Klein terugvalletje, maar we komen er wel....

Waarom doet het me nog zoveel? Waarom doet het nog zo’n pijn? En waarom doe ik mezelf dit aan?

Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Het doet me zoveel omdat mijn kind erbij betrokken is. Het doet me zoveel omdat die rotzak geen gezin kon zijn met ons, waardoor ik nu alleenstaande moeder ben. En hij nu af en toe met een ander wel een gezin kan zijn. Met MIJN kind.

Das toch zo oneerlijk…….

Dat iemand anders trots een foto van hem met mijn zoontje op haar site zet. Dat had toch mijn gezinnetje moeten zijn? Waar is het mis gegaan?

Ik zou als trotse mama en partner dit soort foto’s moet plaatsen. Van MIJN gezin. Maar nee, ik ben alleenstaande moeder. En moet het allemaal alleen zien te rooien samen met mijn kleine mannetje.

Niet samen zijn verjaardag voorbereiden en vieren, niet samen met hem eten, niet samen hem op bed leggen, maar alles alleen….

En hij, de rotzak, hoeft natuurlijk WEER niet in zijn eentje voor mijn zoontje te zorgen, want hij heeft hulp van haar.

Ik krijg die haat en die woede niet weg. Alhoewel ik dat wel echt graag zou willen, want wat is het moeilijk om zo verder te gaan.

Ik moet stoppen met mezelf zo te pijnigen en gewoon nooit meer bij hem of haar op de site kijken. Ik moet verder met mijn eigen leven en dus niks van hen hoeven weten.

Maar dat blijft moeilijk, want mijn kind is daar wel regelmatig…

MIJN kind die ik nu in mijn eentje moet gaan opvoeden.

Mijn kind, mijn alles.

Klein terugvalletje, maar we komen er wel!