Eerste werkdag

Mijn eerste werkdag (of eigenlijk ochtend) zit er weer op. Mijn eerste werkdag nadat mijn/ons leven vooral in het teken van onze dochter reza* stond. Het leven gaan door, zo zegt men dan.
Nou volgens de sytemen van mijn werk was ook ik niet... Overal was ik afgemeld, maar dan niet gewoon nieuw wachtwoord aanvragen ofzo, nee hele laptop was onbekend voor het systeem en ik als gebruiker al helemaal.
Vorige week zei mijn manager nog dat er niets van mij verwacht werd, alleen om in te loggen. Ik had niet kunnen voorspellen dat ik hiervoor ook echt de hele ochtend nodig had. Maar ik wordt weer herkend, mijn opgeslagen mail is boven water en ik zou in theorie weer in de systemen kunnen. Welkom in de bureaucratie van een grote organisatie!
Het gevaar van een grote organisatie is ook dat niet iedereen op de hoogte is van het verlies van reza*. Het was mijn grootste angst dat iemand mij niets vermoedend zou feliciteren...
Ik was nog geen minuut binnen en toen gebeurde dat helaas ook. Een collega die ik altijd in de lift zie omdat we dezelfde tijd aankomen met de trein zag mij, vroeg of het mijn eerste week weer was en feliciteerde me. Slik... Sta je dan in de lift, ik stamelde iets van dat mijn dochter wel dood was geboren. En toen was gelukkig de lift snel op mijn verdieping. Die collega schrok en zei oh sorry sorry en ik stapte met tranen in mijn ogen de lift uit.
Wat is dit toch ontzettend moeilijk. Je kan je zo goed voorbereiden, maar die pijn die zo ineens recht je hart insteekt. Dat overvalt je en doet pijn. En toch is het ook fijn als iemand je echt vraagt hoe het met je gaat, en ik toch ook trots kan vertellen over mijn dochter en over hoe we alles gedaan hebben en nog steeds doen.
Reza* mijn mooie dochter, die we zoveel liefde hadden willen geven. Het is moeilijk te accepteren dat we dat haar, mijn mooie kleine meid, nooit zullen kunnen geven. Of het haar kunnen laten voelen.
Maar er is weer een stap gezet. Ik ben weer aan het werk. Ik en mensen die dichtbij me staan zijn trots op me. En als reza* wist wat trots zijn is en als ze er nog was zou ze ook zeker trots op me zijn.