*Knak*

Lang geleden is het inmiddels dat ik in groep 8 zat. Het moet richting het einde van het schooljaar geweest zijn, want we waren druk aan het oefenen voor de musical. Tijdens een gymles moesten we basketballen en ik (destijds een teruggetrokken-want-gepest, emotioneel en onhandig meisje met ook nog eens angst voor de bal) probeerde een bal te vangen. Dat ging niet helemaal goed, waardoor de bal op mijn vinger stuiterde en ik een *knak* hoorde, maar vooral voelde. Mijn pink van mijn rechterhand deed ineens enorm zeer, maar na lang koelen en een inspectie van de gymjuf werd er door haar geconstateerd dat er niets aan de hand was. Ik kon hem immers nog bewegen (en kleinzerig was ik in die tijd ook). Toch voelde het niet fijn. Onderweg naar huis (een fiks eind met de tram en bus, we waren kort daarvoor verhuisd) hield ik mijn hand maar omhoog en tegen mij aan. Bang dat er iemand tegenaan zou stoten, maar ook omdat het zo het minste zeer deed. Eenmaal thuis vond mijn moeder het wel dik, dus er werd nog maar eens ijs tegenaan gedaan.


De volgende ochtend bleek het nog steeds pijnlijk en toch nog weer dik. Moeder besloot mij mee te nemen naar de huisarts, die op haar beurt ons toch maar even doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar belde ze maar meteen even naar toe, zodat we verwacht zouden worden. De pijn was wel wat gezakt inmiddels met al dat ijs, gelukkig. Helaas kwamen we toen in het VU, een academisch en opleidingsziekenhuis. Dus nadat er een zuster, een arts-in-opleiding, een arts, een specialist-in-opleiding en nog meer aan mijn pink hadden zitten frunniken werd ik er niet blijer van. Uiteindelijk dan dus toch maar een röntgenfoto. Et voila.... mijn arme kleine pinkje was aan de basis volledig doorgebroken. Voor hetzelfde geld had het er meteen al zielig bij kunnen hangen. Maar dat had het niet gedaan en omdat ik het nog wel kon bewegen was iedereen in verwarring gebracht.


En dus heb ik mijn musical gedaan met een rechterhand in het gips. Noodgips, om precies te zijn, want het uiteindelijke gips kwam later pas, na een week of twee.


Een oud verhaal, 27 jaar om precies te zijn, maar toch oh zo relevant. Want hetzelfde is nu weer aan de hand. Dit keer niet met mijn pink, nee zelfs niet met mijn lichaam. Dat is prima in orde. En daar zit het um nu juist. Want hoewel ik nog kan bewegen, praten, wat huishouden kan doen en zelfs af en toe kan lachen, heb ik moeten constateren dat ik geknakt ben. Van binnen. Niet dat ik er maar een beetje bij hang, dat niet. Maar geknakt, dat wel. Wellicht heb ik het mezelf aangedaan, door te blij en verwachtingsvol te zijn na de terugplaatsing van Zeven en Negen. Wellicht ook niet. Het doet er niet toe. Waar het om gaat is dat ik merk dat ik maar op halve kracht functioneer. Ik ben niet mijn vrolijke zelf en heb moeite met dingen. Dingen als reageren op alles en iedereen, wat ik normaal wel en graag doe. Dingen als op pad gaan (ik stond zaterdag te wachten op de bus en moest uit het niets mijn tranen dwingen te blijven waar ze waren). Dingen als... Tja, de gewone dingen. Depressief? Nee, dat dan ook weer niet echt, vandaar dat ik mezelf ook niet gebroken acht. Maar wel bang om uit de bocht te vliegen.


Inmiddels heb ik wat noodgips voor mezelf geregeld. Ik heb mijn vriend gevraagd mij een beetje in de gaten te houden. Ik heb een paar intimi ingelicht. Misschien heb ik straks toch langduriger gips nodig, maar dat zien we dan wel weer. Voor nu is het even genoeg, hoop ik. En ondertussen neem ik de tijd voor mezelf en fröbel ik wat, computer ik wat en zo komen we de dagen wel even door. Dus als ik even niet reageer: 'Sorry, tijdelijk buiten gebruik wegens *knak* '

121 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Zonnebloem81

    Ik denk niet dat er woorden zijn die de knak ongedaan kunnen maken. Maar ik zie dat je heel veel reacties hebt van mensen die stuk voor stuk met je begaan zijn. Hopelijk ga je die die steun ook ineke omgeving vinden. En dat moet dan maar even dienen als beetje morfine tegen de pijn. Het is niet de oplossing, maar het verlicht misschien een beetje. Veel sterkte. Jij zit waar niemand van ons terecht wil(de) komen.

