ICSI 1.0: De miskraam

Lieve dames,

Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder en ben ik in staat om een nieuwe blog te schrijven. Wel even een waarschuwing: ik beschrijf ook de miskraam zelf. Dat kan wat plastisch, vervelend of misschien schokkend zijn. Lees in dat geval niet verder dan de eerste twee volgende alinea's en ga dan verder bij de laatste grote alinea....

Ik ben erg blij dat ik al bij een therapeut onder behandeling was toen dit allemaal plaatsvond. Zij heeft mij heel erg kunnen helpen. Ook kon ik de dingen die ik geleerd en ingezien had meteen gebruiken. Zo zag ik hoe mijn beschermingsmechanisme in werking trad en hoe ik dat kon doorbreken om goed te kunnen rouwen. Ook heb ik heel veel steun gehad aan al mijn vrienden. Ik heb er geen moment spijt van dat ik nog voor de 10 weken kenbaar heb gemaakt dat ik zwanger was. Ook hier hebben vele lieve woorden mij geholpen.

Zoals in mijn vorige blog geschreven zijn mijn lief en ik na ons consult met medicijnen op zak naar huis gegaan. We hebben tijd genomen om te rouwen met elkaar. Mijn vriend en ik ieder op onze eigen manier, maar elkaar steunend en troostend waar nodig. Het werd mij al vrij vlot duidelijk dat ik niet al te lang rond wilde blijven lopen op deze manier. Ik werd er onzeker van, wist niet wanneer, waar, hoe... Kon daardoor ook niet echt op pad, bang dat ik dan alleen en ver weg van huis overvallen zou worden.

Het nemen van de medicijnen ging in mijn geval in twee delen. Ik heb maandag 11 januari (een week na de echo) de eerste tablet genomen, na het maken van een rekensommetje. Op woensdag 13 januari nam ik de eerste twee vaginale tabletten, een half uur voordat mijn lief thuis zou zijn. Na een half uur kreeg ik ineens een wegtrekker: ik werd licht in mijn hoofd, alsof al mijn bloed uit mijn hoofd trok. Daarna kreeg ik het koud. Niet zomaar koud, nee: KOUD! Trui aan, onder een slaapzak, warme thee in mijn buik en een kruik erbij... en nog liggen rillen. Langzaam kwam er pijn. Pijn en krampjes. Pijn en krampen. Nieuwe pillen. Pijn en heftige krampen. Heel heftige krampen, met vlagen. Puffen, blazen, paracetamol... Het hielp niet echt meer. Waren dit dan de weeen waar ik voor gewaarschuwd was? Om half 5 trok ik het niet goed meer. Ik heb mijn lief laten bellen met het ziekenhuis. Zij gaven aan dat het wel klonk alsof het ging zoals het moest, maar ik mocht wel snel weer meer paracetamol.

Zover ben ik niet gekomen. Om even over 5 voelde ik ineens beneden PLOP! Ik voelde ook vocht en ben snel naar de wc gegaan. Daar stroomde er inderdaad vocht uit, en wat bloed met stolsels. Veel vers bloed. Doorzichtig vocht. Vruchtwater? Geen idee. Onderin het toilet zag ik een groot stolsel liggen. Ik ben er vanuit gegaan dat dat het vruchtje was. Eenmaal weer op de bank was ik moe. De kramp was over, ik rilde over mijn hele lichaam en was nog wel koud, maar de kruik deed nu wel zijn werk op mijn buik. Alsof ik aangereden was door een vrachtwagen...

De volgende dag was mijn beste vriendin gekomen vanaf de ochtend. Om me in de gaten te houden, maar vooral om me te steunen. Goud waard...  De dagen erop waren in het teken van herstellen. Beurse buik, moe, bloedverlies. Het bloedverlies werd al snel minder, maar ik bleef voor de zekerheid grote maandverbanden dragen.

Achteraf gezien was dat maar goed ook. Op maandag (18 januari) zaten we te eten toen ik iets heel vreemds voelde. Er 'glibberde' iets uit me, mijn maandverband in. Ik ben meteen gaan kijken en schrok: in mijn maandverband lag een 3 cm lang, bloederig 'iets'. Ik heb mijn lief gevraagd om mijn mobiel om foto's te maken (in gedachten houdend dat ik binnenkort op controle moest). Daarna heb ik een toiletpapiertje gepakt en het opgepakt en bevoeld. Het bovenste deel was rood, maar sponzig. Niet een stolsel dus, dacht ik nog. Het onderste deel was paarsachtig. En toen ik erin voelde, leek het rubber. Ineens besefte ik het! Ik keek naar het vruchtje! Ik had nu pas het vruchtje verloren. Ik schrok nog meer en besefte dat ik in het kindje aan het knijpen was. Waarschijnlijk heb ik het meteen in de wc laten vallen, maar dat weet ik niet eens goed meer. Ik was van slag, erg van slag. Ik had niet verwacht dat dit zou gebeuren, dacht dat het allemaal al klaar was. Nu was het feit dat ik bloed bleef verliezen een indicatie dat het nog niet klaar was. De dagen erop stopte het bloeden dan ook.

De controle was gelukkig goed: een paar kleine stolseltjes, een heel klein beetje bloed, maar een keurig dunne baarmoederwand en geen vreemde dingen.

Er wordt nu regelmatig gevraagd hoe het met me is, en tja... gezien de omstandigheden gaat het goed, denk ik. Het gaat duidelijk met ups en downs. Het rouwen is nog steeds in volle gang, het is niet iets wat ik snel achter me kan laten. Ik heb nog steeds verdriet/boosheid/schuldgevoel/jaloezie/..., huil nog steeds wel, maar alles is minder vaak en ik kan het beter sturen.  Er is nog een mentale rauwe wond en een intens gevoel van gemis, wat beiden langzaam een plekje moet krijgen. Dat dit alles gebeurd is in de periode dat ik in de ziektewet zat, maakt het verwarrend. Graag zou ik weer arbeidstherapeutisch wat willen gaan doen, want het thuiszitten is het ook niet (iets wat ik morgen bij het UWV zal gaan aankaarten). Ik kan inmiddels wel er weer op uit, ga naar mijn toneelrepetities, probeer afspraken te maken, ga tweewekelijks naar de therapeut. Langzaam krijg ik meer energie. Fysiek is alles in orde, maar een nieuwe cyclus heb ik nog niet. Ik ben nog niet helemaal toe aan de volgende stap met onze cryo's. Zodra het goed voelt mag ik contact opnemen met mijn eigen gynaecoloog en zullen we verder gaan. Tot die tijd even niets!

Verder is het een raar besef: ik ben en blijf de moeder van dit ongeboren kindje, ons kindje wat maar zo kort ons leven een bijzondere sprankeling gaf.