Wij vieren nooit meer valentijnsdag!!! (Het is mis gegaan:()
Als eerste mijn excuus ik kon afgelopen week niemand tot steun zijn.
Steeds meer mensen met een A embryo in hun buikje verloren hun kindje.
Met sommige heb ik zo intens mee geleefd en nu nog pfff heb traantjes weg gepinkt voor iedereen.
Een week geleden begon de spanning toe te nemen.
Mijn lijf voelde vanalles en ik was mij er heel bewust van dat het beide kanten op kon gaan.
Afgelopen donderdag was het dag 13 na de tp. de dag waaropp het de vorige keer mis ging.
Oh wat gaf ons kindje ons toch weer een fijn gevoel want op de 13de is het dit keer nie mis gegaan.
Gisteren om kwart over 12 moest ik naar de wc.
Ik durfde steeds minder maar tja ik moest echt.
Steeds weer zocht ik de kracht om te kijken naar het velletje papier waar mee ik mij had afgedroogd na het plassen.
Ik had nog gehoopt dat het door de licht inval kwam en dat ik het verkeerd zag..
Dit keer was het heel licht roze.
Ik liep naar boven, bij elke tree storte ik een beetje in.
In de badkamer bracht ik het inbrenghulsel naar binnen en haalde ik het weer uit mij.
Om te kijken of er bloed aan zou zitten.
Toen ik dat zag was ik niets meer waard.
Dit keer was het allemaal zo anders dan de vorige keer.
Toen was ik zo enorm boos oh echt ik had bepaalde mensen heel wat aan kunnen doen!!!
Oh wat was ik boos op iedereen en oh wat had ik een haat naar mijzelf.
Maar toen was er hoop.
Toen was het een C embryo, ik had er toen totaal geen goed gevoel over.
En oh wat voelde ik mij weer schuldig naar dat gevoel!!!!
Ik had niet geloofd in ons kind, in ONS kind!!!
Was er eindelijk iets wat van ons was geloofde ik er niet in!
Ik voelde mij zn slechte moeder!!!!
Alles was nu anders..
Ook de pijn..
Het verdriet is zo intens!!!!
Mijn ogen zijn helemaal kapot gehuid!!!
En de angst oh ik kan die nie aan!!
Ze zeggen wel is je krijgt wat je aan kan nou god of weet ik veel maakt dan een hele grote fout!!!
Ik ben alles behalve een sterke vrouw!!!!
En laat dat vrouw ook maar weg.
Het enigste wat mij enigzinds vrouwelijk maakt zijn mijn borsten.
Maar kn ik daar ooit wel ons kindje mee voeden??
Oh echt soms begrijp ik mensen die hun kop in het zand steken.
Van die mensen die weg lopen voor hun gevoel!!!
Ik moet er nu een voorbeeld aan nemen wil ik er niet aan onder door gaan..
Vannacht rond de klok van 3 bij mn 3de huilbui van vannacht zei manlief iets zo ergs.
Hij zei: Ik voel mij zo schuldig door mij zitten we in dit traject en heb jij zn pijn...
Oh dat is zo erg!!!!!
In elkaars armen waren we samen zo verdrietig.
Samen maar zo alleen.
Of het de verdoving is van onze pijn of wat dan ook we denken nu sterk aan ons cryotje.
Daar moeten wij nu zo sterk voor worden.
Ons andere kindje daarin moeten wij in geloven.
Wij hebben nog kansen, daar zijn wij zo dank baar voor.
Wij kunnen het!!!
reacties (0)