Vakantie

Eindelijk gingen we weer een keer op vakantie. Vorig jaar hebben we leuke uitstapjes gedaan en de peuterkamer gecreëerd dus het was alweer 2 jaar geleden dat we met het vliegtuig gingen. Spannend. We wisten hoe een 1 ½ jarige erop reageerde, maar met 3 ½  ervaar je de wereld toch anders.
We hebben hem verteld over de vakantie. Hij heeft opgevat dat hij met het vliegtuig naar het zwembad zou gaan. Ook goed. Hij zou vanzelf snappen wat vakantie nou eigenlijk is.

Onze wekker ging om het belachelijke tijdstip van 2 uur, zodat we om 3 uur konden vertrekken. Wat slaap je dan toch raar in, met een soort van adrenaline in je lijf. Ik was niet bang maar vooral benieuwd naar het onbekende. Gelukkig heb ik toch een aantal uurtjes kunnen slapen.

Eenmaal op Schiphol gingen we door de standaard controle: Inchecken, door de poortjes en de paspoortcontrole….daar begon de eerste ellende: het paspoort van Mickey. De foto gelijkt niet op het kind. Dus werden we apart meegenomen.  Een heel gesprek erover. De foto is gemaakt wanneer hij 2 maanden oud was en het is ook logisch dat hij niet meer hetzelfde eruit ziet. Maar volgens de ijverige medewerker waren er te weinig kenmerken. Wat een bullshit!! Kinderen groeien eenmaal en het paspoort is nog 2 jaar geldig. Hij lijkt er wel op (hij is het gewoon, hoe kan je meer op jezelf lijken?) ik deed zijn bril af, wellicht dat dat nog zou helpen dacht ik. Dit hebben wij weer, midden in de nacht, net voor vertrek!

Maar ik snap het wel hoor, kinderen veranderen en het is ook moeilijker om de gelijkenissen te zien omdat ze zo snel veranderen in vergelijking met volwassenen. Maar dan moeten ze geen document afgeven voor 5 jaar. Maak dan de documenten goedkoper en de houdbaarheid korter voor kinderen. Een nooddocument wilde ze eerst ons laten betalen maar dan zouden we ook niet op tijd boarden. Het is natuurlijk goed dat ze goed controleren op kinderen maar dit is het kind op het paspoort, reizend met beide ouders en je hoeft niet te twijfelen of het mijn kind is (hij lijkt als 2 druppels water op mij). Ik ga hem echt niet ontvoeren. Uiteindelijk werden er kopieën gemaakt en deze zouden naar onze gemeente worden gestuurd. Op dat moment wilden wij alleen maar op vakantie maar ik ga toch eens een woordje babbelen met de gemeente. Want als ik een nieuw paspoort moet aanvragen, heb ik toch weer onkosten. Ik vind dat ik voor de 2 resterende jaren toch gecomposteerd dien te worden (althans het is het proberen waard)

De vliegreis ging goed. Het opstijgen vond hij heel spannend en leuk, alsof hij in een achtbaan zat. Hij keek uit het raam en zag de wereld vanaf boven. Dat was raar. Het vliegtuig ging hoger en hoger. Na 10 minuten had hij het wel gezien en vroeg wanneer we wat lager gingen vliegen. Hij heeft zich netjes gedragen in het vliegtuig, alhoewel ik het soms te doen had met de persoon voor hem. Hij zit niet stil en kreeg af en toe een schop in haar rugleuning en het dienblad ging best vaak open en dicht. Tijdens de daling viel hij in slaap.

Toen kwam de transfer. We hadden hem uitgelegd dat we met de bus zouden gaan naar het zwembad. Het duurde ruim een uur. Auto rijden is altijd leuk maar halverwege vond hij het wel zat, wij trouwens ook . Hij bleef een beetje mokkend op de grond liggen. Hij snapte dat het eenmaal moest.

Daarna gingen we inchecken, werden we naar onze kamer gebracht, de belangrijke spullen opbergen in de kluis, insmeren,tampon in, badkleding aan en ploften we neer bij het zwembad. Mickey moest ff zijn energie kwijt. We hadden een lange dag achter de rug met vele prikkels waardoor het ook niet al te gek was dat het avondeten , dat pas vanaf 19 uur Turkse tijd begon, onstuimig verliep. Daarna zijn we naar onze kamer gegaan en was het maar raar dat hij in een ander huis en bed moest slapen. Na een uurtje hetgeen uitleggen viel hij van vermoeidheid in het tweepersoonsbed, tussen ons in, in slaap. Ik ben maar doorgeschoven naar het eenpersoonsbed.

