IVF 3: de terugplaatsing

'Kom schat,  we gaan de kinderen halen!' Mijn woorden toen we vanmiddag de deur uit stapten.

De belangrijkere woorden kwamen in de auto naar het ziekenhuis toe. Gisternacht een nare droom gehad. We waren immers weer terug naar de Gonal-f. Dat had de eerste keer alleen maar heel traag groeiende emmy's opgeleverd. Wat als dat nu weer het geval was? Lief gaf toe dat hij hetzelfde besef dinsdag onderweg naar het ziekenhuis ook had gehad, met de stoof in de taxi. Nee, het was sowieso beter, moesten we concluderen, want we mochten gewoon komen. Geen uitstel zoals toen.

Dan maar even een leuk denkertje om te tijd de verdrijven. Wat nu als..... ik deze keer een zwangerschap heb, en we hebben minimaak twee cryo's over. Laten we dan na de zwangerschap er weer twee terugplaatsen? Oei, dat was een leuke. Nee, dat risico wilde lief toch niet lopen. Maar het was een interessant dilemma....

En dan zijn we er. Was mijn blaas wel vol genoeg? Toch maar een slokje drinken nog. Er bleken twee stellen al te wachten, die raar opkeken toen ik (vóór de terugplaatsing) het toilet indook. Jas ophangen en wachten maar. Eerste stel aan de beurt. Duurde lang, en dus zaten we daar. Met ons goede gedrag én een volle blaas.

Gelukkig toch nog snel genoeg aan de beurt om niet uit elkaar te knappen. Er hangt een andere sfeer dan vorige keren, misschien omdat we nu op een doordeweekse dag aanwezig zijn en niet op zaterdag? Aardige verpleegster, aardige dokter en een meekijker. Whatever, ik kom hier om mijn kinderen te halen. Ze duikt met mijn paspoort het lab in en we wachten af. Twee goede embryo's,  yes!!!! Een 7-cellig en een 9-cellig, beiden zullen teruggeplaatst worden zoals we verzocht hebben. Wat fijn. Opluchting en blijdschap voel ik door mij heen stromen. En de overige eicellen? Helaas... niks. Er heeft bij geen van de 5 bevruchting opgetreden, zelfs niet de twee ?ernen zijn gezien voor het samensmelten. Op dat moment mag het de pret niet erg drukken, kom maar op met onze tweeling!

Deze vinden een mooi plekje, diep in mijn baarmoeder. Prachtig om te zien hoe ze letterlijk uit het petrischaaltje gezogen worden en meteen door de laborant binnengebracht worden. Zeven en Negen. Of voor de mede-Trekkies: Seven of Nine... Lief vind hem niet grappig, ik wel. Wel zijn meteen de bijnamen gekozen.

Eenmaal teruglopend naar de auto gaan er toch veel vragen door mijn hoofd. Waarom geen bevruchting? Begin ik nu echt mijn leeftijd terug te zien? Is het omdat lief niet lekker was/is? (Die vanmiddag ook ineens een koortslip heeft) Waren de eitjes gewoon niet goed? Hebben we tot nu toe zo veel geluk gehad, dat we statistisch wel een paar non-bevruchtingen moesetn hebben? Gelukkig zijn er dan lieve vriendinnetjes die je bevestigen wat je eigenlijk verstandelijk ook wel weet: er valt niets over te zeggen. Elke poging is een nieuwe en alle uitkomsten zijn mogelijk. We weten het niet, en zullen het ook nooit weten. Maar wat ik wel weet is dat ik twee mooie kindjes in mij draag, hopelijk voor nog zo'n 8 maanden. Dat stemt mij erg tevreden en gelukkig.