Liever niets dan advies
Loslaten.’ Wie o wie heeft dat woordje toch de wereld in geholpen als advies aan ongewenst kinderloze mensen?
Als ik in mijn kwetsbaarheid aan een ander wat probeer te vertellen over het traject waar wij in zitten, krijg ik veelal het advies om ‘het los te laten’
Wat ze daarmee bedoelen is me echter onduidelijk. Wat moet ik loslaten?
Mijn wens? Dat was ik zeker niet van plan! Loslaten dat het binnen een kort tijd lukt? Mijn emoties loslaten? Het verdriet wat het teweeg brengt?
Afgelopen zaterdag deelde ik in het prachtige Oosterhout een zaal met een aantal ‘lotgenoten’. We woonde een lezing bij met als onderwerp: ‘Een kind tot (w)elke prijs’.
Bij het horen van zoveel openhartige, ronduit verdrietige verhalen over genafwijkingen, verwijderde eierstokken, geen zaad, het ontbrekende van een maandelijkse cyclus, een slopende medische molen én de daarbij torenhoge kosten, werd me extra duidelijk waarom ‘loslaten’ zo’n baggeradvies is als mensen worstelen met een onvervulde kinderwens.
Ik kon over al die medische toestanden niet meepraten en mijn verwondering groeide bij het horen wat een ieder al had doorstaan. Opnieuw kwam ik tot de conclusie dat mensen die door zulke diepe dalen waren gegaan geen kort-door-de-bocht adviezen verdienen! Mensen die dapper in allerlei emotionele en lichamelijke achtbanen stappen omdat hun lichaam niet doet wat het zou moeten doen, daar mogen wij niet over spreken alsof het allemaal peanuts is.
Een enkeling vertelde te moeten zien te accepteren dat alle opties geprobeerd zijn en het medisch gezien onmogelijk lijkt dat er ooit een biologisch kind zal komen. Voor hen is het over en uit. Ga er maar aanstaan…
Nee, zoiets kunnen wij niet oplossen. Maar troost je; dat wordt ook niet van je verwacht. Dus probeer het alsjeblieft niet!
Natuurlijk is een advies goed bedoeld, en weet de persoon aan wie het gegeven wordt dat ook wel. Maar wees eerlijk: als jij worstelt met een immens groot probleem, en jij bent de enige die weet hoe zwaar die worsteling is en wat er allemaal mee gemoeid gaat, dan zit je niet te wachten op iemand die er nog geen woord over aangehoord heeft, maar toch beter denkt te weten dan jij wat nodig is om het ‘even’ op te lossen.
Medische beperkingen of aandoeningen, of ze nou aantoonbaar zijn of niet, los je niet op met ‘loslaten’. Daar zijn we het volgens mij op elk ander gebied over eens. Dus waarom niet op het gebied van ongewenste kinderloosheid?
Open je armen om een knuffel te geven. Stel je schouders beschikbaar zodat de ander erop uit kan huilen. Leef mee met je hart en luister. Het is oké om stil te zijn en niet te weten wat je moet zeggen.
Maar kom niet met instant-oplossingen voor situaties die veel groter zijn dan jij beseft. Dáár hebben mensen hun buik snel van vol. Bij welk verdriet dan ook.
reacties (0)