Gesprekken fertiliteitskliniek achter de rug en nu afwachten maar...

Dag iedereen,


Na enkele drukke weken en problemen met mijn internet ben ik hier eindelijk nog eens geraakt. Ik zal mijn best doen om snel bij te lezen maar ik heb 61 notificaties dus het zal wel wat tijd vragen. Ik hoop in ieder geval dat alles goed gaat met jullie <3


Maar hoe gaat het nu hier met mijn kinderwens en het BAM-traject die ik ben gestart...


Op 27/09 en 10/10 heb ik mijn 2 gesprekken met de psychologe van de fertiliteitskliniek gehad. Naar mijn gevoel verliepen die wel vlot. Ik kon op de meeste vragen en bedenkingen vlot antwoorden of een oplossing vinden. Natuurlijk moet die psychologe mij beoordelen op basis van 2 gesprekken van elk 1 uur en heeft zij vooral het welzijn van mijn (mogelijks toekomstige) kindje als prioriteit. Ik ook trouwens, want moest ik niet geloven dat ik een kindje een goeie toekomst kan bieden zou ik dit ook echt niet doen. Ik twijfel al heel mijn leven aan mezelf en heb echt niet veel zelfvertrouwen. Maar als het komt op het vlak van mama worden ben ik echt 100% zeker van mezelf. Een jaar geleden had ik hier zelfs nooit aan begonnen gezien mijn psychische situatie toen (depressie). Natuurlijk is mijn situatie ingewikkeld en zou het ook een ver van "normale" situatie zijn voor mijn kindje maar het zou wel normaal zijn voor ons (mij en mijn kindje). Iedere ouder moet zoeken eens een kindje geboren word, dat is voor mij niet anders enkel heb ik er enkele extra uitdagingen bij. Maar op alles kan een oplossing gevonden worden. En mijn kindje zou ook nooit iets anders kennen als een mama met een beperking. Twee uurtjes is best weinig om een oordeel over iemand te vormen maar die psychologe zei nog contact op te gaan nemen met mijn huisarts en mijn psychologe, wat ik dan ook hoop dat ze zal doen. Ze was wel onder de indruk van de steun die ik krijg van vrienden en kennissen (of dat was toch het gevoel die ik kreeg van haar). Maar uiteindelijk ben ik er weggegaan met geen enkel idee van welk advies zij zal geven aan het team, ik kon haar echt moeilijk lezen. Ik ben realistisch en geef het 85% kans op een 'nee'. Naar mijn aanvoelen waren de grootste struikelpunten voor haar: het feit dat ik niet werk (is blijkbaar een voorwaarde maar ze zei ook dat dit vooral gaat voor mensen die gezond zijn maar niet werken), dat ik mijn kindje nooit naar een crèche zou doen maar vooral het feit dat ik hulp nodig heb om mij buitenshuis te verplaatsen vond ze een (breek?)punt. Maar ook al krijg ik een 'nee' dan nog geef ik niet op want daarom is mijn wens/droom veel te groot. Ook mijn eigen psycholoog ziet het zo, er zijn echt wel nog andere mogelijkheden om mama te worden buiten dit traject in dit ene ziekenhuis. Natuurlijk blijft een eigen kindje plan A en zullen we eerst al die mogelijke wegen bekijken en mensen contacteren die mij kunnen helpen / bijstaan / raad geven. Maar als dat echt geen mogelijkheid is kan ik altijd informeren voor pleegzorg, genoeg kindjes die een goeie, warme en veilige thuis zoeken. Voor het mobiliteitsprobleem kwam mijn psychologe ook met een mogelijke oplossing. Haar oma heeft een elektrische rolstoel/scooter die ze nooit heeft gebruikt (hij gaat te snel voor haar hehe...) en mijn psychologe wou voor mij wel eens informeren of ik die zou kunnen overnemen want hij staat blijkbaar toch maar stof te verzamelen. Dat zou voor mij al heel wat oplossen natuurlijk.


Ze zullen mijn aanvraag op 27/10 bespreken en zullen mij normaal de dag zelf of de dag er na contacteren met hun beslissing. En hoewel ik heel realistisch blijf in mijn kansen hoop ik, samen met vrienden / kennissen en hulpverleners, op een 'ja' of ten minste een 'ja, maar we willen nog een wachtperiode inlassen alvorens de behandeling te starten'. Een 'nee' zou natuurlijk hard aankomen want de wens is heel groot en niemand word graag afgewezen. En al zeker niet als het om zo iets belangrijks gaat. Maar ik voel me sterk en heb hoop... want ik geloof echt dat er ooit een kindje 'thuis' zal mogen komen in mijn huis! Een kindje die ik zal omringen met alle mogelijke liefde, aandacht, warmte en kracht die ik heb.


Eigenlijk val ik vooral over het feit dat ik mij zo moet bewijzen en verantwoorden als mogelijke mama. Er zijn zo veel mensen die kindjes krijgen in moeilijke of zelfs slechte situaties en omstandigheden en enkel omdat zij een partner hebben hoeven die moeders zich aan niemand te verantwoorden. Maar ach, ik probeer me er zo weinig mogelijk druk om te maken. Dat helpt me immers niet vooruit. Dit is trouwens geen uithaal naar iemand persoonlijk hier op het forum maar een indruk die ik heb over onze maatschappij in het algemeen.


Ik haal de laatste maanden ook veel energie uit het feit dat veel mensen me zeggen dat ze vinden dat ik er goed uit zie, dat ik straal en dat ik goed bezig ben. Oké ik voel me ook goed in mijn vel maar blijkbaar straal ik dat ook echt uit en merken mensen dat ook op. En dat geeft mij echt een fijn gevoel :)


Zo dit was het weer... ik ga de komende dagen zoals gezegd hier even bijlezen (en reageren). Mijn volgende blogje mogen jullie dan waarschijnlijk verwachten eens ik de beslissing van het fertiliteitsteam te horen heb gekregen. Wish me luck!


Tot dan!


Aanvulling  : Ongelofelijk dat ik blijkbaar aan mijn blog moet toevoegen dat mensen die niets nuttigs te vertellen hebben hier niet moeten reageren. Dat vermelden hielp bij mijn vorige blog blijkbaar. Zoals wij het op z'n Vlaams zouden zeggen "De verwijten staan weer goedkoop." Zoals ik bij mijn vorige blog ook vermelde is dit mijn leven, mijn pad en mijn verhaal. Ik schrijf dit hier neer voor de mensen die oprecht interesse hebben en als herinnering voor mezelf (en misschien mijn toekomstig kindje). Sommige mensen hier voelen zich blijkbaar sterk achter hun computer als ze anderen, die ze nota bene niet kennen, af kunnen kraken. Geen idee wat jullie er mee winnen om zo grof te doen maar ik ben er niets mee en ik trek me jullie commentaar ook niet aan. Als je hier niet deftig kunt reageren doe het dan niet... Dank je wel!


