Een belletje naar de huisartsenpost

We zijn nu al 2 weken terug in Nederland maar sindsdien is er altijd wel iemand ziek. Eerst had ik buigriep, toen Mickey, toen werd Mickey verkouden en nu ben ik aan de beurt met het verkoudheidsvirus. Mijn man ontspringt de dans tot nu toe.

Doordat Mickey constant ziek was is zijn ritme ontregeld. Hij viel ’s middags in slaap en ging daardoor later naar bed, werd ’s nachts wakker en sliep daardoor uit.

Afgelopen weekend kwam hij rond een uur of 22 uur na beneden. Hij pakte een deken van de stoel en zei dat hij Mickey mouse clubhouse wilde kijken.  Ik zei dat we dat niet gingen doen en dat hij terug naar bed moest….. Gillen vanuit zijn tenen en spartelend als een vis ging hij tekeer op de bank. Opeens viel het ons op dat hij in zijn ogen aan het wrijven was. Hij bleef maar gillen en niet zomaar maar echt alsof hij pijn had. Het licht hebben we gedimd en ik ben naar zijn kamer gegaan om te kijken of er iets raars te vinden in zijn bed was, ik heb niks gevonden. Het leek net alsof hij een bijtende stof erin had gekregen. Eenmaal beneden hebben we gevraagd of hij zijn bril op wilde, dat wilde hij uiteindelijk maar hij deed ,op een paar na, keer zijn ogen niet open. Hij keek ons niet aan maar zijn ogen draaide weg de keren dat we iets zagen. We kregen ook bijna geen contact met hem, hij gilde en gilde maar…riep 1 keer iets over buikpijn….ook zeiden we dat hij nu wel naar mickey mouse mocht kijken maar hij bleef maar gillen als een speenvarken.

Ik heb de telefoon gepakt en de huisartsenpost gebeld. Hebben we een enge ziekte vanuit Turkije meegenomen? Of was die buigriep wat anders? Waarom gilde hij zo erg en kregen we amper contact? Was het een soort toeval? Wat was er aan de hand?

Tijdens mijn uitleg met de assistente werd het rustig op de bank en viel hij in slaap. Haar conclusie was : slaapwandelen.

Slaapwandelen? Maar wat is dat gillen dan, een nachtmerrie? Heb ik nou eerlijk gebeld voor slaapwandelen?

Ik geloofde het niet, want het was echt allemaal heftig. Hij heeft nog nooit geslaapwandeld en nog nooit een nachtmerrie gehad (voor zover we weten). Gelukkig had hij op dit moment geen pijn meer en ik sprak af wanneer ik het weer niet vertrouwde ik weer zou bellen. Ik heb hem meegenomen in ons bed want we wilden hem niet alleen laten slapen en mijn man is in zijn bed gaan slapen.

Ik heb nog ff google geraadpleegd want het was natuurlijk niet wat je van slaapwandelen of een nachtmerrie verwacht. Ik kwam uit op nachtangst. Een geruststelling is dat je er als ouder weinig aan kunt doen. Hopelijk blijft het eenmalig.

De volgende ochtend vroeg ik hem of hij goed had geslapen. Ja zei hij. Op de vraag of hij gehuid had kreeg ik een niet verstaanbaar antwoord. Ik heb het erbij gelaten want mensen met nachtangst herinneren zich niks tot weinig stond er. De volgende nachten sliep hij gewoon door. Gelukkig.