  • danika

    Veel sterkte

  • nanette

    Als ik je verhaal lees herken ik het gevoel weer direct, meis ik zou willen dat ik wat voor je kon doen, maar je moet gewoon je tijd nemen. Het is allemaal niet niks. Ik hoop dat je snel weer iets beter gaat voelen. Respect meis, echt respect. liefs Nanette

  • jafra27

    zeer herkenbaar

  • btjes

    Heel veel sterkte!

  • amor3

  • miniNAN

    Heel begrijpelijk dat die knak er een keer komt als je al zo lang zo positief deze strijd aangaat. Hopelijk 'not broken just bent'. Dikke knuffel

  • Sprinter2011

    ah meis toch, heel herkenbaar. Goed dat je je vriend en je naaste omgeving ingelicht hebt, let ook goed op jezelf maar daar ben je al mee begonnen gelukkig. Hopelijk voel je je gauw weer beter. Heel veel sterkte met een dikke

  • Vlindertje12

    Hey meid.. Wat verveld om te lezen.. Maar oh zo herkenbaar. Ik heb een burn-out gehad en later pas begrepen hoeveel invloed het vruchtbaarheidstraject op mij had. De oplossing kan ik je niet geven, maar dat heb je waarschijnlijk zelf al gedaan; praten.. Voor ik je een dikke knuffel geef wil ik nog even zeggen dat je het heel mooi hebt omschreven.. Hele dikke knuffel van mij!! X

  • si78

    Heel veel sterkte meid en goed dat je op tijd aan de bel hebt getrokken. Rustig aan doen en goed voor jezelf zorgen! Xxx

  • Joyce1982

    Heel logisch dat je even geknakt bent. Hopelijk heb je aan je noodgips genoeg. Een dikke knuffel van mij om dat gips nog een klein beetje steviger te maken. Neem de tijd die je nodig hebt om weer op te krabbelen.

  • Mia Mermaid

    Het is allemaal niet niks.... neem je tijd en denk aan jezelf

  • ragazza

    Zo enorm logisch maar ook zo verschrikkelijk pijnlijk. Ik denk aan je. Alle sterkte gewenst. Dikke kus en knuffel!

  • roosje72

    Prachtig geschreven en o zo herkenbaar. Het is niet meer dan normaal dat er op een gegeven moment iets knakt. Ooit heeft iemand mij verteld dat het niet zwanger raken als een elastiekje werkt. Elke ronde wordt het elastiekje opgerekt, het veert steeds weer terug en de spanning bouwt weer op....maar na verloop van tijd wordt het elastiekje slapper. Het veert nog wel terug, maar het wordt nooit meer als het was. Na zo veel rek, is bij jou de rek er even uit. Ongeschonden kom je het mmm traject niet door. Het laat sporen achter, en die kunnen diep gaan. Heel goed van je dat je het ziet en tijdig signaleert naar je omgeving. Neem de tijd voor jezelf, vind je rek weer terug. Hele dikke knuffel meisje, ik denk aan je

  • Fiena

    Mooi verwoord. Wanneer stopt de ellende en mogen jullie genieten van een wondertje. We zullen maar zeggen: save the best for last. Ik blijf voor je hopen meis.

  • Yvje1977

    Heel begrijpelijk meid. Neem alle tijd die je nodig hebt en dan vol goede moet door naar de volgende poging. Maar nu eerst JIJ en jou partner!! Dikke knuffel en kus

  • peppers77

    Prachtig geschreven, maar zo verschrikkelijk oneerlijk dat je dit moet mee maken. Héél véél sterkte meid en ik hoop dat je het red met je 'noodgips' en dat het zonnetje weer snel voor je gaat schijnen

  • fietje84

    Lieve Meis, wat verdrietig om te lezen. Helaas herkenbaar, ook al is min. Verhaal een stuk minder dramatisch. Ik had ook zo geen energie meer om leuk te doen en te zijn. Sterkte en hopelijk kunnen je lieve familie en vrienden er echt voor je zijn! Pas goed op jezelf en zoek eventueel hulp van buiten af. Dat heb ik momenteel gedaan.

