Einde verlof

En toen zat mijn verlof er alweer op... Bijna vijf maanden geleden stopte ik met werken, en kon ik me eindelijk focussen op mijn gezinnetje. Lekker rommelen in de babykamer, heerlijk genieten van mijn buik en het bewegelijke beebje erin! Toen toeleven naar de bevalling, en de eerste ontmoeting met ons prachtige meisje. Een super bevalling was het, en ik voelde me zo goed! Och wat blijft dat een bijzondere periode, het op de wereld zetten van een mensje. En wat mis ik het toch weer... Het lege-buik-syndroom noem ik het maar. Helemaal nu ik maandag alweer aan de slag moet, een keiharde confrontatie met 'het echte leven'. Ik moet mijn coconnetje weer gaan verlaten, en dat wil ik niet!

De slingers en kaartjes zijn opgeborgen, de kleine, schattige kleertjes zijn alweer naar zolder verplaatst. Ik kan enorm genieten van mijn prachtige zoon en dochter, maar nu ik deze periode moet afsluiten word ik toch even verdrietig. Het lege-buik-syndroom zegt mij dat ik nog een kindje wil, dat ik ontslag moet nemen zodat ik voor altijd in mijn coconnetje kan blijven. Dat ik weer zwanger wil zijn, het liefst nu direct. Gelukkig is daar mijn verstand, die zegt dat het idioot is om nu weer zwanger te raken. Dat mijn baan toch echt nodig is om rond te kunnen komen, en dat ik ook gelukkiger ben als werkende mama. Mijn verstand, die heel hard aan het strijden is met het lege-buik-syndroom, zegt me dat ik moet genieten van mijn twee prachtige kinderen. En dat doe ik! En dat blijf ik doen!

Nog een maand of zes, en dan zijn de ellendige hormonen weer verdwenen uit mijn lijf. En daarmee ook het lege-buik-syndroom. En als de wens voor een derde kindje dan nog aanwezig is, dan moeten we alle gevoelens, gedachten en cijfers maar eens in een excelletje zetten en de balans opmaken. Maar nu eerst genieten!

p.s. Ik weet hoe enorm gelukkig ik mag zijn met twee prachtige, gezonde kids. Ik voel enorm mee met de meiden die dit geluk niet hebben, en voel me zelfs bezwaard over bovenstaande gevoelens. Weet dat ik voor jullie blijf duimen en aan jullie blijf denken, maar ik wilde toch graag mijn gevoelens even op papier zetten