Adem in, adem uit

Het is al zo vaak opgemerkt dat het toch apart is dat je voor de kleinste zaken een opleiding moet volgen om serieus genomen te worden en dat je als ouder in het diepe wordt gegooid.

Natuurlijk is er de pufcursus om je voor te bereiden op de bevalling. De lieve kraamzorgers tonen stap voor stap de verzorging en het omgaan met een glibberende zeepbaby. Er is een kinder-EHBOcursus, er zijn diverse workshops om om te leren gaan met puberende peuters en peuterende pubers. Je mag meedoen met de taalcursus voor kleuterouders en informatieavonden bezoeken over cito's en rapporten.

En toch.
Dan is er ineens weer een dag.
Met allerlei zaken waarover je nooit geïnformeerd bent.
Zand dat over de hoge balkonrand verdwijnt.
Mineralencollectie die als sabbelsteen wordt gebruikt.
Boeken als opstapje.
Papier als sneeuw.
Klei als strooizout.
En waarom is ons nooit verteld dat de subwoofer een onheilige aantrekkingskracht uitoefent op al het kleine speelgoed in peuterhandjes?

Ja: klein wiefke is in de 'in-uit' fase. Alles moet overal in en er het liefste ook weer uit. Het inzicht in waar ze precies alles weer uit kan halen, is nog in volle ontwikkeling. Dat alles overal wel in past met enige moeite, daar zijn we inmiddels met zijn allen wel achter.

Natuurlijk hebben we geleerd over een kindveilig huis.
We weten van de Zelfstandigheidswens Ener Peuter.
Maar toch ben ik wat blij dat ik mee een hoop herinner uit mijn eigen kindertijd zodat ik niet iedere keer met een mond vol tanden sta.

Creatieve kids? Dan maar creatieve oplossingen.
En zo zitten we vandaag weer met een subwoofer op zijn kant, met de barbecuetang in het te kleine gat wroetend naar de kleine blokjes die er in stille trots in verdwenen zijn.
Tang te groot: dan maar een stok met posterbuddy erop!

De helft van de blokjes krijgen we te pakken.
Dan komen we erachter dat de woofer een dikke laag isolatie heeft.
Die niet overal dicht is.
Ja hoor: de rest zit er hopeloos tussen en rammelt vrolijk alle kanten uit behalve eruit.

Lang leve het internettijdperk: een schema van de subwoofer wordt opgezocht, de schroefjes op de juiste plekken verwijderd (met enige hulp van onze technische dochter: 'Ja, dank je, Ilva, LEG MAAR WEER NEER!') en uiteindelijk na driemaal het schema na te lezen -want natuurlijk laat het frontje gewoon niet los ondanks het gebrek aan schroeven- even een flinke ruk:

EUREKA!

Alle blokjes eruit, schroeven er weer in en plannen om een roostertje te plaatsen voor het lonkende gat.

Ik durf te wedden dat het roostertje er nooit komt.
Want we schelden weliswaar in bedekte termen op zo'n moment, maar eigenlijk is het wel grappig.

Ieder kind is anders.
Niemand die je kan voorbereiden op je eigen kroost.
Niemand die kan raden wat ze nu weer bedenken.
De enige redding is een open blik.
Levensgevaarlijke situaties weliswaar voorkomen, maar verder gaan met de waanzin van de dag.
Denken buiten de gebaande paden.
En genieten van het feit dat ze toch weer een mooie ontdekking hebben gedaan.

We hebben weer een puntje op ons deelcertificaat 'creatief ouderschap' behaald.