  • wompe

    Grotere knuffels zouden er moeten bestaan. Van die digitaal doorgeefbare. Van die warme armen die alles weer goed maken en je beloven dat het ECHT ECHT goed komt. We wensen het zo hard voor je. En intussen hopen we dat het noodgips je een beetje helpt. Anders vooral roepen. Of schreeuwen. Dan komen we :)

  • madelief81

    Ach lieve meis. Ik wou dat het anders voor je was. Maar je knak gevoel is zo goed te snappen na wat je hebt meegemaakt. Wat goed dat je er zo over kan schrijven. Zorg goed voor jezelf en laat je goed verzorgen. De zon gaat altijd weer een keer schijnen. Sterkte en liefs

  • muisje74

    Wauw, wat kan jij dit toch mooi verwoorden. Terwijl er voor mij vermoedelijk, nog wel wat kansen zijn, herken ik dit zo ontzettend. Het is momenteel net alsof de zon iets minder fel schijnt als anders. Ik hoorde pas geleden dat iemand met wie ik vorig jaar gelijk zwanger was nu weer in verwachting is. Iets wat ik ook zo graag zou willen je gunt het een ander evengoed enorm, maar toch geeft het een gevoel alsof iemand anders er met je droom vandoor gaat. Sterkte meiske laat je maar goed verwennen door je geliefden

  • missa

    Zo intens herkenbaar!! En ondanks dat knaks meestal een hoger doel hebben, is t toch absoluut heel onprettig om te krijgen. Ook is t zo dat je door eerdere knaks heus wel weet dat de knaks weer helen en weer prima gaan kunnen functioneren. Maar tot die tijd is toch t enige wat t nodig heeft: veel tijd, juist veel halve kracht, aandacht, en bescherming ... in de vorm van gips, lijm, of tijdelijke afsluiting. Pas goed op jezelf ... neem t en heel t zolang als nodig is ... de hele versie van jou is niet verdwenen, die is ondertussen al weer intern bezig met helen ... net als pink. kus, ben r voor je

  • mamavanjoey

    Laat je omringen door de warme zorg van familie en vrienden! Deze knak heelt niet zomaar en alhoewel je je aan de kleine dingen op kan trekken, blijft het knakje altijd je zwakke plek. Succes en weet dat ik nog altijd voor je duim

  • xx marina xx

    Ja, maar lieverd toch, ik vroeg me al af wanneer deze *knak* zou komen. En daar is ie dan, nee niet omdat je dat jezelf hebt aangedaan maar juist om te geloven in 'het leven'. En dat is niet zo gek hoor..... Lieverd, verstandig dat je mensen gevraagd heb om je in de gaten te houden, enne, eerst zelf weer helen..... xx ik denk aan je.

  • solange123

    Och lieverd toch... wat verdrietig dat de knak is gearriveerd. Ik vind dat je je heel lang heel kranig hebt gehouden en met zoveel positiviteit de moeilijkheden tegemoet bent getreden. Het is zo oneerlijk dat je überhaupt in de positie zit dat de 'knak' een kans maakte, het moet gauw heel anders voor je worden! Goed dat je je omgeving hebt ingelicht en jij bent nu de meest belangrijke persoon en niet alle anderen waar je al dan niet iets mee zou 'moeten' (klinkt heel lullig zo, maar je snapt wat ik bedoel). Ik stuur je een hele dikke knuffel en hoop dat je binnen afzienbare tijd weer een beetje jezelf mag zijn en dat het verrekte geluk je dan ook eens mag toelachen. XXXX

  • vedertje

    O meid toch... Kippenvel over mijn hele lichaam. Het voelt echt als een knak, alsof je van binnenuit wordt opgegeten. En zie daar maar eens mee om te gaan. Dan valt je pink zo in het niets...

  • rnfs

    Prachtig omschreven en ook heel herkenbaar. Neem de tijd, dat hebben dit soort knaks echt nodig.

  • sofie222

    Wat heb je dit gevoel zo mooi omschreven.... Het is heel begrijpelijk en logisch dat je je zo voelt. Goed dat je wat mensen hebt ingelicht. Wens je alle kracht, wijsheid en rust toe! Dikke knuffel!!

  • lina83

    lieverd toch...! Ik leef met je mee! Hoop voor je dat *knak* mooi weer gegroeid is en behalve de litteken die van binnen blijft je je 'pink' hetzelfde als daarvoor. Neem je rust, keutel even lekker thuis, verwacht niet teveel van jezelf en wees vooral lief voor jezelf!