 

2618 x gelezen, 7

In Zwanger worden

reacties (42)

1 2



  • Paperdoll

    Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar een paar dingen.. want die lees ik niet concreet.

    1. Kan jij je kind naar school brengen? Naar hobby’s?

    2. Kan jij met je kind naar de speeltuin, er achter aan lopen en helpen waar nodig?

    3. Kan jij naar de dokter met je kind als dat nodig is?

  • snoezelke

    Op bijna al je vragen kan ik ja antwoorden. Dat is de bedoeling ook van die elektrische rolstoel/scootmobiel. Naar de huisarts is wat verder maar dan kunnen mijn ouders rijden of als zij er niet zijn is er altijd wel een andere buur/vriend thuis de kan rijden. Dat is nu eenmaal het voordeel van in de buurt te wonen waar ik woon. Bij hobby's kan het eventueel met vrijwilligersvervoer gezien dat op vaste dagen en uren is. Ik heb geen rijbewijs maar ik ken nog ouders zonder rijbewijs en zij krijgen het ook geregeld als hun partner uit werken is. Het enige waar ik nee op moet antwoorden is het feit dat ik niet achter mijn kind aan kan lopen de rest is geen enkel probleem.

  • Paperdoll

    Ik heb ook geen rijbewijs, maar ik ben wel mobiel en kan fietsen, wandelen, lopen. Ik denk dat je het echt onderschat. Maar uiteraard kan je dat niet weten, want je hebt (nog) geen kinderen. Ik zou er echt nog eens goed over nadenken. Ik begrijp dat het heel leuk klinkt allemaal, maar het is echt een grote zorg en ik vrees dat jij een peuter of straks een puber niet de baas gaat kunnen. Er komt zoveel bij kijken. Zelfs voor mij als (redelijk) gezond persoon en met een man is het al niet makkelijk, laat staan voor iemand alleen met zoveel beperkingen. Ik zou dat niet zien zitten in jou geval.

  • Nog-even!

    Hoe ga jij vanuit een scootmobiel een kind veilig laten lopen?? Voor een peuter/kleuter is het hoogst ongezond om alleen maar op schoot op de scootmobiel te mogen zitten. En vanuit een scootmobiel kun jij een kind niet bij de hand nemen. En ook zeker geen kinderwagen duwen....

  • Nog-even!

    "Zoals ik bij mijn vorige blog ook vermelde is dit mijn leven, mijn pad en mijn verhaal."

    Zodra er een kind in het spel is, is het niet meer jouw verhaal. Dan is het het verhaal van een kindje dat als opvulling van moeder verwekt is bij een moeder die op veel gebieden niet in staat is om een stabiele basis voor dat kind te zijn. Een moeder die hoopt dat anderen de zorg zullen overnemen, wanneer zij dat niet kan. Een moeder die nog steeds denkt, dat het om háár draait ipv een kind een goed leven bieden. Een kind dat op een bovenhuis zit opgesloten, omdat moeder niet zelfstandig naar buiten kan. Een kind dat afhankelijk is van een moeder die elk moment lichamelijk of geestelijk kan instorten. Behalve liefde, heb je op dit moment niet genoeg te bieden. Ook niet als je denkt overal oplossingen voor te hebben. Jouw oplossingen zijn nl altijd afhankelijk van anderen. En anderen kúnnen niet 24 uur per dag voor jou klaarstaan. Dat is gewoon niet reëel. Ga alsjeblieft eens een week op de kinderen van je vrienden oppassen, zonder dat zij erbij zijn. Het liefst op een baby en een peuter. In de hoop dat je zult merken dat het echte leven totaal anders is dan de fantasieën in je hoofd.

    Dit heeft niets met deftig te maken. Hooguit met duidelijk communiceren. We laten ons niet in de luren leggen door jouw fantasie. Hopelijk word jij op een gegeven moment ook wijzer en begrijp je dat onze zorgen ingegeven zijn door liefde voor kinderen.... Er worden nl veel te veel kinderen geboren in ongezonde situaties als de jouwe.... En als jij jouw verhasl graag deelt, is het normaal dat mensen uitspreken dat ze zich daar ernstig zorgen over maken... Of jij daarnaar wilt luisteren, zegt iets over jouw vermogen om met de realiteit om te gaan óf dat jij je afsluit voor de realiteit en je in je fantasiewereld opsluit....

  • snoezelke

    Eerst en vooral dank je wel om deze keer zonder verwijten en op een normale manier te zeggen wat je van mijn situatie vind. Daar heb ik niets op tegen, ik weet dat mijn beslissing/wens controversieel is. Tuurlijk komen de meeste reacties hier vanuit een bezorgdheid en liefde voor het kind en dat apprecieer ik ook. Dat is ook waarom ik deze site zo handig vind, omdat de meningen van mama's komen. Ik luister naar alle ervaringen en meningen zolang ze zonder verwijten komen. Wat ik er uiteindelijk mee doe is inderdaad aan mij en ik doe echt wel wat het beste is voor mij en in de eerste plaats voor mijn mogelijk toekomstige kind.

    Ja, nu is het nog mijn verhaal want er is nog geen kind. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet denk aan het kind of denk aan wat het beste is voor mijn kind. Moest je dichter wonen zou ik zeggen kom eens langs en leer me kennen. Spreek met mij, bekijk mijn voorbereiding en zie hoe ik functioneer in het dagelijkse leven. Dan zou je pas zien dat je geen volledig en juist beeld hebt van mij. Mijn oplossingen zijn lang niet allemaal afhankelijk van anderen. Waarom zou ik alleen een kind willen op de wereld brengen om dan door anderen te laten opvoeden? Ik wil dit echt hoofdzakelijk alleen doen. Anders wil ik er niet eens aan beginnen en natuurlijk zal er af en toe hulp zijn van anderen maar ik ken geen enkele ouder die nooit hulp krijgt. Tuurlijk is enkel liefde niet genoeg om een kind op te voeden en te verzorgen dat weet ik ook wel. Ik heb ervaring genoeg met kinderen, niet 24/7 maar wel dagen en nachten zodat ik weet wat het is. Echt geen fantasieën hier maar echt hands-on ervaringen. Toen jij je eerste kindje kreeg wist jij ook niet 100% wat een kind krijgen inhoud vermoed ik.

