Al 6 maanden alleenstaande moeder

Jeetje, het is inmiddels alweer een half jaar geleden.
Al 6 maanden ben ik alleenstaande moeder en vrijgezel. Ik heb de afgelopen maanden ervaren als 1 grote hel. Ik hoop dit nooit, maar dan ook echt nooit meer mee te maken.

Wat kunnen mensen elkaar toch een pijn doen. En wat heb ik veel moeten verduren de afgelopen maanden. Zoveel dat je weet dat je het de rest van je leven bij je zal dragen en dat doet pijn.
 Ik had nooit verwacht dat iemand mij dit aan zou doen. Maar ik denk dat niemand dat verwacht, niemand die wordt verlaten door zijn/haar partner.

Op het moment dat hij bij mij weg ging ben ik op de bodem van de put beland. Dieper dan dat kon niet. Elke keer klom ik weer een trapje omhoog, maar er waren ook momenten dat ik weer een trapje naar beneden viel, of werd geschopt.

Als het een moment goed ging, flikte hij wel weer iets waardoor ik weer een klein terugvalletje kreeg. Hij is met me omgegaan als een ding. Hij heeft totaal geen rekening gehouden met mij, met mijn gevoel. Het respect was dan ook ver te zoeken en leugens waren er heel veel. Ik vind het nog steeds erg moeilijk om hier mee om te gaan. 8 jaar heeft hij van me gehouden, waarom moet hij me dan nu zo’n pijn doen?

Het gaat echt wat beter sinds een aantal weken, maar het verdriet is echt nog niet helemaal weg. Mijn plek is ingenomen…. Gekrenkt ben ik….

Mijn zoontje is de afgelopen weken af en toe ook van slag. Dan slaapt ie weer een nachtje bij papa, dan gaat ie weer naar mama. Je merkt gewoon dat mijn kleine mannetje er last van begint te krijgen en dat vind ik toch wel zo erg. En hij doet ons dit aan... Mijn kleine mannetje groeit op in een gebroken gezin, shit!

Ik zou zo graag een arm om me heen willen. Iemand naast me op de bank. Iemand die ik lieve berichtjes kan sturen. Iemand waar ik mee kan overleggen. Iemand waarmee ik de opvoeding van mijn zoontje kan bespreken. Iemand die mij helemaal het einde vindt..

Ik geniet wel van het alleen zijn, zelf kunnen beslissen hoe, wat en waar. Maar iemand naast me is toch ook wel erg fijn…

Al met al ben ik gelukkig al behoorlijk wat trapjes omhoog geklommen waardoor ik zeker weet dat ik er kom. Geen twijfel over mogelijk!