Wennen

De eerste wendag.
Het is zeker wennen om ineens op maandag weer vroeg op te staan na jaren de wekker uit te hebben kunnen laten op die naweekendse wardag.
Thorben vindt het heel spannend. We hebben gymschoentjes gekocht, de vorige avond samen zijn tas ingepakt en hebben lekker foto's bekeken op de schoolwebsite.
Allemaal lachende kindjes.
Positief.
Foto van zijn juf tussen de andere juffen.
Ja, hij vindt haar er wel lief uit zien, maar een andere juf trekt zijn aandacht: een mooie, blonde dame in groep 3.

'Díe juf wil ik.' zegt hij stellig. 'Die juf is de mooiste.'
Teleurgesteld als ik uitleg dat hij daar echt nog niet heen gaat.

Oei, da's een detail dat ik voor me ga houden tot hij daadwerkelijk in haar groep terecht komt.

Op de fiets komen we meer ouders met kindjes tegen. Wat maf om nu in die meute te fietsen in plaats van ze aan te zien komen vanuit mijn veilige klaslokaal.

Als we de fiets even stallen, twijfel ik: welke ingang moeten we hebben? Er is me verteld dat er een aparte deur is voor de onderbouw, maar welke is het?

Gelukkig komt er een zelfverzekerde moeder aanlopen. Ik houd haar staande: 'U ziet er ervaren uit! Mag ik u iets vragen?'

Wég zelfverzekerdheid.
Ze begint subiet te stotteren en verexcuseerd zich dat ze echt niet zoveel weet.
De opluchting straalt van haar gezicht af als blijkt dat ik alleen wil weten waar de kleuters naar binnen gaan.
Zo veel opluchting dat ze me zelfs kan vertellen hoe ik in de gangen het juiste lokaal moet vinden.

Mooi.
Had ik haar toch goed ingeschat.

We sluipen naar binnen en vinden een lange kapstok met felgroene luizenzakken.
Mooi groen is niet lelijk en aangezien Thorbens naam er ook prachtig bij staat, stoppen we vol trots zijn jas erin.
Eten en drinken uit de tas, gymschoentjes mee.
Naar de lieve juf.

En lief is ze! Ze geeft Thorben de ruimte als hij nog geen handje durft te geven. Hij mag lekker rondkijken aan zijn mama's hand terwijl de andere kindjes aan het puzzelen slaan.
Wat een hoeveelheid puzzels!
Op elke tafel een eigen puzzel (en het is geen klein klasje: wel zeker 20 ukkies) en nog ligt er meer in de kast.

Kleine beer wil echter weten waar de zandbak is. Die hebben we op de foto's gezien en oh, daar ligt zijn hart: lekker klieren met materiaal.
Eenmaal gevonden, klinkt de belofte van juf dat hij daar zeker mee mag spelen vandaag.
'Ja.' klinkt het tevreden uit zijn kwek.

Langzaam maar zeker verdwijnen de ouders om ons heen.
Een teken dat ook ik moet gaan loslaten.
Ik geef een grote knuffel en een zoen en zet een stoeltje voor hem neer bij de kring.
Daar zit net een ander jonkie erbarmelijk te huilen.
Was Thorben net nog aangenaam nieuwsgierig, laat hij zich nu wel beïnvloeden door andermans verdriet: ineens zie ik een sip gezichtje terwijl ik weg moet.

Vooruit: nog een gebaren- 'ik hou van jou' er bovenop en dan vertrek ik. Beter nu direct goed wennen dan het maar rekken. Voor hem en voor mij.

De ochtend wordt thuis verder gedomineerd door een klein wiefke die gierend van pret alles doet wat Thorben verboden heeft. Hij ister lekker toch niet!

Dat wordt wat als hij fulltime naar school gaat...

's Middags word ik aangenaam verrast: manneke is zo druk aan het spelen met de kindjes en de blokken dat hij niet eens doorheeft dat ik er ben! De juf vertelt dat het allemaal verder prima gegaan is en dat geloof ik zonder meer: hij heeft rode blosjes op zijn wangen van vermoeidheid en plezier.

Als ik hem vraag of hij lekker gespeeld heeft, komt er een diep gezuchte 'jah' uit.

Toch is hij blij als hij de rest van de week gewoon naar de peuters kan. Wennen is ook een kunst.

'Mama, ben klaar met school.' Verklaart hij stellig als ik hem vertel dat we deze maandag weer gaan. 'Nee, hoef niet meer. Ik ben klaar.'

Ik heb het hart niet hem uit te leggen hoeveel jaren school er nog zullen volgen.

Gelukkig wordt hij uit zichzelf wakker deze ochtend. Dat scheelt aanzienlijk in zijn humeur.
Een boterham en een hoop gegiebel met wiefke later zitten we alweer op de fiets.
Het zijn magische momenten, die overgangen van fase naar fase.
De wereld doet mee: een wonderlijk wit laagje bedekt alles om ons heen.
Cadeautje van de nachtvorst.

Beertje laat zich er vrolijk door aansteken en wijst en roept en bewondert.

Bij de schooldeur staat de directeur dapper te wezen met een sjaal om. Hulde aan de man dat hij de moeite doet zijn nieuwe leerlingen direct te (her)kennen: hij wenst Thorben bij naam een goedemorgen en krijgt er een handje van onze vent voor terug.

Kleine beer haalt zelf binnen zijn eten en drinken uit de tas en kijkt druk om zich heen, kindjes herkennend uit zijn groep en bepalend welke kinderen er zeker niet bij hem zitten.

De juf moet het helaas weer even doen met een timide blik, want ineens herinnert Thorben zich dat hij toch wel zenuwachtig is en komt dat handje er weer niet van.
De puzzels liggen echter weer klaar en nu zijn ze interessant genoeg om uit te proberen.

Voordat ik het geheime signaal heb doorgrond, zijn alle andere ouders alweer verdwenen. Ik word echter nog niet de deur uitgekeken, dus ik neem mijn tijd voor de knuffels en de belofte hem weer op te komen halen.
Geen sippie deze keer, maar een stoere vent in het midden van het lokaal die mij met een grote grijns laat weten dat hij ook van mij houdt.

Ik loop inwendig zingend de deur weer uit.
Ook buiten komt ineens de zon tevoorschijn.
De wereld ontploft in schitterende kristallen.
Het wordt weer een mooie dag.