Buurjongentje van Reza

Lieve bb-meiden

Vrij snel na de begrafenis van Reza* realiseerde ik me dat we op dat moment de laatste in de rij waren. Op de begraafplaats was reza het laatste kindje dat begraven was. En ik wenste dat dat altijd zo zou blijven. Geen kinderen...baby's die dood gaan. Dat zou nooit meer mogen gebeuren. Vaak vlak voordat ik de laatste bocht om ging voordat ik bij Reza* haar graf kwam dan hoopte ik dat er geen grafje naast haar was bijgekomen.
Vanmiddag gingen we er samen wandelend heen, het was heerlijk weer dus lekker om wat langer buiten te zijn.
We kwamen het paadje opgelopen en ik had niets in de gaten. Pas toen ik recht voor reza haar grafje stond, klopte er iets niet. En toen drong het tot me door. Er was een extra grafje. Ik schrok, en keek maar zag eigenlijk niets. Het zag er zo kaal, strak en leeg uit. Het drong niet goed tot me door. Dirk fluisterde naast me, kijk naar de naam.... Ik snakte letterlijk naar adem.

Naast Reza* ligt Ezra*.

De namen lijken natuurlijk heel erg op elkaar, maar wij hadden eerst de naam ezra voor onze dochter bedacht en vonden later reza mooier. De Ezra* die naast onze Reza* ligt is een jongentje. Als er dan iets meer is na het leven zouden reza en ezra dan leuk samen spelen. Zouden ze vriendjes zijn en samen naar ons en ezra's ouders kijken. Ik vind het een fijne gedachte.

Eigenlijk zou ik liever willen dagdromen over hoe het eigenlijk over 15 jaar had moeten zijn. Dat reza verteld over dat ze verliefd is op een jongen, of dat ze gezoend heeft. Reza en ezra, voor altijd naast elkaar...