Kanker trauma

Ik ben een jonge vrouw van 27 jaar.
Maar helaas betekend dat niet dat ik nog vochtig ben achter de oren of dat ik nog maar net kom kijken.
Ondanks dat ik niet meer naëf ben, niet meer oordeel over zo maar anderen en erg in de verdieping ga waarom mensen anders kunnen zijn merk ik dat anderen altijd de behoefte zullen houden om door mij gezien te worden als wijs omdat ze nu eenmaal ouder zijn of what ever.
Soms kom ik hier door in lachwekkende situaties en kost het mij soms moeite om iemand in zijn of haar waan te laten. 
Maar ik realiseer mij ook dat het ook allemaal lief bedoeld is om mij te beschermen.

En steeds weer maak ik behoorlijke heftige dingen in mijn leven mee, het een nog heftiger dan het ander.
En dat brengt soms een boosheid met zich mee.
Waarom weeeeeer ik en wanneer houdt het op?
Doe ik alles niet voor niets lijd ik wel ergens voor wat mij later iets moois brengen zal?

Sinds gisteren spookt dit weer in mijn hoofd.
Vandaag heb ik een uitstrijkje moeten maken en dat raakt mij dieper dan dat ik dacht.

Kanker het is een ziekte en een woordt  waar ik vroeger al de angsten van kreeg voordat mijn moeder het kreeg.
Waarom weet ik niet maar zelfs het logo van de rooie krab raakte mij.
Toen ik 10 jaar was en daarmee bedoel ik op mijn manier 10 en niet 10 zoals het gemiddelde kind dat van haar jeugd geniet kreeg ik weer een klap,
Mijn moeder bleek kanker te hebben, non Hodgkin.

Mijn moeder was een echt 'kankerpatiëntje'.
Mijn moeder kreeg chemo, verloor haar haar wat in mijn beleving net zo erg was als de kans op dood gaan omdat het zo confronterend steeds was en was gigantisch ziek.
Regelmatig werd ik snachts wakker en hoorde ik haar lieters overgeven.
Na dat alles er uit was bleef ze gewoon door gaan met overgeven tot gal aan toe.

Ze heeft ook weken in het ziekenhuis gelegen.
Vreselijke onderzoeken, mensen op haar kamer overleden en ook mijn moeder overleed bijna.
Naar school gaan was voor mij een rust momentje soms kon ik even alles vergeten.
Maar regelmatig werd ik weer uit mijn paar uurtjes zorgenloze stukje jeugd verstoord.
Het ging weer mis of mijn moeder was ineens op een kamertje alleen en mocht er niemand bij haar komen.
Uiteraard ook ik niet omdat mijn moeder heel vatbaar was.

Mijn moeder heeft er heel slecht bij gelegen.
Ze heeft een bijna dood ervaring en heeft meerdere keren kantje boord gelegen. 
Buiten de zorgen om mijn moeder had ik die ook om mijn vader.
Ik was echt aan het moederen zo hoorde ik later dat ik hem zo wat toastjes voerde op n verjaardag.
En dat ik dan zei, jij mag ook niet ziek worden..

Ook na haar ziektebed was de situatie niet echt gemakkelijk.
Ik was ineens aan het puberen en alles had op mijn zieltje een behoorlijke impackt. 
Dit was weer lastog tussen de band van mn moeder en mij.
Mijn moeder is nog steeds niet echt een makkelijk mens en dat doet soms heel pijn. 

Natuurlijk waren wij enorm blij toen ze beter was. 
Wij vierde het steeds weer en we maakte heerlijke vakantieplannen.
Helaas moest mijn neef het op zijn manier ook vieren.
Toen ik 8 jaar was begon hij mij te misbruiken. 
Het stopte voor dat mijn moeder ziek werd of nou ja hij was niet meer in de gelegenheid.
Helaas dacht hij toen ik 11 was er mee door te kunnen.
Ik heb het gelukkig kunnen stoppen toen.
Misschien is het ook wel omdat de kanker vele malen meer impackt had dat de penis van mijn neef maar echt heel veel indruk maakte het niet. 
Later is alles uit gekomen en zijn ontkenning doet mij meer pijn dan de rest wat hij heeft gedaan.

