselijke verkleedkleertjes. Het manneke zingt af en toe al zachtjes wat woordjes uit de bekende liedjes en als we door de Bogaard lopen, wijst hij enthousiast alle pietenpoppetjes aan.
De metadiscussie gaat aan hem gelukkig voorlopig nog voorbij. Hij geniet van het speciale dat in de lucht hangt, de kinderzenuwtjes die door de bomen gieren.

Sinds een aantal jaren komt de Sint een weekje vroeger het land in dan voorheen. Ik weet dit omdat we thuis altijd eerst mijn broertjes verjaardag vierden en dan ons schoentje mochten zetten. Ook was die datum de snoep-grens: hierna kwamen speculaas en kruidnootjes in huis, samen met slecht verstopte chocoladeletters en verdwaalde kikkers en muizen.

Traditidioot die ik ben, komt er hier dus Sintsnoep in huis na Merlijns verjaardag. Thorben kan het wel waarderen: hij spot de kikkers en muizen en begint een strategie: 'mama, ben je klaar?'

'Ja, lieverd, mama is klaar met snoepen.'

'Zal ikke dan opeten?'

'Nee, manneke, we gaan zo eten.'

'Ah toe?'

...Wablief???

Het kost me een paar seconden om te beseffen waarom het me zo raakt.
Tenzij Thorben op de peuterspeelzaal wat heel ouderwetse boekjes heeft gelezen waar gewag wordt gemaakt van moeder die haar kinders vermanend toespreekt en het kindeke dat het hoofdje schuin houdt en nog even 'ah toe, moederlief' probeert, ken ik maar één iemand die dit regelmatig bezigde: ons moeki.

Zoals ik al eens eerder schreef: bij elke kinderwagen bleef zij staan en vroeg de vertederde ouders steevast: 'Ah toe, geef em aan mij!'

Hebben we haar hier zo vaak hardop geciteerd?
Ik kan het me niet herinneren.
Maar het raakt.

De sfeer zit er aldus goed in en de schoentjes mogen gezet worden deze avond.
We zingen van bonnebonne en van schoentjes en laarsjes. Manneke doet verlegen mee; vindt het vooral heel mooi dat er een appel en een mandarijn in de schoentjes liggen voor het paard.

Tijdens het zingen laat hij merken dat hij het verhaal kent: hij laat een prachtig geluidseffect van paardenhoeven horen: 'Mama! Het paard! Kijk! Cadeautjes!'

In zijn verhaal is het paard al geweest en zijn de appel en mandarijn de gewenste gift. Met een grote glimlach leg ik uit dat we eerst allemaal gaan slapen en dat Sint en Piet dan stiekem langs komen om een cadeautje te brengen.

'Het paard gaat ook slapen?'

'Uhhhh, ja hoor, het paard gaat ook slapen, helemaal goed.'

Realistisch gesnurk klinkt ineens uit het ventje.
'Zo, nu is het paardje wakker! Cadeautjes!'

Oh dear.
Ach, hij heeft in elk geval lol.

Dan brengen we samen Ilva naar bed. We dollen nog even wat op het grote bed en grote kleine beer maakt alweer een hard klopgeluid.
Ik speel mee.
'Oh! Is daar het paard van Sinterklaas?'

Hij kijkt me meewarig aan. 'Nee, mama, het is een dino! Kijk! Daar buiten op het dak!'

Razendsnel moet ik schakelen.
Beelden van Sint op een raptor duw ik snel weg.
'Oh, een dino!' Blijkbaar kan ik de verbazing niet uit mijn stem houden.
Kleine man hoort het als angst.
Een troostend handje op mijn arm. 'Stil maar, mama, het is een lieve dino.'

Gelukkig maar. Dan kan iedereen gerust naar bed.

Beneden wissel ik fruit om voor chocolade, want met hun jonge jaren vinden de trollen dat al zalig. Thorben knabbelt er met liefde aan en Ielfje liet weten er ook wel wat voor te voelen toen ze mijn chocolaatje uit mijn handen jatte en in haar kwek douwde.

Verbaast me niets.
Er bestaan foto's van mijn oudste broer en mij, zielig op de bank met buikpijn na het in sneltreintempo veroberen van ongeveer een pond chocoladediertjes. We kunnen niet veel ouder zijn geweest dan Thorben nu.
Het verhaal is dat ik daar heel ziek lag te wezen, maar dat toen er saucijsjes op tafel kwamen in de keuken ik toch maar kwam aanwaggelen: 'Lijn komt saucijs eten!'

Ik kijk nog even naar de chocoladefiguurtjes in de schoentjes.
Is het teveel?
Misschien moeten we morgen maar saucijs op het menu zetten.
Dan komt het allemaal goed.