Hapjes

Met iedere dag groeit het besef van onze trollen. Ilva eet zelf haar crackers met smeerkaas en applaudiseert luid als ik haar roep om 'die?' juist beantwoord met het aangeven van het gewenste object. Een supercoach, die kleine, en eentje waar ik over een paar jaartjes alle spelletjes 'hints' mee win. Aan een half woord genoeg.
Met soms een stevige waarschuwing...

Loop ik met het wiefke door de supermarkt, komt ze ineens tevreden kauwend naast me staan om vervolgens weer te verdwijnen en opnieuw met dikke wangetjes terug te komen!

Blijkt ze een open doos druiven te hebben gevonden op grijphoogte.
Oeps.

Thorben knabbelt ook aan de grote wereld met zijn intrede tot de basisschool. Na een paar wendagen is hij vandaag dan toch voor het echie gegaan.
Gelukkig is het een school met een continurooster: lekker vroeg vrij en niet meteen helemaal uitgeput. Hij moet nog wennen aan alle afspraken en regeltjes: komt hij me enthousiast toegesneld achter de juf om zodra hij me ziet, neem ik em toch maar even mee terug de klas in want ik weet hoe erg het is om als juf niet te weten of de koters wel met de juiste persoon mee zijn gegaan.

Een verlegen handje - want hij snapt de ophef niet helemaal- en dan staan we buiten. Beide kindjes snel een appelreep in handen tegen de ergste trek, want het wolfje heb ik uit haar bed moeten rukken om op tijd bij school te zijn en voor de beer is het alweer uuuuuuuuuuuuuuuren geleden sinds de lunch.
Wiefke kijkt vol trots op naar haar grote broer die zonder enige angst nog even het speeltoestel onveilig maakt waar hordes andere kinderen op rondhangen na de bel. Ze knabbelt tevreden aan haar reep terwijl Thorben zich ontspannen tussen de grote kinderen door beweegt, kaken malend in automatisme.

De sfeer is prettig, open. Gegiechel, geduldige ouders, spelende kindjes. Onder het stralende zonnetje zie ik twee ouderejaars een rolletje pepermunt delen.

Ineens valt het me op:
kauwende kindjes
overal.

Vrijwel ieder kind op het plein heeft een liga-equivalent in handen.
Ik kan een grijns niet onderdrukken.

Thorben is nog lang niet moe.
Hij wil graag naar bekend terrein: de kinderboerderij.
Het weer werkt mee en wiefke heeft ook dolle pret, dus hup, waarom niet?

We genieten van de dollende diertjes en eten het eerste ijsje van 't seizoen.
Opnieuw verbaast Ilva me door volledig zelfstandig haar allereerste ijsje bij het stokje vast te houden en he-le-maal te veroberen!

Eenmaal thuis stort de kleine beer in.
Hij heeft het gehad met indrukken.
Zijn beloningspizza blijft onaangeroerd staan; Curious George wordt met een schuin oog bekeken. Het andere oog valt al half dicht.
Hoofdpijn, zo miept het ventje.
Heb te hard gereden, mama.

Och arme kleine. Het enthousiast rondkarren op het loopautootje op de boerderij was toch teveel.
Is de adrenaline een beetje gezakt, voelt hij ineens alles.
En dat alles is best zwaar.
Zo'n Hele Grote Wereld.

En zo ligt hij om 6 uur 's avonds al in bed, zonder enig sputteren.
Een paar seconden later is hij weg om zijn dag te verwerken in dromenland.

Elk hapje van de wereld vraagt om brandstof.
Is het geen liga of ijsje, dan wel een goede nacht.