Wat ik al zei ik kan erg in de verdieping gaan over het gedrag van anderen.
Boos over zijn daden ben ik niet echt ik hem eigenlijk meer medelijden met hem. 
Ik geloof niet dat je zo maar aan je jonge nichtje gaat zitten daar moet een trauma achter zitten.
Ik hoop dat hij dat kan verwerken en dat hij net als mij is en de verdiepingh met zich zelf ondergaat en niet vlucht en zn gevoel weg stopt.

Afijn dit speelde zich af in 2008 het beter worden van mn moeder het stoppen van het seksueel misbruik.
In begin 2001 kwam de volgende klap mijn vader bleek kanker te hebben.
Hij had prostaatkanker en ze konden zijn leven alleen maar rekken.
Mijn vader heb ik letterlijk zien aftakelen.
Langzaam nam ik afschijt.

Steeds dacht ik ik moet bewust genieten van wat ik hem nog zie doen.
Staand aardappelschillen, auto rijden alles...
Langzaam ging alles op een andere manier of verdween het.
Dan dacht ik ik zie mijn vader nooit meer staand aardappels schillen.
Ik zie hem nooit meer autorijden.

Hij is overleden in 2003 ik was toen 17.
Hij heeft dik een jaar in bed gelegen en raakte zelfs verlamd.

Toen ik 19 was werd ik eindelijk weer gelukkig.
Helaas was dat ook voor korte duur en steeds meer besef ik waarom kon er niet aan mij gedacht worden? 
Maar goed ook bij hen moet ik maar denken er zijn redenen waarom zij het zo hebben gedaan en misschien niet bewust waren wat alles met mij deed.
Dat konden ze ook niet begrijpen, dik 10 jaar ouder zegt helemaal niets over de wijsheid.. 
Buiten dat heb ik ook even n paar jaar niet gedacht aan hoe alles voor een ander was.
Ik moest zelf overleven en weer moest ik langer vrezen dan nodig was over een dierbaren.
Een dierbare maar dan in mijn droom en verlangen..
Een kindje van ons samen. 

Voor de eerste icsi poging moest ik een uitstrijkje laten maken.
Ik bleek pap 2 te hebben.
Ik moet bekennen ik had mij er nog helemaal niet in verdiept dus het viel mij aardig zwaar.
Beelden van vroeger schoten door mijn hoofd al werd ik gelukkig snel gerust gesteld. 

Deze maand is het een half jaar geleden dat ik pap 2 had.
Dus tijd voor een uitstrijkje.
De afgelopen maanden zijn wij druk geweest met het ICSI tese traject en hebben wij heel wat moeten verwerken. 
Vandaag had ik de afspraak voor een uitstrijkje en gisteren had ik het ineens zo moeilijk!!
Het verleden kwam weer helemaal op mij af.

Ik weet het  mijn gedachten is niet rieël.
Maar mijn gedachten en zorgen kan ik niet uitzetten. 
Aan de ene kant voel ik angst aan de andere kant voelt ellende vertrouwd.
Echt anders ben ik niet gewend.

En misschien moet ik gewoon alles dragen..
Moesten de dingen er gewoon zijn en heeft een of andere god mij als lijdend mens uit gekozen omdat ik misschien sterk ben??
Of juist omdat ik niet sterk ben en dat er iets is wat hoopt dat ik op geef ofzo?
Ik weet het niet maar soms heb ik zoiets van ik ben er klaar mee!
Ik wil geen pijn meer maar tja wie wel?

Ondanks alles kan en geniet ik wel van het leven hoor.
De kleine dingetjes kunnen mij enorm laten genieten.
Ik probeer bewust te genieten van luxe. 
Mijn leven is intens aan bijde kanten.. 

Nu is de tijd aan gebroken dacht ik zo om weer echt te kunnen genieten.
Ik ben klaar om het geluk te mogen ervaren van een zwangerschap en een kindje te krijgen.
Oh wat zal ik bewust genieten van dat geluk wat mij dan gegunt is.

Hopelijk snel een positieve uitslag van het uitstrijkje.