    Kun jij trouwens wel de garantie bieden aan jou kinderen dat jij en/of je partner geen depressie krijgt of niet ziek word? Dat er voor hen niets zal veranderen als dit jou overkomt? Nee... jammer genoeg niet en ik hoop echt van harte dat jij en je gezin het niet moet meemaken.

  • Momtini

    Het zegt genoeg , dat er al zoveel gezegd is hier …….. Ik ken je niet, en überhaupt

    Niet of dit allemaal klopt , maar ik

    Hoop oprecht dat je je er bij neer gaat leggen als de boodschap word van de dokters dat je niet verder mag gaan in het

    Traject. Dat doen ze dan niet voor niets… Ik

    Hoop dat je geen gekke sprongen gaat maken door dan zelf een pad te gaan bewandelen……

    Jij noemt ons allemaal bemoeizuchtig en te ver gaan ; maar wat pas te ver gaat is dat je op voorhand al weet dat je kind een ander leven tegemoet gaat (je noemt t

    Zelf , ‘niet normaal’) en je alles op alles zet om je EIGEN wens te vervullen . Is echt niet oké. Heel ongezond en zorgelijk

  • snoezelke

    Vroeger zou een afwijzing me doen opgeven hebben. Maar dit gaat over 2 of 3 mensen die een oordeel vormen over mij na 2 uurtje praten. 1 afwijzing van 1 psycholoog in 1 ziekenhuis betekend niet dat het nergens zal lukken/mogen of dat is toch wat ze mij hebben verteld. Het zonder medische begeleiding doen is voor mij sowieso geen optie, dat is echt onverantwoord. En als het nu niet mag zijn misschien volgend jaar dan een nieuwe poging wagen...

    Ik noem niemand bemoeizuchtig, ik vraag gewoon voor een beetje respect.

    Misschien heb ik het verkeerd verwoord maar met 'niet normaal' bedoel ik dat mijn situatie geen standaard gezonde-mama-papa-kindje-situatie is. En als het niet om mijn eigen wens gaat waarom zou ik het dan doen? Ik doe dit niet omdat mijn ouders grootouders willen worden of mijn broer oom ofzo... Ik hoop dat jij een kind wil/wou omdat het jou wens is en niet omdat het de wens van een ander is.

  • Momtini

    Juist mensen die er buiten staan , kunnen een prima objectieve beoordeling geven. Je redeneert zelf behoorlijk vanuit je emotie , wat logisch is , maar onverstandig .

    Je netwerk waar je nu op denkt te kunnen leunen : het klinkt nu leuk en haalbaar maar praktijk is altijd anders. Je bent echt afhankelijk van zoveel dingen en factoren dat dat icm de kwetsbaarheid van een baby echt niet verstandig is . Maar goed, ik en de anderen kunnen t blijven

    Roepen , maar je blijft behoorlijk in je eigen bubbel. Helaas . Maar goed wie zijn wij; luister aub naar de betrokken professionals dan

  • Annanm

    En nog over je laatste aanvulling: t zal ons allemaal een worst wezen wat jij met je leven doet, wat wij allemaal zo erg vinden is dat er straks een onschuldig mensje, die niet om dit leven heeft gevraagd, zit opgezadeld met een achterlijke moeder

  • Scheirischa

    Ik ga eens heel cru zijn, maar waarom post je dit hier allemaal? Wil je echt een kind? Je zegt zelf dat je weet dat de kans miniem (werkelijkheid is nihil, sorry) is dat ze mee zullen stappen in je verhaal. Pleegzorg kun je vergeten, ik ben psychologisch geschoold en heb gewerkt met kinderen uit pleegzorg.. jij zal nooit in aanmerking komen als pleegzorgouder…

    Het feit dat je psycholoog je wilt helpen aan een scootmobiel van haar familie, toont aan dat je wellicht een lieve inborst hebt en iedereen kan meetrekken in je verhaal. Maar als psychologisch geschoolde vrouw snap ik niet hoe ze je niet meer met je voeten op de grond houden. Hebben ze schrik om je de waarheid te vertellen uit overweging wat er anders zou gebeuren als je bubbel barst?

    Want barsten zal die. Sowieso. Je bent lichamelijk en psychisch niet geschikt als moeder. Je geeft af op anderen die wel kunnen paren en kinderen krijgen. Maar daar zijn ze tenminste met TWEE? Verdient er toch minstens 1 van de 2 geld en kan minstens 1 van de twee het kind tillen??

    Toen ons meisje zwaar ziek was, stond ik om de haverklap bij de kinderarts. Ik moest niet wachten op personenvervoer of iemand anders om me met haar naar het ziekenhuis te brengen. Maar jij zou dat wel moeten doen. Je zou je kind dus moeten laten lijden omdat jij fysiek onbekwaam bent om met een auto te rijden, hup naar de dokter. Want dat personenvervoer waar je over spreekt, dat ken ik in Vlaanderen (ik ben ook van België), en ik weet ook hoe onbetrouwbaar en lang het allemaal kan duren.

    En op wie zijn kosten ga je het kind opvoeden? Op vadertje staat? (Sorry als ik zo cru ben maar ‘t is toch…). Het kind start met jou als moeder op -10.. is dat een toekomst die je wilt? Je ouders zal je slachtoffer maken voor de zorg van jouw kind. Je verwacht het ook zomaar??

    Volgens mij post je hier ook gewoon omdat dit een hot topic is daar veel mensen op reageren, en negatieve aandacht is ook aandacht.

    Ik ben zelden zo cru, maar het stuit me gewoon zo hard.

    Ik wens je echt het allerbeste toe, doe vrijwilligerswerk met kinderen, ga wekelijks gaan voorlezen in de klasjes,… er is zoveel wat je kan doen om je connectie met kinderen na te streven zonder dat beiden er kapot aan gaan en er effectief iets aan hebben. Ik begrijp je kinderwens, maar je moet ook begrijpen dat sommige dingen gewoon zijn zoals ze zijn. Leer accepteren wat nu eenmaal is.

