Nog steeds verdrietig, maar ook sterk!

12 weken. Het is inmiddels 12 weken geleden dat mijn wereld instortte. Dat mijn leven werd verwoest. Dat van het ene op het andere moment alles waar ik zo zeker van was, niks meer waard bleek te zijn. Dat ik werd verlaten door mijn partner……

12 weken, en nog doet het zo’n pijn. Ik heb mijn goede momenten, echt waar. Maar ow, die slechte momenten.. Wat zijn die toch moeilijk.

Mijn vertrouwen is weg. Vertrouwen in de mens, maar ook vooral het vertrouwen in mezelf. Ik was mezelf, maar dat was niet genoeg. Dat iemand is gestopt met van je te houden is niet te bevatten. Dat degene die altijd bij je was, je steunde, van je hield , dat diegene nu je hart vertrapt.

De breuk, daar kan ik uiteindelijk best mee leven. Het kan nou wel eens zo zijn dat de liefde voor iemand overgaat. Maar de manier waarop, daar zal ik de rest van mijn leven last van blijven houden. Waarom moest het zo? Had ik niet meer verdiend na 8 jaar? Leugens, bedrog, disrespect, ik heb het allemaal moeten verduren de afgelopen weken. En dat van degene waar ik onvoorwaardelijk van hield…

En nu? Nu moet ik na al het verdriet ook nog eens accepteren dat ik zomaar aan de kant ben gezet voor iemand anders. Dat hij daar al weken woont. Dat hij het zelfs nu al tijd vind om MIJN kind aan haar voor te stellen. Waar is zijn respect naar mij toe? Hij is net 6 weken bij haar. Hoe kan hij me dit aandoen? Hoe kan hij me nou nog meer verdriet doen dan ie al heeft gedaan? Waar is zijn gevoel?En ik probeer te blijven terug denken aan de ‘slechte’ dingen. Waar was inderdaad zijn echte liefde voor mij? Hij hield wel van me, maar in bv gezelschap met andere mensen liet hij dat echt niet merken. Het houden van gevoel was heel sterk. Maar misten we dan toch het liefdesgevoel?

Het is heel moeilijk om nu terug te kijken op de laatste paar maanden dat we nog samen waren. Was het slecht? Ik weet het niet. Ik was op mijn manier gelukkig. Ik had mijn gezinnetje. En misschien had ik daar geen genoegen mee moeten nemen. Want het was niet het gezinnetje waar ik altijd van had gedroomd. Maarja, perfectionisme. Daar heb ik nooit naar gestreefd. Ik hield van hem en dat was voor mij genoeg, waarom kon dat voor hem niet genoeg zijn?

Ik heb een harde les geleerd, en ik had hem liever niet geleerd. Degene waar je zielsveel van houdt, kan net zo gemakkelijk degene worden die jou intens verdriet doet. Die jou zo’n pijn doet, dat je op momenten denkt nooit meer gelukkig te kunnen worden. Een harde les…..

Gelukkig merk ik ook dat ik wel steeds sterker word. Het verdriet is nog steeds heel intens, maar de wil om hierdoor heen te komen samen met mijn zoontje, de wil om te vechten en weer heel gelukkig te worden is veel sterker!