Een pijnlijke aanblik
Na een werkdagje rijd ik rond half 5 mijn straat binnen. Er is geen ontkomen aan: bij de overburen staat een ooievaar in de tuin en achter het raam zie ik een tekstslinger hangen: ‘’Hoera een meisje.’’
Spontaan trap ik op de rem en kom ik voor hun huis tot stilstand. Dan zie ik dat het huis naast de overuren ook een bord in hun tuin hebben. Een groot Disneyfiguur die een plakkaat vasthoudt met de tekst: ‘’Welkom in de buurt’’.
Ik voel een schok mijn lichaam intreden waar ik geen controle over heb. Beginnend bij mijn keel om hem heviger rond mijn maagstreek te voelen. Dit is een pijnlijke aanblik!
Ik met mijn man, die samen al meer dan twee jaren hopen op de komst van zo’n kleintje. Nog steeds niet gelukt, en sinds kort ook begrepen dat de weg ernaar toe een strijd zal zijn. Elke keer mijn straat binnen rijden zal wellicht die steek van jaloezie geven.
Als ik me realiseer dat ik nog steeds voor hun huis stilsta, rijd ik verder om een parkeerplaats te zoeken. Vervolgens mijmer ik verder: Zou dit wondertje spontaan gekomen zijn? Of hebben de ouders misschien een traject achter de rug, mogelijk van jaren? Kennen ze het verdriet en teleurstellingen wat zwanger worden ook met zich mee kan brengen?
Achter iedere geboorte zit een verhaal. Net zoals er een verhaal zit achter iedere voordeur waar geen –oh zo – vurig gewenst kindje geboren wordt.
Alleen wordt dat verhaal niet van de daken geschreeuwd….
reacties (0)