  • snoezelke

    Ten eerste zal ik pas accepteren dat er geen kind komt als ik al mijn mogelijkheden heb bekeken. Het zou belachelijk en gemakkelijk zijn er gewoon er van uit te gaan dat het niet kan en op te geven. Tuurlijk wil ik echt een kind, waarom zou ik anders aan dit traject beginnen? Moest ik op voorhand weten dat ze me 100% zeker weigeren dan zou ik er niet eens aan beginnen. Als je dat wel doet moet je ergens kicken op afwijzing vermoed ik. En waarom post ik dit hier? Omdat ik ook graag mijn verhaal wil doen. Het is niet omdat mijn pad/leven/keuzes/verhaal anders zijn dan anderen dat ik dan maar moet zwijgen toch? En ik doe het echt niet voor de reacties. Ik had zelfs veel liever de 7 reacties van mensen die geïnteresseerd zijn op mijn vorige blog dan zo veel negativiteit op deze of die ervoor. Hot topic? Ja, de dag na mijn intakegesprek zag ik dat het BAM-traject op het nieuws kwam. Mijn traject was dus al gestart daarvoor dus ik was vroeger dan het nieuws. Het is nu eenmaal mijn verhaal.

    Dat ik pleegzorg mag vergeten is jou mening net zoals het meeste van wat je zegt. En dat is oké, iedereen mag een mening hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ik die moet delen.

    Mijn eigen psychologe vind het, ondanks dat ze me 100% steunt, ook net goed dat ik er zo veel rekening mee houd dat de grootste kans is dat ik word afgewezen. Het is niet omdat ze me steunt dat ze me niet met de voeten op de grond houd.

    Dus jij zegt, oké als een koppel met twee is dan is er geen probleem. Zal ik dat zeggen tegen alle kinderen met 2 ouders die in pleegzorg zitten omdat ze een slechte thuissituatie hebben? Dat zegt echt niets. Dat ik psychisch en fysiek niet geschikt ben om een kind op te voeden is alweer jou mening enkel afgaand op wat je van me leest en niet omdat je mijn situatie kent.

    Mijn beste vriendin heeft geen rijbewijs al zou ze het fysiek wel kunnen, net zoals wel meer mensen. Wil dat daarom zeggen dat haar dochtertje moet lijden als ze ziek is? Nope! Ik gebruik personenvervoer wel vaker en heb daar nog nooit problemen mee ondervonden. Al zeker niet dat het onbetrouwbaar zou zijn. In de meeste gevallen bel je de dag voordien als je vervoer nodig hebt.

    Wat je zegt i.v.m. mijn kind opvoeden op kosten van vadertje staat. Wel dat is net de reden waarom ze verwachten dat een alleenstaande moeder werkt. Maar die psychologe zei ook dat dit vooral gaat over mensen die aan 'den dop' zitten en die wel fysiek de mogelijkheid hebben om te werken. En dat is niet het geval bij mij. Ik weet niet of mijn kind zou starten met mij als moeder op - 10. Ik hoor van wel meer mensen dat ik beter ben voorbereid dan de meeste ouders als ze aan hun kinderwens beginnen. Voorbereiding van wat ik kan voorbereiden vind ik enorm belangrijk, net omdat ik niet op -10 zou starten. En mijn ouders slachtoffer? Nee, ik wil alles behalve dat mijn kind zou worden opgevoed door hen. Vandaar dat ik nog liever wil dat mijn kind word opgevangen door mijn beste vriendin dan door mijn ouders. Het laatste wat ik wil is dat mijn kind dezelfde opvoeding als ik zou krijgen.

  • Annanm

    100% eens met Scheirischa.

    “Snoezelke”wat een onzin wat je hier allemaal opschrijft. Dag vantevoren personenvervoer regelen, het gaat er toch juist om dat jij niet zelf in noodsituaties kan handelen? Ik kook gewoon van woede als ik dit allemaal lees. Maar misschien is dat net wat je wil en waar je het voor doet.

  • Nog-even!

    Als ze voor zichzelf kon zorgen, had ze na al die jaren allang gezorgd dat er een scootmobiel was.... Dit is duidelijk iemand die door anderen verzorgd wil worden en daarom al jaren stilstaat in haar leven...en de aandacht hier op wel fijn vindt... Dat mag. Natuurlijk. Maar het zegt ook erg veel....

  • snoezelke

    Ik heb nog geen erkenning voor een terugbetaling van een scootmobiel en tot nu toe had ik die ook niet nodig, vandaar dat die er nog niet is. Anders was het weggesmeten geld geweest want die dingen kosten behoorlijk veel geld als er niet in tussen word gekomen. Als er een kindje komt dan zal ik die wel nodig hebben en als dat dan goedkoper kan geregeld worden via iemand die er toch eentje tweedehands staan heeft dan is dat enkel een voordeel.

    Ik vind het best grappig dat jij denkt dat ik verzorgd wil worden. Mijn vrienden proberen mij namelijk al jaren er van te overtuigen dat ik hulp moet durven vragen en toelaten, en in bepaalde mate durf ik professioneel al hulp te vragen. Mijn ex (nog steeds een hele goeie vriend) heeft me ooit eens recht in de ogen gezegd dat ik ook eens aan mezelf moet denken omdat anderen bij mij altijd eerst komen. Het zoveelste teken voor mij dat jullie echt geen goed beeld hebben over wie ik ben.

    Ik ben op deze site omdat ik het fijn vind om met mama's te praten en hun verhalen te horen en te volgen. Die interesse is er van kleins af en zonder die interesse in het humane was ik hier zeker weten al lang weggeweest. Ik ben hier absoluut niet om aandacht te krijgen... Ik heb een fijn sociaal leven met vrienden waar ik meer dan mijn voldoening en steun uit haal

  • Dame68

    Ik begrijp je kinderwens, immers ik weet zelf hoe sterk dat gevoel kan zijn. Ik begrijp ook de bezorgde reacties, ik denk niet dat ze doelbewust genoemd worden om jou pijn doen, maar wel om je te behoeden voor een mogelijk zwaar leven. Ik kan me wel indenken dat de woorden hard zijn en overkomen. Dat lijkt me moeilijk voelen. Een zwaar leven klinkt natuurlijk pittig, maar is wel mijn ervaring met een chronische lichamelijke aandoening al dan niet met pijn. En jij staat er ook nog alleen voor

    Mag ik vragen wat voor lichamelijk beperking je hebt?

    Uit ervaring weet ik dat kinderen verzorgen en opvoeden zwaar is wanneer je een beperking hebt met al dan niet pijn. Het is echt lood en loodzwaar, want je komt niet aan jezelf toe op momenten dat je het nodig hebt. Wij liggen steevast om 19 uur op bed.

