Een jaar en een dag

Een jaar en een dag.
Een oude term uit het middeleeuwse rechtwezen.
Zaken beklonken of vergaan na deze periode.

Een jaar en een dag is ons wiefke nu bij ons.
Geen gemakkelijk jaar.
Zwaar, zelfs, om diverse redenen die lang niet allemaal met het meiske te maken hebben.

Toch gevuld met verwondering en liefde; zo, zoveel liefde dat ik het nog steeds niet bevat.
Achter nog steeds gebroken nachten en wievenwoede en -frustratie schuilt zo'n teer wezentje met zoveel gevoel en focus dat het in haar kleine lijfje simpelweg nog niet past.

Wat stelt ze ons geduld op de proef.
Wat wensen we hard om een babelfish.
Wat is ze Mooi.

Age is but a number.
Hier toch echt niet. We zien van de ene op de andere dag verschil.
Een jaar en een dag, en ineens een duidelijke omslag in haar wezen.
Geen rust, dat niet. Geen berusting in het dreumeslijfje met de grootse plannen.
Wel ontwikkeling.

Ineens maakt ze grapjes.
Zoekt mijn reactie op en herhaalt haar uitdaging om er zeker van te zijn dat de grap is overgekomen.
Giechelend en hikkend als ik haar quasi-verontwaardigd aanspreek.
Zeker weten: de grapperij is bewust.
Ze antwoord plots duidelijk op vragen omtrent haar basale behoeften. Nee, schudden de krullen. Wiefke hoeft geen hapjes puree meer. Ja, wipt het neusje, dat aardbeienkwarkje kan er nog wel in.

Aha.
De toetjesmaag.
Net als haar mama.

Inmiddels een druk verjaarsweekend achter de rug.
Al het plezier van het contact met de lieve familie en vrienden houdt ze vast.
Stralende lach na kusjes.
Slaperige oogjes die schitteren naar eenieder die haar aandacht vangt.
's Avonds bij de avonddronk moet ze nog even geiten.
Even kijken of haar leven echt ineens zoveel leuker is geworden.
En ja joh: de grapjes over en weer komen nog steeds aan!
Wat leuk! Wat een mogelijkheden! Er bestaan dus ook nog andere leuke dingen naast rennen door de kamer aan mama's handen!

Wolfje valt tevreden om in bed.
Onder licht protest.
Anders zou ze ons wolfje niet zijn.

Ik zit beneden achter de computer, plaats een fotootje van ons feestbeest aan mijn handen en krijg onmiddellijke reactie terug van Ilva's erepetemoei: een prachtige opmerking over jaren later, wanneer het wiefke en ik arm in arm zullen lopen, op weg naar avontuur.
Tranen springen in mijn ogen.
Ik zoek me wild naar precies zo'n foto.
Van moeki en mij.
Van voor de jaren zwaar werden.

Ik vind de foto niet en eigenlijk is dat wel goed zo.
Dit is ons moment.
Onze foto.
Onze Ilva.

Nog genoeg tijd voor vergelijkingen met voor-jaren.
Eerst genieten van het hier en nu.

Een jaar en een dag.
De zaak is beklonken.
Ze blijft.