Waarom?!

12 november was mijn petekindje jarig. Hij werd 1 jaar oud. Ik ben samen met Lucca ernaartoe geweest om hem zijn cadeautje te geven. We hebben zelfs gespeeld eventjes. Later kwam zijn papa aan met de broer en zus die hij ging ophalen. Er werd taart naar binnen gebracht. Even later hoor ik gierende banden,geschreeuw,gierende banden en oma die schreeuwend naar buiten rent. Ik sta op en loop ook naar buiten om te kijken wat er in godsnaam gebeurd is. Ik voelde de bui hangen maar wist niet dat het zo zou uitpakken. Mijn petekindje was aangereden. Grote paniek, geschreeuw en gehuil. Iedereen als een kip zonder kop en niemand die de politie belde. Het is in een volksbuurt dus veel mensen naar buiten gelijk. Binnen een paar tellen stond de hele buurt buiten. Ik belde 112 en vroeg of ze zo spoedig mogelijk wilden komen omdat het er echt slecht uitzag. Kindje had een ingedeukte kop al aan een kant met een beetje bloed en was ook paarsig. Ik probeerde mensen eromheen rustig te houden. Zo ook vader en moeder die gelijk schreeuwden dat het kindje niet reageert en dat hij dood was. Ik kon de moed niet opgeven, want de rest was allemaal in paniek en nergens toe in staat. Ze wilden met het kindje in de auto stappen en naar het ziekenhuis. Ik heb dit afgeraden, gelukkig hoorde ik ook sirenes en was er zeker van dat de ambulance eraan kwam.Ik had ze gevraagd het kindje neer te leggen en ik had de oma als opdracht gegeven om een handdoek te pakken en onder het kindje te leggen.  echter de politie die aangescheurd kwam. Twee man en later volgden er nog meer auto's. Ik heb ze begeleid naar het plek des onheils en de rest aan de kant proberen te houden, en dat met lucca in de armen. Lucca sliep gelukkig bijna de hele tijd. De politie was bezig met reanimatie en een van de agenten wilde hem zo meenemen in de auto. De centrale gaf echter aan dat de ambulance eraan kwam en dat hij dus absoluut niet het kindje mee moet nemen. Gelukkig kwamen 2 ambulances ter plekke en werd er wederom hard gewerkt aan het kindje. Ik heb de moeder vastgepakt en voorbereid om mee te gaan met haar kindje. Slippers aan, medische pasjes hups. Met een agent geregeld dat ze mee mag rijden. Oma wilde met de twee andere kleinkids in haar staat rijden. Ik heb met een buurmeisje geregeld dat haar moeder gaat rijden want dat ging gewoon niet. In de tussentijd had ik ook mijn man huilend opgebeld. Hij kwam aan net even nadat de ambulances weg waren met mijn petekind. Hij schrok eerst omdat hij dacht dat ik in een ongeluk was met Lucca. Toen mijn man kwam kreeg ik de tijd om ook even te huilen en te beseffen wat er net was gebeurd. Hij nam Lucca over en we kregen allerlei vragen van een van de agenten. Een van hun wilde per se dat ik ook naar het ziekenhuis ging. Later zou ik begrijpen waarom. Ook al wist ik dat ze mij niet binnen zouden laten. Eenmaal thuis heb ik Lucca zijn fles klaargemaakt, die moest hij al meer dan een uur krijgen. De moeder stuurde een bericht via whatsapp dat hij het niet gered had..ik belde gelijk terug. Waarop ze het nieuws bevestigde..het enige wat ik kon zeggen was..nee...nee dat is niet waar..nee! Ik wilde naar het zh. Mijn man was onderweg, hij was nog aan het praten met de verkeerspolitie die nog wat gegevens nodig had over het gezin. Eenmaal thuis mocht ik niet van hem rijden dus zijn we met Lucca weggeweest. Hij had mij afgezet bij de eerste hulp en daar mocht ik zoals verwacht buiten wachten. Moeder, vader en oma werden plat gespoten na het nieuws van het overlijden begreep ik. Ze waren zo van slag af dat het niet te doen was. Ik heb met buren afgesproken dat ik samen met hun naar het huis zou gaan om wat kleren te pakken zodat moeder bij de buren kon blijven slapen, een paar huizen verder. Ik heb vervolgens slecht geslapen. Zag het kindje op de grond steeds voor me en het akelige geschreeuw krijg ik ook niet uit mijn hoofd. Vanochtend (13e) zijn we naar het huis geweest en ze waren thuis. Ik heb ze een knuffel gegeven en even gesproken. Ik heb vader gevraagd wat er nou gebeurd was. Vader gaf aan dat hij het kindje een begeleidende duw (zachtjes) gaf naar de stoep toe. Een vriend was er met de auto gedag komen zeggen en feliciteren. Hij reed achetruit om uit te stappen maar zag niet dat het kindje daar nog liep en raakte hem met de bumper. Vader begon te kloppen op de auto maar tevergeefs want de vriend wist niet dat de baby daar was en bleef achteruit gaan waarop hij dus op het kindje gereden had, op zijn hoofd om precies te zijn. En toen hij doorhad dat er iets mis ging reed hij denk ik( weet het niet zeker) weer naar voren. Dat was het geluid wat ik 2x hoorde van gierende banden. Vader was er helemaal kapot van. Moeder staarde levenloos voor zich uit. Heel erg triest om te zien. Ik heb het niet zien gebeuren maar ik ben ook moeder en ik voel mij al verdrietig..daarnaast ben ik peettante en net bevallen, niet de juiste combi met zoiets! Vreselijk. Ik barst in huilen uit, meerdere malen per dag. Vooral als het filmpje zich afspeelt voor me, maar ook dat gegil wat niet uit mijn hoofd te krijgen is. Dat zal ik nooit meer vergeten. Er wacht ons een zeer zware week. Ik zie heel erg tegen de begravenis op. Dat zal nog moeilijker worden, want daarna zie je het kindje never nooit meer. Hoe kan het zo misgaan? Waarom?! We waren daarvoor aan het spelen met zijn cadeautje. Hij was vrolijk...wat is er gebeurd??? Soms besef ik het niet...alsof het niet waar is..Ik kan het nog steeds niet helemaal plaatsen. Mensen om mij heen maken zich zorgen om mij omdat ik alles zo heb geleid. Ze wachten erop dat ik in ga storten. Ik merk het aan hoe ze met mij omgaan. Ga ik instorten?? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik extra geniet van mijn kleine man..ondanks het gevoel van schuld dat ik wel mijn kindje heb, en zij niet meer. Al kan ik daar niks aan doen, is het wel een vervelende gevoel.