Best pittig

Hee dames,

De titel van mijn blog zegt iets over hoe ik de afgelopen maand heb ervaren.
Met best pittig omschrijf ik het eigenlijk nog mild. Ik ben de laatste weken gewoon heel erg verdrietig. Het werken, sporten, vrijwilligerstaken en sociale verplichtingen hebben ervoor gezorgd dat het gewoon te veel is. Ik ben op, ben verdrietig op momenten dat het me overvalt en heb nergens zin in.
Ik zie op tegen de feestdagen, vorig jaar werd er steeds gezegd 'geniet er maar van, dit is jullie laatste sinterklaas/kerst met zn tweeen'. En nu gaan we weer de fesstdagen in..... En helaas tot nu toe ook zonder zwangerschap. En met zn tweetjes...
De vorige keren dat ik zwanger werd was het gelijk de 1e keer raak. Toen we gingen praten over wanneer we weer voor een zwangerschap wilden gaan, hielden we vooral rekening met t feit dat het gelijk raak zou kunnen zijn. Nu zitten we in de 3e ronde en mijn lichaam doet maar raar. Ik houd mijn temperatuur bij en doe ovulatietesten. Ik denk dat ik vandaag mij ei heb, op dag 20!! Als mijn nieuwe cyclus er zo uit ziet verklaart het wel waarom het die eerste 2 rondes niet raak waren. Nu bijna 2 jaar verder na het besluit om voor gezinsuitbreiding te gaan moeten we ook nu nog even geduld te moeten hebben.
Ondanks dat reza natuurlijk mijn dochter is, heb ik het gevoel met lege handen te staan. Haar kamertje klaar, de zeepjes en shampoo staan nog steeds klaar voor gebruik. Soms is het besef zo hard, zo hartverscheurend. Waarom lukt het me niet om mijn kindje levend op aarde te zetten. Word ik voor iets gestrafd? Wat is het nut van kinderen die dood worden geboren... Waarom bestaat mijn leven niet uit poepluiers en slapeloze nachten?

Ik heb 2 weken terug de stap gezet om met een psycholoog te gaan praten. Nu 1 gesprek gehad, maar echt veel vertrouwen heb ik niet in haar. Maar goed, hopelijk kan ze me helpen om me weer wat beter te laten voelen.

Waar ik de eerste maanden na het overlijden van reza best goed kon omgaan met andere pasgeborenen en zwangeren, ben ik nu gewoon jaloers en vind ik het lastiger. Ik wil ook weer zo graag. Al vind ik een nieuwe zwangerschap spannend, ik ben er zo aan toe om weer naar iets positiefs toe te leven.

Geduld.....schijnt een wonderwoord te zijn... Zucht.

Thanx voor t lezen/luisteren..

144 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Mamma van Lars en Joeri

    het is en blijft moeilijk meid!
    weet wel dat je gevoelens heel normaal zijn.
    qua psycoloog, als het niet klikt , kun je ook om een ander vragen he!
    anders praat t nooit makkelijk

    al heb je er niks aan , je bent niet alleen lieverd!!
    ik denk aan jou en wens je heel veel sterkte!

    veel liefs Marian

  • moeke2b

    zo vreselijk herkenbaar wat je schrijft... Voor mij is de kinderwens ook zo sterk en er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat ik niet aan het tellen, regelen etc ben. Iets wat helemaaaal niet bij mij past. Dat is op het moment echt mijn innerlijke gevecht. Ik hoop dat we allebei snel zwanger zijn!

    Bij mij staat ook alles nog klaar, incl. box in de woonkamer. Ik kan het ook nog niet weghalen. Maar de 'druk' van er moet een baby in liggen word denk ik hoger. Maar goed, als het er niet zou staan zou ik het ook hebben vrees ik... ik laat het dus allemaal maar lekker hoe het is.

    Geduld is inderdaad het toverwoord. Maar oh oh meis, wat moeten wij veel geduld hebben... Eerst 9 maanden en dan weer wachten en hopelijk weer 9 maanden. Maar wat zullen onze kindjes vreselijk gewild en geliefd zijn.

