Ongewenst alleenstaande moeder (verlaten door vriend met 1,5 jaar oud kindje)

Ik had een goeie dag vandaag. Voelde me sterk, en het verdriet was even op de achtergrond.
Jammer genoeg mocht dit maar weer van korte duur zijn… Zit net op mijn bed te wachten tot mijn zoontje stopt met huilen en kijk naar de letters op de deur. De herinneringen aan mijn zwangerschap kwamen terug. Wat waren we gelukkig..

En nu? Nu ben ik met een 1,5 jaar oud kindje in de steek gelaten door mijn vent. Mijn god, dat doet pijn. Hoe? Hoe kan hij me dit aandoen? Waarom gebeurd dit? Ik voel me zo machteloos, en hoe doet zo’n godvergeten pijn.

Hij kon me niet geven wat ik wilde.. Een gezin.. Waarom niet?? Was dat dan zo moeilijk? Mijn zoontje is een superlief kind en zelf ben ik ook echt geen vervelende partner. Hoe kan hij zo voor zijn verantwoordelijkheden weglopen? En het lijkt hem ook allemaal niks te doen. Mijn hele leven is in één klap verwoest, alles weg. Alles wat we hebben opgebouwd.. En waarom? Omdat hij geen gevoel meer voor me heeft?? Pfft, dat zal het echt niet alleen zijn. Het is gewoon dat rotwijf wat tussendoor is gekomen. Door haar is hij na gaan denken (?!), maar wedden dat zij ook de echte reden is dat hij bij me weg is.

Ik weet dat er echt een aantal dingen in onze relatie waren waar ik echt niet blij mee was. Ik wilde zo graag een echt gezinnetje zijn. Gelukkig met zijn 3-en en dat bij wijze van spreken de rest je gestolen kan worden. Maar hij genoot niet echt van zijn gezin en dat had ik ook wel door. Op dagjes weg (als we eens een keer gingen), probeerde ik altijd vrolijk te zijn om maar de sfeer erin te houden. Bij hem kwam het niet vandaan, en ja dat doet pijn. Zo moeilijk zou het toch niet moeten zijn? Je kindje zou toch automatisch alles voor je moeten zijn.. Maar volwassen worden, de verantwoordelijkheid voor zo’n hummeltje hebben, dat leek hij dan toch niet aan te kunnen.

Tja, en dan komt er iemand op wie je verliefd wordt. Dan is je leven thuis ineens helemaal kut. Want ow, wat is dat heerlijk om verliefd te zijn. En ja, als het voor je gevoel niet helemaal goed zat met je partner, dan wordt dat nu automatisch helemaal minder. Want er is iemand anders die veeeeeel leuker is. Been there, done that. Maarja, je gooit toch niet zomaar in 1 klap alles weg wat je hebt???

En nu? Nu ben ik ineens alleenstaande moeder. GVD! Vrijgezel. Terwijl ik me er geen seconde op voor heb kunnen bereiden. Van het ene op het andere moment. Dat wil en kan je toch niet geloven..

Hoe moet ik nu geloven dat je gevoel voor mij weg is, en dat dat de reden is dat je bij me weg gaat? Ik heb er nooit iets van gemerkt.. Ik blijf dat vervelende onderbuik gevoel hebben dat die ander echt DE reden is, terwijl je zelf zegt dat zij maar voor 10% de reden is…

Aan de ene kant hoop ik het zelfs een klein beetje, want dan kan ik het een plekje geven. Nu is hetgene wat overheerst onbegrip. Want als de verliefdheid niet de reden is geweest voor deze breuk, wat dan wel? Ik begrijp het gewoon niet!

I will keep my head up, maar het is moeilijk af en toe. Mijn zoontje sleept me er echt doorheen, en mijn lieve familie en vrienden. Ik weet dat ik er kom, en ik weet ook dat ik iemand verdien die zielsveel van me houdt en graag een gezinnetje met mij wil zijn.

Maar waarom doet het dan zo’n verdomde pijn?!