Blijven we op deze weg?
Soms heb je van die dagen dat je door de dagen heen huppelt en dan plotseling zijn er weer dagen dat je jezelf er door heen moet slepen. Het medische traject om zwanger te worden ervaar ik als zwaar, erg zwaar! Het is een emotionele achtbaan en deze lijkt maar door te denderen. Terwijl het spoor wat je volgt duidelijk is, kan dat elke moment gewijzigd worden. Ook dat brengt allerlei emoties met zich mee.
De week begon zo goed met het zien van een groeiende follikel. Ik voelde me gisteren erg blij toen ik hoorde dat het eitje een grootte van 19,6 mm had bereikt. Dit zou hem gewoon worden!
Maar helaas. Ik ben bang dat deze maand als ‘verloren’ beschouwd kan worden.
Toen we vanmiddag na anderhalf uur wachten tegenover onze gynaecoloog aan tafel zaten, vertelde hij ons dat er maar 400.000 zaadcellen gevonden waren. Wat een grote tegenstelling tot de vorige keer.
De arts vertelde ons dat de vorige keer een enorme uitschieter is geweest wat iets zeldzaams zal zijn, zeker gezien de eerdere metingen van het sperma van mijn man. De uitslagen waren allemaal aan de lage kant. Het werd de vraag of de inseminatie door zou gaan... Na gesmeek mijn kant kozen ze ervoor om het toch door te laten gaan. ''Niet geschoten is immers altijd mis…''
Na tien minuten gelegen te hebben na de inseminatie, konden wij weer plaats nemen tegenover de arts. Hij vertelde ons dat, als de derde IUI wederom zo’n lage score zou geven, ze ermee gaan stoppen en we door kunnen gaan met IVF...
''Huh? Wat werd er gezegd? Hoorde ik het goed?''
Iedere keer weer komen er scenario’s op mijn pad waar ik geen rekening mee heb gehouden. Ben ik naïef? Allereerst natuurlijk de klap dat wij een vruchtbaarheidsprobleem hebben. Niet verwacht, helaas wel de waarheid. Rouwproces doorlopen en kop op om weer verder te gaan. Dan een moment waarop er helemaal geen zaadcellen gevonden werden, en we onder ogen te zien kregen dat een kans op een spontane zwangerschap nihil is. IUI wordt als optie aangeboden.
Goed, opnieuw schouders eronder, nadenken, verwerken, nog meer nadenken, keuzes maken en door. Ik was blij toen we konden starten, we hadden weer kansen om zwanger te raken.
Ik had er geen rekening mee gehouden dat er weinig spermacellen zouden zijn. Had er wel angst voor, maar stelde mezelf gerust dat het vorige keer het zo’n prachtige aantal was.
En dan besluiten de artsen ineens anders, mits de volgende keer ook een lage score laat zien. Hoe flexibel kan een mens eigenlijk zijn? Ik merk dat ik momenteel wat lamgeslagen ben, dat ik niet zo goed weet wat te doen, te denken en te voelen.
Eerst maar 2 weken wachten. Met een dubbel gevoel is er toch een kansje op een zwangerschap.
Ik bedoel, die ene kan ook heus bij die 400.00 zitten hoor…
reacties (0)