Huilend laat ik me zakken in de douche. Daar zit ik dan, onder de warme straal. Het stromende water spoelt mijn tranen weg, alsof ze er niet zijn. Maar ze zijn er wel. Heel vaak. Ook als ik niet huil. Mijn hart huilt om de leegte die ik voel. De leegte in mijn buik, de leegte in mijn huis, de leegte in mijn hart.
Vandaag zijn er twee jaren voorbij. 2 jaren zonder komst van een kindje. ´´Laat het los´, zeggen mensen. ´´Je bent nog jong´´en ´´Het komt er vast wel.´´ Vast allemaal goedbedoeld, maar ik kan er niet veel mee. Want op dit moment sta ik nog steeds met lege handen. Ik wil geen sussende woorden. Ik wil huilen, schreeuwen, waarom vragen stellen…
Ik hoop dat het startsein voor IUI per post snel komt. Even mijn focus verleggen en nieuwe moed vinden.
Moed en hoop, twee begrippen die op dit moment ver toe zoeken zijn…
reacties (0)