IVF 3: de evaluatie
Wat is er toch een hoop saamhorigheid in de wereld. En wat ben ik daar dankbaar voor...
Na mijn laatste blogje heb ik zo veel ontzettend lieve reacties gekregen dat het noodgips inmiddels plaats heeft gemaakt voor een steunverbandje, waarvan ik hoop dat het er snel af kan. Niet alleen hier, maar ook in mijn omgeving heb ik de juiste mensen weten in te zetten en ik ben blij dat ik dat gedaan heb.
Inmiddels alweer ruim een week geleden zaten we weer bij onze gynaecoloog. De evaluatie. Ik merkte dat we er allebei een beetje anders zaten dan voorheen. We zijn immers al door onze standaard hoeveelheid IVF-pogingen heen. Wat nu? Zoals ik al eens eerder heb aangegeven ben ik (Godzijdank!!!) aan het begin van dit kalenderjaar overgestapt naar een andere verzekering. Daarbij heb ik een pakket gekozen waardoor ik nu nog 2 pogingen vergoed kan krijgen (jawel: 5 IVF-pogingen in totaal!) Dit was de gyn even vergeten, dus toen ik dat aangaf zag je haar ook wat opfleuren.
Gyn gaf aan weinig meer te kunnen doen dan we nu gedaan hebben. Er zijn voor haar geen extra mogelijkheden, geen aanvullende behandelingen of onderzoeken die ze ons kan aanbieden, hoe graag ze dat ook zou willen. Ze wees ons op de verschillende mogelijkheden in het buitenland en raadde ons aan eens naar Gent te gaan kijken. 'Vraag daar eens een second opinion, kijk wat ze je te bieden hebben en hoe het daar voelt. Vinden jullie het niks, dan kom je gewoon hard teruggerend naar ons toe en gaan wij gewoon verder.' Spanje was volgens haar ook een optie, maar die zagen wij meteen al niet zitten. Ik vroeg haar ook naar draagmoeder/leenmoeder. Helaas zal dat volgens haar niet uitmaken. Mijn eitjes zijn waarschijnlijk 'oud' en dan moesten we eerder denken aan een eiceldonatie. Met een ietwat onbevredigd gevoel verliet ik haar kamer. Hebben we nu definitief afscheid genomen? Zien we elkaar we elkaar wel nog eens terug? Ik besefte pas dagen later dat ik haar eigenlijk niet eens goed gedag gezegd heb. Dat ik haar niet bedankt heb voor alle goede zorgen tot nu toe. Voor haar betrokkenheid en inzet... Hoe dan ook: ik zal nog eens contact met haar opnemen, heb ik mij voorgenomen.
Zelf heb ik al een beetje nagedacht over alternatieven, maar mijn lief wilde liever eerst de evaluatie afwachten en dan daar eens over praten met z'n twee. Dus eenmaal thuis zijn we gaan zitten. Wat zijn onze opties? Wat willen we? Wat gaan we doen? Kort gezegd: we zijn enigszins aan financien gebonden, dus een aantal opties vallen af. Adoptie is daar één van. Daarnaast zijn behandelingen die niet vergoed worden ook geen mogelijkheid. Houden we nog een paar dingen over....
1. Gent bezoeken voor die second opinion en eventueel behandelingen, 2. ons orienteren op een eiceldonatie
Na een telefoontje met de verzekeraar werd duidelijk dat ze afspraken hebben met een aantal ziekenhuizen in België, en het UZ Gent is daar één van. Voorlopig richten we ons nu op de second opinion in Gent. Hoewel dit alleen al organisatorisch heel wat voeten in de aarde zal hebben, laat staan als we besluiten tot een behandeling. Gisteren (woensdag) hebben we ze niet te pakken kunnen krijgen om een afspraak te maken, dus aankomende zaterdag zullen we het opnieuw proberen. Eens kijken of er een Belgisch beebje op ons zit te wachten....
reacties (0)