Tijd voor een update

Zo te zien zijn er in mijn afwezigheid weer wat kleintjes geboren en zijn er ook weer wat dames met een kleintje onderweg! Proficiat! Mijn hart breekt om ook te moeten lezen dat sommigen ook afscheid moesten nemen... hen wens ik veel sterkte toe!

Hier op zich niet zo heel veel verandering. Ze weten nog steeds niet wat ik precies heb maar na mijn jaarlijkse tests (vorige maand) hebben ze toch weer een achteruitgang vast moeten stellen in mijn spieren en zenuwen. Het is soms echt frustrerend want ik blijf maar medicatie slikken, therapie krijgen en in opname gaan in het ziekenhuis... enkel om alle symptomen onder controle te houden. Iedere dagen 22 pillen slikken, pijnpleister om de 3 dagen (iedere maand word ik 3 dagen opgenomen in het ziekenhuis voor een ketamine-infuus om de pijn dragelijk te houden omdat deze pleister niet meer voldoende werkt), de kinesiste komt 2 keer per week langs en de verpleegster komt iedere dag om mijn TED-kousen aan te doen omdat het vocht zich anders blijft opstapelen. Mijn 30ste verjaardag heb ik ook in het ziekenhuis moeten 'vieren'.

Begin maart heb ik dan nog een kleine hartaanval gehad, volgens de cardioloog deels door mijn ziekte maar ook door de stress. De stress die ik krijg door mijn ouders en broer. Ze geloven mij niet, mijn broer spreekt al sinds kerst niet meer tegen mij omdat ik me maar eens serieus moet laten opnemen op psychiatrie... Mijn ouders (tevens ook mijn buren en degene van wie ik mijn huis huur) maken het me niet makkelijk. Zij geloven niet dat ik het uiterste uit mijn lichaam probeer te halen en 'chanteren' me dan nog met alles wat ze kunnen vinden die me van hen afhankelijk maakt. Of ze veranderen dingen aan mijn huis terwijl ik in het ziekenhuis lig. Zondag vertrekken ze voor 1 maand op reis en sta ik er hier alleen voor...
Sinds die hartaanval ben ik ook heel erg vermoeid. Het liefste zou ik hele dagen in mijn bed blijven liggen maar dat kan ik niet maken. Mijn trouwe viervoetertje Lars vraagt ook aandacht natuurlijk. Hij is bijna 10 jaar en begint ook af te takelen jammer genoeg. Een hernia speelt hem erg veel parten, zo zit hij nu ook aan de pijnstillers. Of hoe hondjes en baasjes op elkaar beginnen lijken ;-) 

Mijn dagen vul ik nog steeds met TV, PC en mijn geboortekaartjes verzameling die de laatste tijd weer een grote uitbreiding kreeg. Heel af en toe krijg ik ook nog eens bezoek wat ook wel een goed kan doen. Want eenzaamheid kan gekke dingen doen met mensen...

Maar om met wat positiefs te eindigen: Op 20/04 werd mijn metekindje al 5 jaar (!!!), wat gaat de tijd snel zeg. En wat ben ik zo ongelofelijk trots op alles wat ze al doet: naast school doet ze al een paar jaar 'drama', binnenkort start ze met zwemmen en in de afgelopen vakantie ging ze voor het eerst een week op kamp met overnachtingen! Ik zie haar niet vaak maar als ik op facebook foto's zie dan ik haar altijd genieten van alles wat ze doet en dat maakt mij dan weer intens gelukkig! 
Zij blijft sowieso mijn zonnestraaltje in alle donkere dagen, my little miss sunshine <3

Zo dit was het... tot de volgende update en ik blijf jullie ook nog volgen hoor!
Veel liefs xxx