Vers

Op de fiets naar school, net iets te vroeg om comfortabel te noemen.
Er hangt een nieuwe geur in de lucht.
Puur; warm ondanks de koude.
Als vers brood.

Ik kan een omweg langs de bakker ineens niet weerstaan.
Echt vers brood in mijn zak.

Op school hangt ook een nieuwe energie. De pubers zijn megagemotiveerd. Ze doen hun best, maken soms een foutje maar zijn bereid de consequenties te aanvaarden. Ze werken als paarden en houden zowel 's morgens als 's middags wat welverdiende minuutjes over die ze vullen met een grinnik en een spelletje.

Er wordt gestuiterd.

Ik heb een vermoeden en kijk onder het raam in het perkje waar ik 14 jaar geleden eens de uitgebloeide krokussen en narcissen heb geplant met een klas.
Ze zijn er.
Krokusjes met de koppetjes zoet tegen elkaar.
Veelbelovende groene stengels.

Dus dat is het.
Lente.
Heerlijk, die seizoenswissels.

Na schooltijd stuiteren er een paar oudleerlingen langs, zomaar.
Voor een knuffel en een deelmomentje.

Alles bubbelt van ingehouden energie.

Eenmaal thuis doet ook daar de giechelarij een rondje. Om de hardzorgende papa te ontzien, neem ik de trollen mee naar de speeltuin.
Lekker dollen in de schemer terwijl de temperatuur maar blijft bekoren.

Als het wiefke dan eindelijk ietsje te laat in haar nest ligt, moet ons manneke nog even de gemiste uren met mama goedmaken.

'Mama, ik ben een paard. Ik kan goed rennen.'

Hoppa, daar gaat m'n paardje door de kamer. Eenmaal aan de andere kant toont hij zijn vederige kant: 'Mama, nu ben ik een flamingo. Die rent niet. Die loopt langzaam.'

Parmantig stapt hij mijn richting weer op en laat zich op de grond vallen. 'Mama, een tijger! Met tanden! En een staart!'

Op mijn geschokte blik voegt hij toe: 'Zachte tanden, mama. Is niet eng.'

De tijger stuitert langs het speelgoed naar de kastdeuren die volhangen met prachtige kunstwerken. Hij moet even nieuwe inspiratie op doen.

'Nuuuuu....ben ik een nijlpaard! Een hele grote! Met grote billen! Daar gaat-ie...'
Hij draait zich om en poef! Ja hoor: een nijlpaard.

'Ennn....een draak! Met stekels. En tanden. Zachte tanden. En nagels. En een grote staart. Kijk: de staart!'
Wiegende billetjes voor m'n neus.

'Oh! Een vliegende draak! Met vleugels! Daar gaat-ie....'
Ja! Ineens heb ik een draak die door de kamer vliegt. Wat een prachtig beest.

Zodra hij voor mijn voeten landt, verschijnt er ineens een krokodil. Die kan niet rennen, aldus onze kroko. Hij trekt zijn broek over zijn schubben en schuifelt weg.

Dan de volgende metamorfose: 'Daar komt-ie, mama! Een ofant met grote poten! Hij kan goed stampen!'

De grond trilt op zijn grondvesten.

'En met een slurf!' Een arm voor de neus langs en er klinkt getetter.
Gevolgd door een beteuterde blik.

'Mama, snotteneus.'

Ach gos, verkouden olifantje. Ik snuit zijn slurf en dan is het spelletje even uit.
Tijd voor een pyjama en een nachtzoen.
Zijn speledraak moet mee naar bed.
Op de trap fluistert hij draak toe dat hij Ilva niet wakker mag maken.
Da's maar goed ook, want wiefke is ver weg in dromenland, zo blijkt als we naar binnen sluipen.
Beertje veilig in bed, mantra gesproken, mama weer naar benee.

Daar klinkt de babyfoon nog na.
Een fluisterstem.
Ik luister.

'Ilva, lekker slapen. Ik ben er.'

En dan valt het stil.
Ik ook.
Twee nieuwe leventjes.
Vers op deze wereld.
En al zo verknocht aan elkaar.
Als krokusjes.

Lang leve de lente.