Ons embryotje naar zee gebracht.

Het is en blijft moeilijk om een kindje en een kans te verliezen. Ons kindje had nog geen armpjes en beentjes. Misschien heeft het zelfs niet gegroeid in mijn buik. Maar toch heb ik het mogen dragen met grote trots en heeft het een steen verlegd in ons leven. Ons kindje gaf ons weer zo veel hoop. De pijn, het gemis en ons verdriet is erg groot. Was er maar een plekje waar we je konden herdenken. De w.c en de tampons is toch geen waardig graf of strooiveldje! Het doet pijn dat je te klein bent voor een waardig afscheid. Alsof je nergens geen plekje mag hebben op de wereld. Vandaag zijn wij naar Scheveningen gegaan om even uit te waaien. Het gevoel dat we even dicht bij mijn vader zijn omdat hij daar vroeger als kind heeft leren zwemmen en er graag was. Zo uit het niets kwam het idee bij mij op om een fototje mee te nemen van onze uk. Om het fototje in de zee te leggen. Dat hebben we gedaan. We hebben uren gewandeld afentoe met een traan en afentoe met een lach. Het was fijn om even uit te waaien en op krachten te komen. Saampjes met Dorus en Luna hebben we er een mooie dag van gemaakt. Een mooie herinnering.... We hopen dat je 2ling brusje over een paar jaar haar of zijn eerste zandkasteel daar mag bouwen, voor jou...