Ik wil het niet!

Weer een huilbui net. Door een waas van tranen heb ik mijn brood gesmeerd. En ik dacht echt dat ik niet meer kon stoppen met huilen. Wat een verdriet...
Ik wil niet weer alleen naar bed. Ik wil niet weer alleen wakker worden. Ik wil dit verdriet niet hebben. Ik wil eerste kerstdag niet vieren zonder mijn kind ( en ex). Ik wil me niet groot houden terwijl ik me eigenlijk een hoopje ellende voel. Ik wil het gewoon allemaal niet!
Maar hoe ik het ook allemaal niet wil, het is wel zo.
Ik moet wel alleen naar bed, ik zal wel alleen wakker worden. En god, ik moet een manier vinden om daarmee om te gaan. Maar ik weet niet hoe...
Hoe kan het nou dat hij alles is wat ik wil. Na al het verdriet en de pijn die hij me heeft gedaan. Ik wil met hem praten, ik wil hem zien, ik wil dat hij zijn armen om me heen slaat. Maar dat is niet zo, en dat zal ook nooit meer zo zijn.
Mijn alles die mij altijd heeft getroost als ik het moeilijk had, hij is er niet meer voor mij. Hij is zelfs degene die mij nu zo'n pijn doet.
En al heeft ie het niet zo bedoeld, mijn hart is echt gebroken!
Ik zal hiermee moeten dealen, maar dat wil ik niet.
Ik kan me niet blijven verzetten, accepteer!!