Op dag 2 gebeurde er trouwens iets vreselijks. Bril kwijt! Ik hoopte dat hij in de vakantie nog een middagdutje wilde doen. Dag 1 was al te lang geweest en hij had ook maar 8 uur geslapen dus had ik hem in de buggy gezet. Hij was ook duidelijk erg moe maar elke keer als hij wegzakte, schrok hij en werd dus wakker en werd onrustig. Ergens heeft hij in zijn boosheid zijn bril weggegooid. Ik in paniek. Mijn man lag nog bij het zwembad en ben gaan zoeken, naar het infocentrum geweest waar ze niks hadden gevonden. Weer opnieuw gaan zoeken. Naar mijn man gegaan en samen gaan zoeken. Ik wist dat ik hem op een bepaald stuk had verloren en ben alle plantenbakken gaan doorspitten. Hij moest ergens zijn en niemand anders heeft wat aan zijn bril. Ik heb echt een uur lopen zoeken toen er een meneer mee kwam aanlopen. Alle spanning kwam er toen ff uit bij mij. Wat een opluchting. Pff. Wat een 2 rare dagen zeg.

We zijn in totaal 15 dagen weg geweest. De eerste 4/5 dagen hadden we echt nodig om te acclimatiseren. Ikzelf omdat ik elke dag tussen 4 en 6 klaarwakker was omdat de vogels toen al begonnen te fluiten. Mickey moest echt wennen aan de nieuwe dagindeling/activiteiten en de andere omgeving. Eigenlijk was het avondeten om 19 uur en de mini disco om 20.00-21.00 uur net te laat. Maar na ongeveer 5 dagen waren we aan dit nieuwe ritme gewend geraakt.

Ook stond een gedeelte van de vakantie in het teken van het loslaten, want hij ging naar de kidsclub. Gelukkig was hij in het begin ook het enige kindje waardoor hij 1 op 1 aandacht kreeg. In een groep van 10 kindjes had hij (lees de leidsters) niet aangekund. Later werden de groepjes groter en gelukkig waren de leidsters erg meedenkend.

Enige grote issue wat steeds terugkwam was dat hij wegliep en dan ook niet luisterde. Daarom bleven wij ook in de omgeving van de activiteit. Gingen alle kindjes vissen vangen in de zee, wilde hij met de emmer aan de kustlijn blijven. Dan bleven wij bij hem. Helaas liep hij vaak bij ons ook weg. Aan het eind van de week wisten we gelukkig wel vaak waar hij uithing. Vaak was hij in de toiletten te vinden als hij weer eens kwijt was of na het avondeten was hij al richting de mini disco gelopen. Het kan natuurlijk niet… soms vertelde hij iets(onverstaanbaar voor ons) en voordat we konden reageren was hij er al vandoor…in zijn ogen had hij toch gezegd waar hij naartoe was gegaan?...het lukte niet om het te laten beseffen dat dit moest veranderen.

Er waren simpelweg teveel prikkels waardoor het niet binnenkwam. We zijn een aantal keren goed boos geworden maar de vakantie moest niet in het teken van straf bestaan. Het is niet zo dat hij expres wegliep, maar het kwam gewoon niet in hem op om te zeggen dat hij ging plassen. Hij moest plassen dus ging hij naar het toilet toe.

De mini disco was ook wel een apart iets. Waar alle kindjes stonden te dansen wist hij zich geen houding te geven. Hij liep eerst doelloos van de ene kant naar de andere kant. Toch wilde hij elke dag graag naar de mini disco. Hij was verzot op 1 van de leidsters en dan ging hij voordat ze het podium opgingen naar haar toe. Na een tijdje had hij een nieuwe taak gevonden, de kussens van de banken op een rij gaan leggen. We lieten hem hierin zijn gang gaan zolang hij geen mensen hierin stoorde. Voor ons ouders was de mini disco elke avond een hele beproeving. We waren hem vaak uit het zicht verloren met al die andere kinderen en was het zoeken geblazen naar onze razendsnelle jongen.

Ook heeft hij heel de vakantie niet in het diepe gewild en was hij de eerste 10 dagen niet in de buurt te vinden van een glijbaan. De laatste dagen was hij er niet van weg te slaan gelukkig!

Nou klinkt dit alles weer heel negatief, eigenlijk heb ik al het negatieve nu samengevat. Ieder mens is anders. Veel dingen kunnen bij de leeftijd horen maar we merken wel dat hij soms anders is dan andere kindjes. Als hij iets in zijn hoofd heeft, dan moet en zal het ook uitgevoerd worden en helaas kan hij nog niet echt samen spelen. Hij geniet wel van de aanwezigheid van andere kindjes en als dat kindje hetzelfde wilt doen als hij is het ook leuk maar als het andersom gebeurt trekt hij zijn eigen plan.  Maar dit kan ook nog horen met de leeftijd. Hij was ook een van de jongste steeds. Daaronder waren het echt baby’s.

