Ik ben zo bang...

Ik ben bang.
Ik ben bang om alleen te zijn, want dan voel ik me zo rot.
Ik ben bang om naar huis te gaan, want daar is mijn verdriet het ergst.
Ik ben bang om te kijken, want alles wat ik zie herinnert me aan hem.
Ik ben bang om te denken, want elke herinnering doet zo’n pijn.
Ik ben bang om aan de toekomst te denken, want ik wil nu geen toekomst waarin hij er niet meer is.
Ik ben bang om tv te kijken, want dan gaan mijn gedachten malen.
Ik ben bang om naar mijn telefoon te kijken, want die hoop maakt me gek.
Ik ben bang om naar vrienden en familie te gaan, want hij hoort dan bij me te zijn.

Ik ben gewoon bang……..

En ik vraag me af wanneer die angst weer weg gaat, want op dit moment wordt die angst me teveel.
En kan ik het verdriet even niet zo goed aan.

Voor het eerst in mijn leven kan ik zeggen dat ik blij ben dat de kerst voorbij is. Ow, wat hield ik toch altijd van kerst. Maar ow, wat is nu toch gisteren mijn verdriet het ergst geweest. Verdriet zo intens, dat ik een tijdje alleen maar hartverscheurend kon huilen. Iedereen stond voor me klaar en iedereen huilde met me mee.

Inmiddels al 6,5 week geleden, en nog is de pijn erger geworden. Ik weet niet hoeveel meer ik nog aan kan. Ik mag toch echt hopen dat dit het wel is….
Machteloos, dat ben ik. Ik zou er alles aan willen doen om hem terug te krijgen, maar ik heb geen kans om te vechten. Pijn, pijn, pijn.

Schuldig voel ik me ook. Naar vrienden en familie toe. Dat ik het elke dag nog steeds alleen maar over hem kan hebben.  Ze staan altijd voor me klaar, en begrijpen me ook echt heel goed. Maar toch voel ik me soms bezwaard. Iedereen gaat door, en ik sta stil.

Kleine lichtpuntjes moet ik me nu aan vasthouden, maar die verdwijnen soms in de duisternis. De tijd.. Die kan van mij niet snel genoeg gaan. Een week vrij nu, wat zie ik daar tegenop.

Het grote lichtpunt in mijn leven verdwijnt gelukkig nooit in de duisternis. Mijn zoontje. Mijn alles!