    Maak je geen illusies van vrienden of familie. Je hebt weinig aan een paar uurtjes: je zult waarschijnlijk structurele opvang moeten hebben om zelf bij te komen en je kindje datgene te geven wat het verdient. Denk hierbij ook aan je kind: het is slecht voor de hechting om het op te veel plekken tegelijk te laten gaan. Bovendien onduidelijk voor je kind. Het moet veilig en voorspelbaar zijn. Je kindje moet zich kunnen ontwikkelen, ook als jij iets niet kan bieden. Dit alles bedenken /op inspelen/ flexibel zijn kost ook ontzettend veel energie. Zonder mijn partner was ik echt niks, dan had ik het niet aangekund.

    Voorbeeld: ik heb verdriet wanneer ze weg moeten worden gebracht omdat het ons even niet lukt. Dit is niet hoe ik me het ouderschap heb voorgesteld. Ik kan me hierover heen zetten, maar alleen door het feit dat dit nu eenmaal mijn levenspad is: ik was namelijk kerngezond toen ik zwanger raakte. Maar dergelijke situaties /tegenslagen vereisen ook psychische weerbaarheid/kracht om jezelf weer bijeen te rapen

    In denk dat voor de meeste mensen wel geldt dat het ouderschap te rooskleurig voorgespiegeld wordt. Je onderschat het. Je weet immers pas echt hoe het is als je er midden in staat. Door pech op pech op pech hebben wij het zwaar. In het gunstige geval krijg je het waarschijnlijk zwaar, net als de gemiddelde ouders, maar hou je er ook rekening mee dat ook jij pech op pech op pech kunt krijgen? Wie helpt jou dan langdurig? Zulke scenario’s, overdenk die uitvoerig.

    Hou ook rekening mee met de bijkomende kosten. Fysio is al snel 30-50 euro per consult. Een indicatie voor chronische pijn /langdurige zorg krijg je niet zomaar. Dan moet je echt al klachten als een tumor hebben of aangeboren letsel. Of bijvoorbeeld fysio /osteopathie voor je kindje. Dat is nog veel duurder per zitting. Heb je een baan? Wat als je een tweeling krijgt? Denk ook na over kinderopvangtoeslag als je niet werkt: die krijg je namelijk dan niet. Dat betekent dat het niet uitkan (tenzij je miljonair bent ;-)) om je kind weg te brengen. Al snel 1000 euro in de maand voor 2,5 dag per week.

    Ik lees over pleegzorg. Misschien is een nog passender of eerste optie eventueel verdiepen in het worden van een steunpuder? Dit zijn steungezinnen die een dag of dagdeel per week of maand passen op kinderen van een ander. Kinderen zonder ernstige problemen, gewoon om de ouders te ontlasten. Op die manier kan je zien hoe het is. Dat kan uitgebreid worden naar ook een nacht erbij bijvoorbeeld. Ook dan kan je een grote maatschappelijke bijdrage leveren waarbij je langdurige band opbouwt met kinderen.

    Ik wens je veel sterkte en succes bij welke beslissing je ook neemt.

  • snoezelke

    Ik snap ook heel zeker de bezorgde reacties hier hoor. Maar wat iedereen hier van mij weet is vooral het negatieve. Ik schreef vroeger namelijk sneller een blogje als ik me niet goed voelde. Dus vanzelfsprekend denkt iedereen dat mijn leven één en al negativiteit en miserie is. Wat het absoluut niet is. Ik heb het vooral moeilijk met het feit dat mensen zo hard zijn maar de commentaar zelf raakt me eigenlijk niet. Vriendelijk kan ook... en daar ben ik dan ook bereid om naar luisteren.

    Mijn beperking: fibromyalgie, CVS en een vermoedelijke spierziekte maar dat laatste is een vermoeden gezien ze na vele jaren testen nog niets kunnen bewijzen. Sowieso is zeker dat het niet genetisch is. Ik zou mijn kind nooit met hetzelfde probleem willen opzadelen.

    Mijn beste vriendin is onthaalmoeder (gastouder) dus opvang vinden zou op zich geen probleem zijn. Dat is ook waar mijn kindje terecht zou kunnen als ik naar het ziekenhuis moet. Dat is dan ook de vaste plek waar mijn kindje zou kunnen gaan. Dus het zou zeker niet van de ene naar de andere persoon moeten gaan. Een kind moet stabiliteit hebben.

    Ik snap je voorbeeld. Maar in mijn situatie zie ik het eigenlijk net als een voordeel dat ik weet wat ik heb voor ik aan een kindje begin. Ik weet wat ik kan en niet kan en waar ik oplossingen voor moet vinden, iets wat jij (vermoed ik) hebt moeten leren uit ondervinding eens je ziek werd. Ik houd er zeker rekening mee dat ik niet alles weet op voorhand en dat het kan tegenslaan. Ik heb namelijk geen glazen bol en kan geen toekomst voorspellen. Maar ik geloof wel dat als ik me voorbereid op wat ik wel weet op voorhand dat dit dan al geen onverwachte tegenvallers zullen zijn. Dat ik naast mijn ouders woon is gewoon super handig. Nee ik heb geen emotionele band met hen maar voor de praktische zaken zijn zij er altijd voor mij geweest. Het emotionele word gewoon door mijn vrienden opgevangen en dat werkt prima voor mij.

    Financieel heb ik eens opgemaakt wat mijn vast inkomen is en wat mijn vaste kosten zijn. En daar kom ik nergens in de problemen, dat bevestigde ook de psychologe van de kliniek. Zij ziet daar geen problemen. I.v.m. fysio kost mij het maar ongeveer €18 per maand (mijn kine komt wekelijks 2 keer langs) en dan nog krijg ik daar iets extra van terug omdat ik daar een speciaal voorschrift voor heb. Dat is dan die indicatie waar jij het over hebt veronderstel ik, dus die heb ik al. Ik heb geen job maar wel een vast bedrag die ik maandelijks krijg aan ziekte-uitkering. Het is ook niet de bedoeling dat ik mijn kindje naar de opvang zal brengen. Enkel in grootste nood, bij mijn beste vriendin dus. Ik ben thuis dus waarom zou ik mijn kindje dan weg doen?

    Tweeling, die kans bestaat altijd natuurlijk maar hoe groot is die? Hoe dan ook heb ik ook die mogelijkheid al ingecalculeerd. Ik droomde onlangs dat ik eens tweeling kreeg... hihi

    Wat grappig dat je die steunouder vernoemt, geen idee dat dit een naam had. Ik heb ook dat reeds in mijn opties staan. Het schooltje is hier 1km van mijn huis dus moest ik daar een gezin mee kunnen helpen om 1 of 2 kids na schooltijd op te vangen sta ik daar zeker voor open. Dat is wat ik misschien wil gaan doen als ik negatief advies krijg.

