ICSI 2: fm 2

Gek toch. Ik heb al vier keer mezelf moeten prikken. En hoewel de Gonal-f natuurlijk vele malen makkelijker prikt, was het met de Menopur toch altijd wel goed te doen. Maar om één of andere reden ging het mijzelf prikken elke dag een stukje moeizamer. Steeds meer aarzeling, steeds meer moeite om mezelf toch wat pijn te bezorgen. Gelukkig steeds minder allergische reactie in de loop van de week, dat was in ieder geval al gewonnen. Wel in de nacht van zaterdag op zondag gewoon twee keer wakker geworden van mijn buik, iets wat ik nog nooit eerder heb gehad.

Maandag weer op naar het ziekenhuis, dit keer mét Lief (het is immers herfstvakantie, dus hij is vrij). Nog steeds maar 2 follikels aan de linkerkant, en rechts 5. Prachtige grote follikels, maar toch... Máár 7 in totaal. En dat is dan in vergelijking met vorig jaar, met onze 'monsterscore' van maar liefst 13 eitjes, een teleurstelling. Ik weet het allemaal: het gaat om kwaliteit en niet kwantiteit, je hebt er maar één nodig (nou, eigenlijk liever meer, maar goed), bla bla bla... Tuurlijk weet ik dat. Tuurlijk ben ik blij dat het mooi was. En dat mijn baarmoederslijmvlies een prachtige dikte van 15 mm had bereikt. Maar dat gevoel he... Dat valt niet uit te schakelen.

Omdat we al vroeg aanwezig waren met bloed prikken, waren we extra voreg aan de beurt bij de gyn. De bloeduitslag was er nog niet, zelf al was het een spoedaanvraagje... Dus wachten op een telefoontje. Dat kwam uiteraard toen ik in de auto zat die middag. Jawel: woensdag. Dus geen eigen gynaecoloog. Wel maar even op een parkeerplaats teruggebeld, want zei ze nu echt dat we ons om 07.45 al moesten melden? Jawel: we zijn de eerste van de 3 puncties die dag, dus in paats van 09.00 zal de punctie om 08.00 plaatsvinden. Mij heb je er niet echt mee, ik mag daarna toch lekker knorren in mijn bedje op de zaal. Gelukkig leek Lief het ook niet zo erg te vinden.

Mijn emoties zitten wel hoog. Irritatiegrens is snel bereikt, ik ben kortaf, chagrijnig en snel huilerig. Niet gek ook: het voelt toch als erop of eronder deze keer. En de heerlijke horrormonen zullen hun deel ook wel doen. Nog even, dan heb ik hopelijk een legitieme reden...

Lief universum, zou ik (als ik dan toch vraag) meteen om een tweeling mogen vragen? Het idee dat ik dit wellicht nog een keer zou moeten doorstaan doet me pijn tot op mijn bot. Duimen draaien, kaarsjes branden en gebedjes zijn gezegd door deze en gene. Mag het altublieft dit keer leiden tot (twee) prachtige gezonde kindjes?