Bah. Ik ben jaloers
Vanmorgen zat ik (weer) eens bij de huisarts. Mijn zogeheten onderkant is een chaos, een drama. Chronisch onderbuikpijn. Tussentijds bloedverlies. Lichen sclerose (huidaandoening, Google maar voor interesse). Schimmelinfectie. Een kapotte vagina. Leuk kinderen, je krijgt er zo veel voor terug. In mijn geval een hoop pijn en lichamelijke ellende. (Sarcasme mensen. Sarcasme..) Volgende maand staat er een afspraak bij de gyn. Kijken wat zij er van vindt, of er iets aan te doen is of niet.
Ik heb een toffe huisarts, de beste ever durf ik wel te zeggen. Al pratende over de constante pijn kwamen er een hoop gevoelens naar boven. Gevoel dat er zat, maar ik vooral niet (wil) erkende. Want ik ben niet trots op het gevoel. Ik ben jaloers. Jaloers op de bende vriendinnen om mij heen die allen recent zijn bevallen. Jaloers op de ‘happy glowing’ zwangerschappen. De bevallingen die goed gingen. De toffe kraamweken. Wat heb ik van dit alles gehad? Twee keer niks..
Zwangerschap 1: HG. 17x per dag kotsen. 35 weken lang. Glow? Forget it. Resulterende in een prenatale depressie. Eindelijk daar, de bevalling. Dan zou alles wel beter gaan. Toch? Nope. Bevalling ging alles behalve vlekkeloos. Maar redelijk uit de strijd gekomen. Lichamelijk dan. Want de depressie werd alles behalve minder. Gevolg: therapie na therapie na therapie. En medicatie. En dat alles hielp. Leuke dochter. Moeder werd weer blij. Medicatie geaccepteerd. Door met mijn toch behoorlijk gelukkige leven! En toen kwam daar zwangerschap 2. En ja hoor, weer HG. Dit keer nog heftiger (kon dat?) maar gelukkig wel iets korter. Ik had al geleerd en geaccepteerd dat ik geen happy glowing zwangere ben. Scheelt een hoop innerlijke strijd. Ik hou gewoon niet van zwanger zijn. Punt. Depressie, niet aan de orde! Toen de bevalling. Vanwege medicatiegebruik moest dat in het ziekenhuis. Prima, niks op tegen. En die bevalling: wat een drama. Ik heb letterlijk de dood in de ogen gekeken. Ik ga er niet op in wat er is gebeurd, maar het laat natuurlijk wel zijn sporen achter. Feit is wel dat als ik niet al in het ziekenhuis was ik hoogstwaarschijnlijk het echt niet had gered. Dit resulteerde ook weer in een niet leuke kraamweek. Of eigenlijk: maand(en) Ik lag half dood in dat bed. Kon mijn eigen Newborn niet verzorgen. Voor 1 specifieke gebeurtenis EMDR gehad. Wat een opluchting (achteraf dan hè, want gosj wat is dat zwaar). En dan zit ik dus ook al een jaar lang nog met de lichamelijke nasleep van dat alles.
Deze opsomming kwam er vanmorgen dus eigenlijk allemaal uit. Is het dan raar dat ik jaloers ben op mijn vriendinnen? Nee. Eigenlijk niet. Ik ben gewoon jaloers op een hele hoop wat ik niet heb gehad en ook nooit ga hebben. Ik ben niet trots op mijn gevoel van jaloezie. Want stiekem vind ik het een lelijke eigenschap. Niet te verwarren met afgunst overigens, want ik ben oprecht blij voor de dames om mij heen. Maar op dit punt kan ik het gewoon voor mezelf nog niet accepteren. Wie weet, ooit in de toekomst. Het nare gevoel zal wel slijten, zodra iedereen om mij heen weer uit de newborn fase is ;)
reacties (20)