  • Dame68

    Ik merk dat je aan veel dingen hebt gedacht. Dat is positief. Toch denk ik dat je het veel te rooskleurig inziet, dat merk ik aan je gedachtengang. Je hebt oa cvs, hoe ga je straks dan om met jouw vermoeidheid en de nachten? Want vermoeid /gestrest word je (regelmatig) van een (huilende) baby ;-) dat is zelfs zo wanneer je een stabiele thuissituatie hebt. Waarbij je elkaar kan afwisselen. Ons kleintje slaapt nog steeds niet door en is anderhalf. Beide grote vermoeidheid. Het is echt zwaar. Straks zal je blij zijn als je wat momenten in de week voor jezelf hebt. (Op je vraag: waarom zou ik mijn kindje wegbrengen?) dat is nodig om op te laden en sensitief te kunnen blijven reageren op je kindje. Dat zegt niks over je liefde voor je kind of dat je je kindje niet graag ziet, maar is gewoon de werkelijkheid. Dat zie ik ook bij naasten om mij heen (weliswaar met partner) die dit ook aangeven. Een ander voorbeeld: je wil je kindje thuis houden, maar ook in nood naar je vriendin (gastouder) brengen. Zorg dan dat je de afspraken op papier zet. Want wat als haar gastouder vol zit (Max 6 kindjes). Ze zal vast niet standaard een plek vrijhouden voor jouw kindje want dat kost haar geld. Dan mag ze dus wettelijk niet jouw kind opvangen (als ze naar de regels handelt). Bedenk ook een backup, als ze haar afspraak /toezegging wijzigt door welke reden dan ook.

    Ik begrijp dat je soms denkt van, Tsja, oneerlijk, ik moet me bewijzen en andere stellen kunnen doen en laten wat ze willen. Daarbij zou ik willen zeggen dat zij met z’n 2en zijn, dus ook veel meer opties voor opvang hebben. En het is ook maar de vraag of het voor die kinderen altijd goed uitpakt, vaak ook niet, maar uiteindelijk moet je je daar niet mee vergelijken, want je wil het beste voor je kind.

    Ik schrijf zelf maandelijks een blog gewoon voor mijzelf over alles omtrent onze kinderen. Dus niemand lees het. Wellicht is dat een optie voor jou, dan heb je toch een herinnering maar zonder negativiteit.

    Tijdens dit schrijven vraag ik me af waarom het me raakt en waarom ik de noodzaak voel te schrijven.. ik denk dat ik je oprecht wil laten zien dat het echt zwaar is en er geen weg terug is. Misschien kan je eerst een steunouder worden om te proeven aan de verantwoordelijkheid voor een kind/baby)?

  • Florien84

    Ik gun iedereen een kind maar volgens mij heb je geen realistisch beeld van een kind. Ik hoop dat ze bij de kliniek wel denken aan het belang van het kind. Nog even over pleegzorg. Dat kan je wel vergeten. Die kinderen hebben een enorme rugzak. Die gaan ze echt niet bij iemand plaatsen waarvan de rugzak nog groter is.

  • snoezelke

    Tuurlijk zullen ze in de kliniek denken aan dat kind, dat is net hun taak. Zij moeten het totaalplaatje gaan bekijken en beoordelen.

    Waarom zou ik pleegzorg moeten vergeten? Ik ben een heel empathisch en zorgend persoon. Ja, ik heb zelf een niet zo'n fijne jeugd gehad maar dat maakt net dat ik die kinderen net beter kan begrijpen en begeleiden op die vlakken. Zeg maar als een soort van ervaringsdeskundige. Als het ooit zo ver komt dat ik die stap effectief zou gaan overwegen dan ga ik gewoon praten met 'Pleegzorg Vlaanderen' en dan hoor en zie ik wel wat zij te zeggen hebben. Ik kreeg de vraag "Waarom zou je pleegzorg niet overwegen?" reeds van een vrouw die zelf pleegkindjes heeft en zelf ook een beperking heeft. Dus als zij dat kan en mag waarom zou ik het dan niet kunnen overwegen?

  • Florien84

    Net wat ik zei. Jouw tas is nog groter en zwaarder dan die van de kinderen. Daarnaast is het allemaal net niet stabiel. Dat risico neemt jeugdzorg niet.

  • Nog-even!

    Je bent psychisch niet stabiel: afgelopen jaar was je nog depressief. Dáárom zal je o.a. niet in aanmerking komen voor pleegzorg, waarbij je een beschadigd kind een stabiele omgeving moet bieden. En juist het feit dat je dat niet beseft, maakt jou nog meer ongeschikt. Je begrijpt bar weinig van wat een kind nodig heeft. Dat blijkt maar weer.

  • Jvb

    Ik begrijp je frustratie wel over het moeten aantonen dan je geschikt bent terwijl iemand die geen donor nodig heeft gewoon zwanger kan raken ook als zij totaal niet geschikt is als ouder. Dat is ook oneerlijk, want als je nu zelf een donor of partner had, kraait er niemand naar zeg maar.

    En toch gebeurt het niet voor niets. De wil en liefde alleen is nu eenmaal niet voldoende. Die heb je te over, dat is duidelijk. Maar of het voldoende opweegt tegen de rest? Je kunt niet alles opvangen of oplossen, dat kan natuurlijk niemand. Bij jou is het vooraf alleen wel heel helder dat er toch heel flinke hobbels op de weg liggen. Het gaat niet alleen over de risico's met je fysieke en psychische gezondheid, of het opvangen van praktische dingen als wie komt je 's nachts helpen als je te veel pijn hebt maar je kind tandjes krijgt en de halve nacht huilt of de boel ondergspuugd heeft, of wie vangt je kind op als je een paar dagen in het ziekenhuis bent elke maand. Je leunt sterk op vrienden, maar hoe stabiel is dat de komende 18 jaar? En verder de financien, je hebt geen eigen woning, slecht contact met familie. Het zijn nogal wat hobbels, niet alles is te overkomen. Maar belangrijker, het gaat ook over dingen als kun je met je kind dingen ondernemen, naar sport en vriendjes brengen of vriendjes thuis ontvangen, als je kind groter is hoe zien de rollen er dan uit als jij meer verzorging nodig hebt en dat misschien wel deels van je kind moet krijgen, wat als jij tijdelijk uitvalt door fysieke en psychische ontwikkelingen, etc. En dan niet de vraag: kun je het praktisch regelen, maar wel de vraag: hoe ziet het leven van je kind er uit? En juist die vraag of je je kindje dan het leven en de stabiele basis kunt bieden die je graag zou willen, dat blijft in je posts altijd een beetje uit.

