Bijna terug naar school - ik zie er zo tegenop!

Nog een week en dan gaan mijn kinderen weer naar school. Mijn dchtter wil heel rgaag haar vriendinnetje weer zien. Ze kijkt uit naar de juffen en naar het samenzijn met de klasgenootjes, ook al gaat de lesstof minder hard dan ze zou willen. Mijn zoon, daarentegen, ziet er als een berg tegenop. Hij heeft geen vriendjes en durft niet zichzelf te zijn op school, ook niet bij de juf. Sinds het grote vakantie is, heeft hij niet één keer buikpijn gehad, iets wat hij voorheen elke avond had. Ik wacht angstvallig af tot de eerste avond dat hij weer over buikpijn klaagt. Ik heb de datum waarop dit vermoedelijk begint al onzichtbaar gemarkeerd op mijn kalender.

Mijn zoon heeft ruim een jaar lang zijn haren laten groeien. Hij vindt die anime figuurtjes die een lange lok voor hun ene oog hebben zo stoer en hij wilde bovendien ook een staart kunnen, netzoals zijn zusje. Sinds afgelopen week is hij echter helemaal omgeslagen. Het haar verveelde hem, zat hem in de weg en moest eraf. We hebben zijn verzoek ingewilligd, maar ergens vraag ik me af of het feit dat hij een hekel had aan het borstelen van zijn haar ook de echte reden was. Ik denk dat hij zich zo bewust is van het feit dat hij anders is dan zijn klasgenootjes,dat hij zijn haren wilde laten knippen om meer te zijn zoals andere jongens. Natuurlijk helpt het niet mee dat sommige kinderen hem zeggen dat hij op een meisje lijkt met lang haar. Daar had ik hem al voor gewaarschuwd toen hij zijn haar wilde laten groeien, maar toen zat hij daar absoluut niet mee. Nu opeens is dat anders. Zijn haren moesten en zouden eraf en liever vroeger dan later. Toevallig stond voor vandaag toch de kapster gepland.

Het hoort bij de leeftijd om erbij te willen horen, net zoals dat het hoort bij de leeftijd dat hij amper nog met meisjes wil spelen. Toch vind ik het moeilijk. Hij was altijd de jongen die zich niets aantrok van wat andere mensen van hem vonden, die zijn eigen ding deed, die B zei als de hele klas A wilde. Dat is een eigenschap die ik zelf ook heb en een eigenschap die ik zeer waardeer in mensen, de mogelijkheid om voor jezelf te denken, ongeacht wat ieder ander zegt. Hij was zo mooi zijn eigen persoon. Dat hij dit kwijt begint te raken, hoe normaal ook op deze leetijd, doet me pijn. 

Het komend jaar gaat zwaar worden voor hem. hij moet weer terug naar een klas waar hij niet goed ligt. Hij weet dat we hem graag naar een andere school doen, maar dat we daarvoor eerst het één en ander willen laten uitzoeken om te zorgen dat hij op de juiste school terecht komt, dat hij niet op een school komt waar hetzelfde probleem zich voor zal doen als hier. Die testen worden pas eind dit jaar gedaan en als daaruit komt wat wij vermoeden, dan krijgen we te maken met wachtlijsten voor de scholen waar we hem graag willen hebben. Wij gaan ons best doen hem het komend jaar zo goed mogelijk te helpen, gaan zo snel mogelijk met zijn juf praten in de hoop zijn komende jaar in goede banen te leiden, maar voor mijn gevoel kunnen we zo weinig doen! Kon ik hem maar bij me houden en beschermen tegen de harde wereld die hem niet lijkt te willen accepteren. Kon ik maar kindjes creëren die net zo fantasierijk zijn als hij, die dezelfde uitdagingen zoeken als hij, die net zo denken als hij, of in ieder geval een beetje meer zoals hij dan zijn huidige klasgenootjes. Ik heb nog nooit zo opgezien tegen het moment dat mijn kinderen weer terug naar school gaan.