Held

Het is een prachtige nazomerochtend. Zalig zonnetje, geurende blaadjes.
We ritselen over de stoep door de nauwkeurig bijeengeharkte herfst. Wiefke babbelt en stuitert in de wagen. Kleine beer huppelt er naast.
De lucht tintelt.
Kleuren dwarrelen.

Sprankelogen zien zoveel meer dan de medemens.
Er liggen kikkers in de vijver bij het verzorgingshuis.
Of nee, het zijn krokodillen!
En een walvis! Kijk maar bij de fontein!

De krokodillen worden bedwongen door een toverstok.
De kikkers kwaken dankbaar.
Beer heeft er een handje van om magische stokken te vinden.
Maar het gevaar is nog niet geweken:

'Mama! Kaiiiiiiiiiiiiiiiiiik!' Met een kreet wijst Thorben op de flat. 'King Kong klimt!'
Ik geloof hem op zijn woord. King Kong beklimt de flat en probeert de mensen binnen te grijpen met zijn megaklauwen.

Beer stuurt Godzilla eropaf en jaagt King Kong weg.
We halen opgelucht adem.

Ilva kraait enthousiast. Zij heeft het spektakel gevolgd. Haar grote broer heeft in elk geval één toegewijde fan. Thorben laat haar op fluistertoon weten dat het ineens heel erg donker is.
Gelukkig doet hij POEF en is het licht weer aan zodra we onder de bomen vandaan komen.

Thorben kijkt oertrots. Hij zal ons wel beschermen.

'Jaaaa, Ilva, dat was King Kong! En krokodillen! Maar 's oké nou. Niet bang zijn.'

Eenmaal aangekomen bij de bloemist krijgt onze beer zomaar vanuit het niets een roos aangereikt van de lieve dame die ons helpt.
Ach, wat toepasselijk.
Hij heeft de wereld gered.
En ook al zal de wereld het nooit weten, dankbaarheid komt in vele vormen.

Hij straalt de hele weg terug naar huis, roos veilig in zijn knuist.
En dan ineens baalt Ilva.
Zij wil ook.
Zonder aarzeling geeft hij direct zijn roos door.
Ilva kirt.
Thorben knikt.

Mijn held.