    Liefs

  • Vergeet-mij-nietje

    Meis, ik kan niet helemaal met je mee voelen, want ik heb twee kinderen. Zij halen ons uit de sleur, laten ons doorleven. Wel voel ik de leegte die je noemt bij het denken aan de feestdagen. Het had zo anders kunnen en moeten zijn. Voor jullie voelt het nu natuurlijk extra leeg. Wat had je deze donkere dagen anders willen invullen. En wat is het moeilijk om nu zo geduldig te zijn..... En je was al zover. Ondraaglijk die gedachte. Bij ons staan ook nog steeds de spulletjes van Weleda klaar voor gebruik. Ik ben niet in staat om iets weg te halen uit het kamertje van Siem*. Je beschrijft zo veel dat herkenbaar is. Ik ben na 3 maanden gaan praten met een psycholoog. Ik had er eerst ook weinig vertrouwen in, maar ik merk dat ze mij op het juiste spoor houdt. Ik heb soms de neiging om alles weg te stoppen en niets meer met het rouwen te doen en van haar krijg ik 'huiswerk'. Dat helpt. Ik hoop dat je gaandeweg het contact met de psycholoog wat meer wordt geholpen.
    Ik wens je heel veel sterkte. Hou je taai. Liefs Miriam.

  • JettieJo

    Heel herkenbaar! Goed dat je naar de psycholoog bent geweest. Mij heeft ze toch wel goed geholpen om dingen duidelijer te zien. Zo kwam ik er achter dat we het eerste stuk verwerking best goed hadden gedaan. Maar dat het feit dat ik nog niet zwanger was en dat langer duurde dan de vorige keer er voor zorgde dat ik qua verwerking bleef dopperen op 1 plek. Ik ging niet meer vooruit en dreigde zelfs achteruit te gaan of te zinken. En het klopt, nu ik zwanger ben gaat het verwerken van het verdriet ook opeens weer verder. Natuurlijk soms wel moeilijk, maar veel beter dan dat dopperen en dreiging tot zinken. Geduld is inderdaad het sleutelwoord, maar oh wat is dat moeilijk!
    PS temperaturen in combinatie met ovulatietesten hebben mij echt een goed inzicht gegeven van mijn cyclus. Als ik dat niet had gedaan was ik nu nog niet zwanger geweest. Ik heb daar inmiddels behoorlijk wat ervaring mee, dus als je vragen hebt stel ze gerust.

  • mala1984

  • MirAkle.Ma.Y

    Ik ken je gevoel sterkte meis heel veel geluk en kracht toegewenst x

  • isamy

    Ach meid, weet goed hoe je je voelt. De glans is er vanaf en je lacht wel maar omdat het moeit en niet omdat je je zo voelt. Heb je een psycholoog uit he tziekenhuis? Ik heb me door laten verwijzen door de gyn en heb daar veel aan gehad. En wat betreft je cyclus. Hier is mijn cyclus ook na elke zwangerschap veranderd. Mijn advies; klussen om de dag vanaf de de dag dat je niet meer ongesteld bent tot je het weer bent of nog beter het niet word. Probeer he twel gezellig t ehouden natuurlijk maar op deze manier ben ik 3 x 'succes vol' zwanger geworden. En luister naar jelijf. Ik he altijd meer zin om te vrijen rond mijn eisprong. Ach allemaal ongevraagd advies maar misschien heb je er iets aan.
    Oh ja en ik heb ook eens een maand ovulatietesten gedaan. Geen een positief maaaaarrr nu ligt dat stiekeme eitje van 8,5 maand hier boven in zijn bedje. Hou je er dus niet teveel aan vast!

    En verder wil ik je veel sterkte wensen en ik hoop dat jullie steun vinden bij elkaar. heel veel liefs van mij

  • fkb

    Xx

  • mamavanpearsje

    Meid ik leef zo met je mee! Daar heb je natuurlijk niks aan, maar ik houd toch hoop dat de mensen die in het leven zoveel voor de kiezen hebben gehad, ook uiteindelijk het geluk mogen ervaren. Heel knap dat je de stap naar de psycholoog hebt gezet, ik hoop dat het je een stukje verder helpt. Maar bovenal duim en hoop ik met je mee dat je snel weer zwanger mag zijn, en over een jaar met je neus in poepluiers mag hangen. Hang in there!