De rode schoentjes

Het klassieke sprookje verhaalt van hebberigheid en foute keuzes, van een lange boetetocht en een gruwelijk einde waarbij de rode schoentjes met de afgehakte voetjes er nog in vrolijk de wereld door dansen.
Voor mij is de associatie van rode schoentjes met de ruby slippers echter sterker dan met voornoemd sprookje. Om altijd de kracht te hebben naar huis terug te keren, is een ultiem comfort, een gevoel van veiligheid dat niemand af kan nemen.
The Wizard of Oz is ook een van de grote favorieten van mijn vader gebleven, ondanks vele mooie films die erop volgden. Deze heeft hij talloze malen in de bioscoop gezien en zodra de video zijn intrede maakte, was dit de film die als eerste werd opgenomen en gekoesterd.
Niet zo gek dat wij er ook mee opgroeiden.

Jaren later was ik met mijn moeder op een feestje van mijn peettante. Een lieve vrouw met interessante vrienden, maar geen mensen waar ik op dat moment een klik mee had. Mijn moeder was zeer bedreven sociaal aan het wezen en ik ging naast haar staan.
Ik had rode schoentjes aan.
Driemaal klikte ik de hakken tegen elkaar.
En ze snapte het.
Ze rondde het gesprek af en met een grote glimlach gingen we naar huis.
Een gemeenschappelijk referentiekader is een zegen!

En nu is de Grote Schoenenjacht begonnen voor kleine, groeiende voetjes. Thorbens schoenen hebben we allemaal bewaard in de hoop ze door te sluizen naar de kleine dame. Laten ze nu echter in het tegenovergestelde seizoen geboren zijn: de maat die zij nodig heeft, hebben wij alleen in zomervariant in huis.
Lekker, sandaaltjes bij deze temperaturen.

Ik zag de bui weken geleden al hangen en had reeds winterschoentjes geregeld bij onze favoriete kindervoetjeswinkel. We hadden geen dag later moeten zijn: een van de laatste 8 paar winterschoentjes in maat 20 kwamen onze kant op.
Gisteren was het moment dat wolfjes allereerste schoentjes te klein bleken, dus met een grote grijns greep mijn lief de doos met Nieuw Schoeisel...om er achter te komen dat deze een linkerschoen maat 20 en een rechterschoen maat 18 bevatte.

Oeps.
De kleur had ik gecontroleerd.
De maat op de doos ook.
Maar dat er IN de doos twee maten zouden kunnen zitten, daar had ik niet aan gedacht!
Vandaag terug naar de winkel. Zeer behulpzaam personeel, maar met een donkere boodschap: uitverkocht.
Geen winterschoentje maat 20 meer te vinden.
NIKS.
De hele collectie zijn we doorgelopen tot en met de glitterzooi met strasssteentjes toe!
NADA.

Lekker dan.
Klein dametje op grote, koude voet.

Dan maar naar de concurrent voor een noodgreep.
Eigenlijk wil ik naar huis, maar Thorben houdt me bij de les: 'Nee mama, we moeten schoentjes voor Ilva halen!'
Och, mijn manneke, wat heb je toch een warm plekje in je hart voor je zus.

Wat ben ik blij dat ik een geestdriftig ventje bij me heb, want van de zaak moet mijn humeur het niet hebben.
Wat een pestwinkel.
Geen personeel, geen service, stapels dozen en schoenen onoverzichtelijk op elkaar gegooid.
Een sombere blik langs de schappen en ineens
Rode schoentjes lachen me toe.
Een stralende maat 20.

Flatteus zijn ze niet. Mogelijk dat ze door iemand ooit als stoer mannenvoer bedacht zijn, maar het kan me niet schelen: ze zijn warm, ze zijn maat 20 en ze zijn rood.
Mijn meiske heeft haar rode muiltjes.
Dat ze maar weet dat ze een thuis heeft.
Dat ze weet dat ze hier altijd terecht kan.
En dat alles wat daar voor nodig is binnen haar macht ligt.