Maar wat zijn we verder trots op hem geweest. Hij dronk veel. Nou hoor je me daar niet over klagen als het 25-30 graden is, beter dan te weinig. Resultaat was wel dat het er weer allemaal uit moest. Ik overdrijf echt niet dat we 2 keer per uur wel naar een toilet moesten. Onze zoon droeg vooral een drijfpak, dit zat lekkerder dan bandjes om de armen en beschermde goed tegen de zon. Maar wat onhandig om dat ding uit te trekken! Ik sla mezelf nu nog voor de kop waarom ik niet eerder heb nagedacht om hem anders te laten plassen. Het is toch veel gemakkelijker om zijn gevalletje door de broekspijp te doen en hem staand te laten plassen? En er waren ook mini urinoirs, zo schattig en stoer om daarin te plassen. Ook mini wc’s ontbraken niet. Plassen was steeds een feestje. Ook goed hygiënisch met zeep en alcohol voor de handen en papieren handdoekjes.

Eten deed hij ook goed. Elke dag pasta, vis, watermeloen (zonder nootjes(pitjes)), broccoli, komkommer, appels, yoghurt. Hij at als een bouwvakker.

En bijna elke dag viel hij in de buggy in slaap. Het liefste sliep hij in zijn eigen bed in Holland maar hij wist dat dat nu niet mogelijk in. Daarna konden wij een mooie show kijken. Ze waren prachtig en met een cocktail erbij was het echt genieten.

Eigenlijk was het grootste gedeelte van de vakantie genieten. Veel naar het strand of naar het zwembad en hij kon zich goed vermaken met een emmer, bal en waterspuit. En waar ik blij mee was, hij hield zijn bril op in het water. Helaas mocht hij hem niet op bij het grote zwembad. In de tweede week hadden we echt rust. Een ritme, weinig ondernemen en veel wordt voor je gedaan.

Zo mochten we ook 1 keer eten in een restaurant. Hij was zo lief. We zijn gaan kijken in de keuken en onze wiebelkont hield het goed vol. We hebben er ook gelachen want hij zag een halve citroen liggen voor bij de vis en nam er een hap van, haha.

Ook was hij zo lief. Hij zag elke avond kinderen een knutselwerkje maken (uitbuiterij: 6 euro voor een beetje gekleurd zand op een a4tje) maar hij vertelde altijd dat hij dit op de laatste dag mocht doen en zeurde er verder ook niet over.

Ook zijn we 1 dagje weg geweest. We zijn naar 2 speeltuinen geweest waar hij zijn energie kwijt kon. Maar wat was hij lief toen we op de markt en in de stad gingen shoppen. Hij vertelde dat hij het niet leuk vond maar was totaal niet vervelend. De dag maakte zoveel indruk dat hij na 3 minuten op het beloofde boottripje in slaap viel. Gelukkig werd hij ook nog 5 minuten voor het aanmeren wakker en heeft hij er wel wat van mee gekregen.

De terugreis verliep helaas niet vlekkeloos. Ik kreeg op de laatste avond buikgriep. Eerst dacht ik nog aan zenuwen voor de reis en wat ons thuis te wachten stond, maar toen ik niks meer van voedsel of vloeistof  in mijn lichaam had, wist ik dat dit het niet kon zijn. Gelukkig had ik weinig last tijdens de transfer. Ik had zelfs praatjes en voelde me enigszins goed.

In het vliegtuig ging het ff mis. Ik had geprobeerd een dutje te doen maar ik voelde me raar in mijn hoofd. Ik dacht dat ik moest gaan overgeven. Dus mijn man en zoon moesten opstaan en helaas was ook net drinken gebracht waardoor het niet zo snel verliep. Eenmaal aangekomen bij de toilet voorin zag ik dat deze op slot zat en ben ik aan de andere kant in een hoek gaan zitten. Naderhand kwam er een steward aan die vroeg wat er met me aan de hand was. Ik was zo duizelig! Naderhand kwam een Nederlandstalige stewardess eraan die verder vroeg. De hoogste met een bijna lege maag waren geen goede combinatie voor me. Ik kreeg een flesje water aangeboden en na een tijdje ging het weer wat beter met me.

tijdens het dalen viel Mickey weer in slaap. we hebben hem wakker gemaakt omdat hij het graag mee wilde maken. hij vond het bijzonder en zat goed mee te klappen toen iedereen dit deed.

Helaas stak ik daarna Mickey met het buikgriepvirus aan waardoor we de rest van de overgebleven vakantiedagen rustig aan hebben gedaan.

En nu zijn we weer aan de arbeid en moeten we wennen aan het normale ritme, helaas.

We hebben genoten van de vakantie!