    Daarnaast vraag ik me af hoe realistisch je beeld over het 'alternatief' pleegzorg is. Als alleenstaande met fysieke beperkingen en een redelijk recent verleden met depressie zal de kans daarop niet groot zijn, lijkt me?

  • snoezelke

    Dat is het inderdaad, moest ik een relatie hebben zou (zoals je zegt) niemand er naar vragen. Maar ik snap het ergens ook wel weer dat ze me wel eens willen horen/zien en me willen wijzen op bepaalde punten waar ik op moet letten als ik het alleen wil doen. Want uiteindelijk ben ik het wel die hun om (medische) hulp vraag om zwanger te raken. Ik had evengoed een zoekertje online kunnen zetten met de vraag naar een donor maar dat zou ik zelf onverantwoord vinden zeker in mijn situatie.

    Zoals je zegt is het voor mij inderdaad erg helder waar bepaalde problemen of uitdagingen zullen voorkomen. Maar net dat zorgt er voor dat ik weet waar ik een oplossing voor moet zoeken voor ik effectief aan de behandeling start (als ik groen licht krijg uiteraard).

    Mijn vriendennetwerk is best erg stevig. Net door mijn ziekte/beperking zijn de mensen die geen echte vrienden bleken reeds uit mijn leven weggegaan in die 13 jaar tijd. Wie ik nu overhoud zijn de mensen die er 100% voor me zijn en me 100% steunen (en omgekeerd natuurlijk ik voor hen ook).

    Ik heb geen eigen woning op mijn naam maar huur van mijn ouders. De kans dat ik op straat zou worden gezet is zeg maar zo goed als 0 want mijn ouders hebben dit huis net gekocht en helemaal verbouwd voor en naar mij. Ik woon ook naast mijn ouders wat het makkelijk maakt als zij me (of mijn kindje) eens moeten voeren. Als zij er niet zijn is er altijd vrijwilligersvervoer om afstanden die ik mogelijks niet met die elektrische rolstoel/scooter zou kunnen doen. Vriendjes thuis ontvangen is ook geen probleem, plek genoeg.

    Ik sta er zelf op dat mijn kind niet voor mij zal moeten zorgen. Ik zou me er enorm slecht bij voelen moest dat gebeuren. Een kind moet in de eerste plaats een kind kunnen zijn los van in welke situatie het geboren word. Het is aan de ouder(s) om daar over te waken. De dingen die ik niet kan worden nu ook reeds gedaan door gezins- en poetshulp dus dat zou dan hetzelfde blijven. En indien ik medische zorg nodig zou hebben is een verpleegster van het wit-geel kruis altijd een oplossing om me op dat vlak te helpen.

    Hoe haalbaar pleegzorg is voor mij weet ik zelf ook niet. Daarvoor zou ik eerst met 'Pleegzorg Vlaanderen' moeten gaan praten natuurlijk. Maar dat doe ik pas als ik alle mogelijkheden om zelf mama te worden heb bekeken. Stap per stap, ik wil niets overhaast gaan doen want dan maak je fouten.

  • Jvb

    Misschien val ik in herhaling, maar maak je geen grote illusies over je vrienden netwerk. It takes a village heeft betrekking op het feit dat iedereen in je omgeving de opvoedtaak op zich neemt, bijvoorbeeld in het corrigeren van een kind op straat of bepaalde normen en waarden uitdragen. Wij vertalen dat ook wel naar steun als raad vragen, oppas regelen, etc. En dat is ook helemaal logisch, niemand doet alles alleen. Het is iets anders als je village wekelijks zou moeten bijspringen, zeker als ze zelf in drukke levensfases zitten. Zij hebben ook een eigen leven, met een eigen gezin helemaal. Jij hebt hulp nodig die je te pas en te onpas kunt inroepen, want het is onvoorspelbaar wanneer je hulp nodig hebt. En dat zullen ze regelmatig niet waar kunnen maken. Hoe graag ze ook zouden willen. Omdat ze dan bij zwemles zitten met hun eigen kind, aan het werk zijn of een verjaardag van hun schoonmoeder hebben oid. En wederom: het gaat niet alleen over de praktische vraag of je de hulp georganiseerd krijgt, maar ook over wat dat met je kind doet. Je moet sowieso elke maand een paar dagen naar het ziekenhuis, hoe lief je vrienden je ook vinden, vaste oppas voor zoiets zijn voor de komende 15 jaar is een commitment die ze zeer waarschijnlijk niet waar gaan maken. Je hebt het ook eerder over eenzaamheid gehad, toen waren vrienden er niet veel. Over je familie heb je aangegeven dat je slecht contact hebt en ze hier ook niet achter staan, die zullen zoiets ook niet standaard opvangen. Dat betekent dat je kind toch vaak bij verschillende mensen zal zijn.

    Je gaf ook al eerder aan dat je graag een ander huis wil, omdat je niet bij je ouders wil wonen vanwege het lastige contact. Je had het zelfs over intrekken bij vrienden. Het huis is dus ook niet echt op orde, het is er en het is aangepast maar het is niet de plek waar je fijn woont. Je kunt niet werken, hebt medische kosten, financieel is het ook een uitdaging. Een kindje verdient een stabiele basis en dat is meer dan leunen op beloftes van vrienden en veel goede wil.

    Vriendjes ontvangen, plek genoeg. Maar wat als een vriendje of je eigen kind valt en je moet snel met hem naar de huisarts? Als ze buiten spelen en ze komen niet op tijd terug en je moet ze gaan zoeken/halen? Hoe breng of haal je je kind als het ergens anders wil spelen, of sporten?

    Je wil voorkomen dat je kind voor je gaat zorgen, maar dat is onvermijdelijk. Je kind is 24/7 in huis, als jij hulp nodig hebt dan helpt je kind natuurlijk, die zal niet doorlopen en zeggen joh mam, dan bel je maar iemand.

    Probeer het echt vanuit je kind te bekijken en realistisch te blijven. Dat je hoopvol bent en vol enthousiastme, dat snap ik echt. Maar bescherm jezelf wel, blijf realistisch.

  • Nog-even!

    Je schreef pas nog dat je weg wilde uit het huis van je ouders en desnoods ergens zou gaan logeren🤷‍♀️

  • bloempies

    Je wordt “gevoerd” door je ouders???

