Aan de zijlijn
Wie heeft dit nu allemaal bedacht? Wat heb ik misdaan? Hoezo nog steeds niet? Waarom steeds die klappen van anderen opvangen?
Mijn schoonzus is zwanger. Inmiddels van haar vijfde kindje. Zelf ben ik 34 maanden onderweg en nog steeds geen spoor van nieuw leven te ontdekken in mijn buik. Ik ga weer negen maanden tegen een dikker wordende buik aan mogen kijken, de verhalen horen en hun blijdschap zien. Zij zal gaan bevallen en daar zal dus een heel schattig nichtje of neefje uitkomen, die ik waarschijnlijk vast mag gaan houden.
Ben ik nog niet genoeg op de proef gesteld? Heb ik me niet sterk getoond door maand aan maand mijn rug te rechten en door te gaan met mijn leven? Met ons proces? Het voelt alsof ik tien ronden heb gebokst en nu de laatste ronde knock-out wordt geslagen. Een klap uit een onverwachte hoek, een klap die ik niet had zien aankomen. Een klap die me totaal vloerde…
Blijkbaar zit de wond dieper dan ik steeds vermoed. Een schoonzus is weer zo dichtbij. Weer maken we mee hoe blij mijn schoonouders zijn en is de pijn scherp.
Opnieuw, ja au, opnieuw een klein wonder in de familie. En opnieuw staan we aan de zijlijn…
reacties (0)