Begrafenis en hulp.

 Woensdag was de condoleance en donderdag was de begrafenis.Vrijdag begon alles eerst bij het mortuarium, daarna langs het huis en eindbestemming begraafplaats. Heel moeilijk. Ik heb hem gezien in de kist voordat deze voor publiek werd gesloten. Ik voel mij vereerd en toch raakt het mij ontzettend diep dat de oball die ik aan hem gaf en zijn eerst geopende cadeautje was, met hem in de kist mee mocht. Maar dat was een hard en confronterend moment. We hebben allemaal shirtjes aan gehad met zijn foto erop. Op de begraafplaats hebben wij de ballonnen losgelaten. Wit en zacht blauw. Ontzettend mooi maar ook weer moeilijk, want we hebben hem laten gaan. De vriend die hem aangereden had, was er ook bij. Er hing een bepaalde spanning, maar alles verliep rustig. 

Inmiddels is het 8 dagen geleden. Het lijkt echter als de dag van gister. Ik krijg nog flashbacks en soms begin ik uit het niets te huilen of als ik die flashbacks weer zie. Vrijdag heb ik een gesprek gehad met slachtofferhulp en ik word als het goed is doorverwezen naar een psycholoog. Dit omdat ik pas bevallen ben en de gebeurtenis van vorige week toch wel heftig is geweest. Ik kon het niet opbrengen om gisteren, op de 7e dag van het ongeluk naar de moeder en vader toe te gaan. Dat zal waarschijnlijk vandaag gebeuren, hoop ik. Ik heb ook moeder contact laten opnemen met slachtofferhulp in de hoop dat ze goed wordt begeleid. In de tussentijd genieten we optimaal van Lucca en hoop ik deze gebeurtenis een plekje te kunnen geven.