  • Scheirischa

    Ik heb hier eigenlijk geen woorden voor. Dat zijn serieuze breekpunten. En dan nog maar te zwijgen hoe…

    Ik maak het zelfs niet meer af. Je leeft toch in je irrealistische bubbel.. Sorry. Dit is gewoon intriest.

  • Dame68

    Mee eens met jvb over it takes a village. Idd, niemand kan het alleen. Maar: het kan zijn dat het voor je kind niet goed is om steeds weg te brengen. Voorbeeld: ons kindje slaapt moeilijk. Wij en anderen zien het daarom niet zitten om overdag/nacht weg te brengen als er geslapen moet worden. Dit kan je namelijk niet verwachten van anderen op structurele basis. Want het betekent hele nachten op (ook bij een kindje van anderhalf!) Dit geeft te veel stress voor kindje, want het zou uitmonden in huilen huilen huilen. Dus zomaar wegbrengen kan echt niet altijd, denk hierbij aan belang van je kind.

    Bedenk ook dat de maatschappij verandert is. Die uitdrukking is van vroeger. De hedendaagse maatschappij is individualistischer. Dit is werkelijk zo, ik heb zelfs familie waarmee ik een Superband heb, en die ons altijd zouden helpen, maar soms ook zeggen: Jullie wilden kinderen, je moet deze tijd even zelf doorkomen. Het klinkt hard, maar ik kan het hen ook niet kwalijk nemen. Iedereen heeft hun eigen leven.

  • Linde-1

    Pfff .. als ik jou verhaal zo lees zou ik echt niet aankunnen om alleen voor een kindje te zorgen. Een kindje alleen opvoeden zou ik echt afraden als je niet helemaal gezond bent. Het is vooral de eerste paar jaren al pittig als je wel gezond bent en een partner hebt.

    En ik kan me voorstellen dat de wens voor een kindje heel groot is, maar denk ook eens aan het belang van het kindje. En het is echt niet dat ik het je niet hun, maar in jou situatie zou ik alleen met een gezonde partner voor een kindje gaan die jullie beide kan helpen.

    Een vriendin van me heeft oa een schildklier afwijking en alleen al om die reden geeft zij aan nooit een bam moeder te willen worden omdat ze vaak moe is en ze aangeeft dat alleen dat haar al tegenhoudt om goed voor een kindje te kunnen zorgen, hoe graag ze ook kinderen zou willen. Ze wil alleen evt kinderen met een toekomstige partner omdat ze zeker weet dat het haar alleen niet gaat lukken. Ze heeft nu geen partner en met haar andere ziekte weet ze niet eens of ze evt vruchtbaar is, maar ik hoop voor haar ook dat haar wens uit zal komen en vind het ook sterk van haar hoe ze realistisch kijkt naar wat wel en niet kan ik haar situatie.

  • snoezelke

    Dat het pittig zal worden en er zich af en toe een heftig moment kan voordoen daar ben ik me ten zeerste van bewust. Maar dat hoort nu eenmaal bij het ouderschap. Niemand kan een kind alleen opvoeden want zoals het spreekwoord zegt 'It takes a village to raise a child' en met het sterke netwerk wat ik heb moet het me wel lukken. Ik weet wat ik kan en niet kan en voor de dingen die ik niet kan heb ik reeds een oplossing gezocht. En ja er zullen waarschijnlijk dingen op mijn pad komen die ik niet kon voorzien maar dan is het aan mij (desnoods met hulp van mijn netwerk) om een oplossing te vinden die voor mijn kindje het beste zou zijn. Sowieso komt het kind op nr. 1 voor mij.

    Het is trouwens zeker sterk van je vriendin dat zij haar kinderwens zo aan de kant kan schuiven. Maar dat is natuurlijk hoe zij haar situatie zelf aanvoelt. Ik hoop voor haar dat ze iemand mag leren kennen met wie ze samen een kindje mag krijgen.

  • Nog-even!

    Je hebt duidelijk nog steeds geen idee wat het voor een kind betekent om afhankelijk te zijn van een moeder met flinke psychische problemen

  • Annanm

    Denk dat zij zulke ernstige problemen heeft dat ze het ook nooit zelf zal inzien, deze vrouw denkt alleen aan zichzelf, al dr hele leven…

  • Assiral

    Nee bij jeugdzorg is je kind lekker af, weet je wel wat daar allemaal gebeurt met kinderen?

  • Nog-even!

    Ja, dat is soms ook niet best... Maar wat er in sommige gezinnen gebeurt, is helaas nog ernstiger...

  • Charliecharlie

    Eigenlijk zou het goed zijn als iedereen dit soort gesprekken door moet voor er groen licht komt voor een kindje. Theoretisch natuurlijk, want niet haalbaar, paternalistisch, en te subjectief. Maar er worden inderdaad veel te veel kinderen geboren in situaties waarin je vooraf al dacht: dit wordt niks.

    Ik wil je veel succes wensen; ken je natuurlijk niet, je situatie wat over gelezen. Ik hoop echt dat je het niet onderschat. Ik ben (meestal) erg stabiel maar de eerste periode na geboorte van m’n eerste kind was écht heftig. Nu nog soms, met twee kindjes.

    Met mentale & fysieke problemen én alleen, pfoe, ik zou er niet aan durven te gaan staan. Maar goed, ik ben jou niet :)

  • snoezelke

    Theoretisch zou dit inderdaad goed zijn maar iedere toekomstige ouder uitnodigen voor gesprek zou nogal onhaalbaar zijn.

    Ik onderschat het BAM zijn helemaal niet. Ik weet dat ik het niet alleen kan maar heb een heel sterk netwerk waar op ik kan rekenen indien nodig. En er zullen ongetwijfeld heftige momenten op mijn pad komen (als mijn kindje er komt) maar die zijn er om overwonnen te worden.

    Zowel mijn fysieke als psychologische problemen zijn onder controle. Ik doe al 2,5 maand zonder antidepressiva en ik voel me eerlijk gezegd beter en sterker dan ooit. En blijkbaar straal ik dat ook uit Ik zorg er ook voor dat ik me niet enkel focus op die kinderwens of reken op dat kind om mij een toekomst te bieden. Voor mezelf vind ik het belangrijk dat mijn leven ook invulling krijgt op andere vlakken. Het zou pas erg naïef en zelfs stom zijn moest ik mijn hele toekomst vast hangen aan die ene wens.

  • Annanm

    Egoïstisch mens, ik ik ik ik…🤢

  • Assiral

    Wat spannend!! Ik ben heel erg benieuwd

  • snoezelke

    Dank je wel, het is inderdaad best spannend!


1 2