IVF 3: de afloop

Maandag was een spannende dag. Dag 10 na de terugplaatsing en bij de eerste twee pogingen was dat de dag waarop ik al begon met bloeden. Zo ook deze keer, na eerst bruin kwam roze en uiteindelijk toch wel echt ook rood. Met één groot verschil: het was maar heel weinig en er zat geen enkel stolsel tussen, hoe klein ook. De hele dag was ik super-alert en bleef ik controleren. Ik kon er echter geen wijs uit worden. Wat als er wellicht één vruchtje had losgelaten, dan kon de andere immers er nog gewoon zitten, nietwaar? Of was dit wellicht de innestelingsbloeding waar sommige vrouwen meer last van hebben dan anderen?

Dinsdag heb ik het ziekenhuis gebeld en gevraagd of de verpleegkundige mij wilde terugbellen. Toch maar even een overlegje plegen... Meestal pleegt ze al haar telefoontjes in het telefonische spreekuur tussen 11 en 12, dus toen ik om 12.10 nog steeds niet gebeld was werd ik nog onzekerder. De ochtend was inmiddels hetzelfde verlopen als de dag ervoor: geen grote hoeveelheden bloed, geen stolsels, ... Ik was ook gewoon doorgegaan met de Utrogestan, want je weet maar nooit. Toch nog maar even gebeld: nee, ze was druk, ze zou echt bellen. En inderdaad.  Zo als altijd even lief en begrijpend. Volgens haar klonk het als een menstruatie die niet doorzette. (Yeay! dachten mijn hoofd en hart) Ze wilde toch adviseren om tot donderdag te wachten, de officiële NOD en testdatum. Wel maar meteen afgesproken dat die in de computer werd gezet, en ook meteen met de CITO-vermelding. Dan gaat het bloed namelijk direct naar het laboratorium en heb je zo snel mogelijk de uitslag.

Woensdag was niet veel beter. Ik bleef doorgaan met de Utrogestan, ik bleef broekloeren en in de wc kijken om te zien of er stolsels waren. Ik voelde vanalles, maarkon het allemaal niet plaatsen. In ieder geval geen echte pijn zoals ik die ken van mijn menstruatie. Wel in de avond wat pijn aan mijn onderrug, maar ja.... Overdag gelukkig afleiding door het bezoek van een lieve vriendin met haar kleine meid. Ook nog even over het plein gelopen, winkels in. Vreselijk leuke dingen allemaal. Kleertjes en zelfs wat decoratie-ideeen voor een prachtige kinderkamer, voor een kindje... of twee.... Ik koop niets met ik het achterhoofd dat ik morgen misschien alles kan gaan halen wat ik nu zo leuk vind.

Voor het slapengaan wilde ik de testvast klaarleggen. En ja hoor: ik had er geen bijsluiter meer bij! Hup, op internet zoeken naar de bijsluiter. Wel de bijsluiter gevonden van de goedkope 2v5 test van Kruidvat, maar ik had de dipstick met de paarse dop. En die konden we nou net niet vinden natuurlijk... Dan maar een noodoproepje op het forum. (Dank voor alle reacties, overigens)

De nacht was vreselijk: af en aan was ik wakker en heb het zo langzaam 02.00 zien worden. Ik werd alweer wakker om 04.38... Pfffff, 2 1/2 uur echte slaap. Daarna weer liggen draaien en doen, tot nu het dan eindelijk wel tijd was om op te staan. Snek checken: 10 tot 15 seconden dippen moest toch wel genoeg zijn. Op het doosje staat na 2 minuten checken, dus hup daar gaan we!!!

Maar hoe ik ook wilde.... geen plusje.... geen vage streep, geen tuurstreep, .... Kut. Was de test misschien over datum? Hoewel ik dit gisteren en vandaag al een paar keer bekeken had, toch nog maar een keer kijken. Nee, hij moest echt nog goed zijn.

En nu? Toch maar bloed laten prikken. Onder de douche, even wat eten. Zwijgend zitten we samen op de bank. Allebei doodmoe, allebei denkend wat de ander denkt. We zeggen het niet, maar voelen het wel en even voordat mijn lief zijn jas pakt komen er tranen. De kans is spontaan van (voor mijn gevoel nog) groot naar minimaal geklapt. Ik mag mijn lief bellen als het nodig is en zo gaan we op pad. 

Ik ben natuurlijk vroeg, maar ach, nu ben ik tenminste als tweede aan de beurt. In het kamertje besef ik ineens dat er geen CITO op het papier staat. Gelukkig twijfelt de dame in kwestie geen moment aan mijn woorden en gaat het direct regelen. Thuis kruip ik op de bank, mijn hoofd vol gedachten. De tv staat aan, mijn haakwerk ligt naast me, maar ik doe niks. Helemaal niks. Mijn telefoon plingt om de haverklap met lieve geïnteresseerde vragen, maar ik reageer niet. Wat zou ik moeten zeggen? Ik weet immers nog niks.

Vlak voor 12.00 komt het telefoontje. 'Niet hè?', vraag ik nog relatief rustig. 'Ach meid, ik vind het zo naar voor je' klinkt het onder andere door de telefoon. Ik weet dat ze het meent, en ondanks dat ik al die tijd (ook voor de test die ochtend) er rekening mee hield, de klap is er toch niet minder om. Als een mug ben ik uit de lucht geslagen. De mooie, leuke, gezellige plannen die ik had zijn weer in één klap weggevaagd.... We maken een afspraak voor de evaluatie, waarbij ik nog mijn best doe om die zo gunstig mogelijk te maken in verband met het werk van mijn vriend. En nadat we opgehangen hebben blijf ik over... Alleen ik. Leeg, moe en ellendig....