Van de kleine dingen die voorbij gaan

Nu de Kerstboom nog steeds stevig staat, durf ik terug te kijken naar het opzetten en het aftellen. De meningen waren verdeeld: wie zou de boom als eerste grijpen, poes of peuter?
Maar nee: gezond respect voor de naalden en pure bewondering voor het moois hield ze allemaal op afstand.
Eigenlijk gingen die weken met de boom in huis weer heel snel.
Andere zaken ook.
'Prachtig!' Riep Thorben uit toen hij de eerste ochtend beneden kwam naar een fonkelende boom. 'Prachtig!'

Aw.
Eerste keer dat hij dat woordje gebruikt.

Hij kletst inmiddels de oren van ons hoofd en lijkt daarmee ook wat verlegenheid kwijtgeraakt te zijn. Familie en nauwkeurig geselecteerde vrienden worden onmiddellijk geadopteerd en neergepoot op de bank om met de beer een boekje te lezen.
Elke favoriet heeft een eigen boek. Zo moet mijn oudere broer altijd het grote dinoboek lezen en peetoom het kleine dinoboek. Kleine beer weet namelijk wie welk boek gegeven heeft en verbindt dat onlosmakelijk met elkaar.

Er valt tegen alle ontwikkelingen in huis bijna niet op te schrijven. Ieder moment gebeurt er weer iets waarvan ik denk dat ik me dat toch in elk geval wil blijven herinneren en ieder volgend moment spoelt er alweer een ander prachtig moment overheen.

Kleine beer in bad. Hij speelt met zijn plastic haaitje en verrek zeg: 'Kijk mama, de punt van de haai, dumDUMdumDUM....'
Ik zweer met de hand op het hart dat we hem Jaws nog nooit hebben laten zien! Had John Williams het toch bij het archetypische eind met zijn soundtrack als zo'n jonkie al begrijpt dat dit natuurlijk het geluid is van een gevaarlijke haai in het water.

Nu voorziet Thorben zijn leven sowieso al van een soundtrack. Zo zit hij even op de wc en heeft blijkbaar daar net een grote octopus verslagen onder symfonisch gejoel. Of ik die even naar buiten wil gooien.
Wat doe je dan?
Je pakt de bijzonder onzichtbare octopus en gooit die natuurlijk de deur uit.
De trap af, dus.
En Thorben weet dat, dus hoor ik vanaf de wc-pot een vrolijk: 'BOEMbababakedangdangBOEM' terwijl invissie eruit gegooid wordt...

Mochten ze zich over een paar maanden op school afvragen hoe het momenteel zit met zijn taalontwikkeling, dan zal ik moeten uitleggen hoe wij in de familie in geluidseffecten en soundtracks spreken.
Ben benieuwd hoe ze dat gaan scoren op de observatielijst.

En dan de troela die zelf banken op- en af aan het klimmen gaat, probeert haar eigen schoenen aan te trekken en rondloopt met een trek-eend alsof ze nooit anders heeft gedaan.
'Dag papa. ' klonk er ineens een paar dagen terug toen ik haar naar bed bracht en steeds vaker horen we haar klanken direct imiteren waardoor er ineens al halve woorden uit haar kwek komen. Het begrip kweekt ze er ook bij door veelvuldig te wijzen en 'die?' te roepen, net als haar broer op die leeftijd.
Wij geven er volledig aan toe en benoemen alles wat los en vast zit.

Of er ook begrip zit? We weten in elk geval dat ze uitstekend 'ja' kan knikken en 'nee' kan schudden als we haar iets vragen over eten, spelen of slapen. Als we dan toch proberen over die 'nee' heen te gaan onder het mom van 'ach, dat bedoelde ze vast niet zo.', dan breekt de hel los, dus ja, met begrip zit het wel goed.

En haar nummertjesfixatie...oh hemel, het is een kind van haar moeder. Favoriete boekjes zijn (naast 'kleine Kwek') die met nummertjes erin. Drie hondjes, vier kuikentjes, vijf koekjes.
Elke avond , elke ochtend wenst het dametje dat ik de lamp nog even aan doe zodat ze op de klok kan kijken welke nummers er op staan.

'11: 38, kleine troel.'

En dan drie minuten later moet ik nog een keer.

'Nu is het 11:41, truffel.'

Ze kirt en kraait alsof het de grootste grap van de wereld is.

Zou je denken dat het haar om het lampje te doen is.
Klopt.
Deels.
Want dat lampje lust ze wel rauw, maar ook overdag loopt ze regelmatig met me naar de keukenklok en wijst. 'Die? '
En dan benoem ik de tijd maar weer.
Een slimme meid is immers op haar tijd voorbereid.

En dan benoem ik alleen nog maar de dingetjes die ik daadwerkelijk onthouden heb.
Van één dagje.
Misschien helemaal niet zo belangrijk voor de wereld.
Maar wereldveranderend voor mij.
Zo mooi.
Zo prachtig.

Hemeltje lief, boeken vol kunnen ze schrijven, de trol en troela. Boeken vol met bijzondere, kleine dingen die elk als een juweeltje blijven schitteren in mijn hart.

Nee, er tegenop schrijven zal me nooit meer gaan lukken. Het is teveel en te mooi. Het gaat te snel en ik wil het leven en voelen in plaats van alleen maar te schrijven.
Maar oh, die momentjes die ik kan vereeuwigen
Die zullen me nooit meer voorbij gaan.