``Ik moet je iets vertellen``
Hoe vaak ik afgelopen maand deze woorden gehoord heb weet ik niet meer. Het waren in ieder geval 2 collegae, een vriendin en een zus. Daarna komt vaak DE boodschap; de zwangerschapsaankondiging. Een boodschap waar ik me nog steeds geen juiste en eerlijke houding bij weet te geven. Allereerst voel ik een steek ik mijn buik om vervolgens snel over te schakelen naar een ‘Wouw, wat ontzettend leuk voor je!’
Gemengde gevoelens, voor mij een ingewikkelde zaak. Het loopt door elkaar heen, de gedachten zijn niet 'happy en vaak eindigt het in een weemoedige stemming. Soms word ik dan weer gestoken door de angel van jaloezie, om daarna mezelf weer op de vingers te tikken. '''Waarom zij wel, en ik niet...''
Een zwangere collega, een vrouw die een beetje weet van onze wens, adviseerde ons toch maar eens om op vakantie te gaan. Ik zou vast zwanger terug komen. Al is het begrijpelijk dat ze wilt helpen, sloeg deze opmerking compleet de plank mis. Ik bedoel, het ligt aan de diagnose.
Als je verstopte eileiders hebt, geen eisprong hebt of (extreem) slechte zaadkwaliteit, kun je op vakantie gaan wat je wilt, maar dan gaat het echt niet lukken.
En het irriteert me ook hoe vaak als ik hoor dat een nicht van de buurvrouw voor haar behandelingen toch spontaan zwanger raakte. Natuurlijk, het komt voor.. maar de kans dat stellen toch (langer) kinderloos blijven is groter.
Lieve collegae, zus en vriendin. Oprecht gefeliciteerd met jullie zwangerschap en geniet ervan! Ik wil wel dat je weet dat ik er soms moeite mee kan hebben. Mijn gevoelens zijn legitiem en horen er – hoe verdrietig het me soms ook maakt – gewoon bij. Het zegt niets over jullie of dat ik het jullie misgun, integendeel.
Het laat alleen zien hoe diepgeworteld mijn eigen wens naar een kindje is…
reacties (0)