Falalalamaar

'The tide is high, but I'm holding on...' schalt er uit de luidspeakers van het winkelcentrum. Ik kijk om me heen: haastende mensen, huilende kinderen, puilende tassen.
Het is de dag voor Kerstavond en de muziekkiezer heeft duidelijk gevoel voor humor.

Wij hebben het dit jaar beter geregeld: lekker vleesje besteld bij de slager en gisteren al alle overige boodschappen gedaan. Vandaag vrij gehouden om even te stofzuigen, de gevulde eieren te maken en ach, als ik toch tijd overhoud: waarom niet nog eens een tulband?

De tevredenheid duurde tot vannacht half twaalf.
Blaffende zeehonden!
Gierende motoren!
Een olifant met keelontsteking!

Nee: ons wiefke.
Stikbenauwd, in paniek, hoestend en proestend.

Ze was al verkouden, maar dit had ik niet verwacht. Ik herken het hoestje wel. Thorben heeft het ook gehad vorig jaar: pseudokroep.
Of misschien toch een RS-virus. Hoe dan ook: het klinkt naar en ik grijp naar de huisartsentelefoon.
Maar twee wachtenden voor me, mooi.
Een half uur later nog steeds.
Nog een half uur later nog maar eentje.
En nog eens een half uur later waggelt het snotterdiertje al weer vroljk door de kamer.

Lamaar, dus.
We overleven het wel.

Als we rond 3 uur 's nachts eindelijk rust in de tent hebben, betreur ik het ineens druk-lijkende rooster van de dag die over een paar uur al begint.
Waar zijn we aan begonnen?

Gelukkig wordt het kleine spook 's morgens pas om half 9 weer wakker.
In een goed humeur, zowaar.
Met een snotterig gezicht en een hese stem, maar toch.

Vol goede moed begin ik aan de Kersttulband. Ah, alweer zo goed nagedacht: David alvast de dag tevoren de chocolade laten hakken zodat hij nog even door kan slapen nu!
Tulband zou binnen 20 minuten in de oven kunnen staan.
Met Ilva op de heup en Thorben aan de benen duurt het een pietsie langer.

En dan
Wiefke miept en mekkert, moet naar bed.
Hop hop hop, drinken en slapen.
Maar van slapen komt weer niets!
In bed betekent snotteren en dat wil de kleine niet!
Anderhalf uur verder heb ik nog niets aan de gevulde eieren kunnen doen en is het meiske weer beneden.

Ik kan inmiddels de PRACHTIG gegaarde tulband uit de oven halen en stort deze na de verplichte 10 minuutjes op een houten bord.
Het ding stort in.
TOTAAL.
Dit is niet te geloven: eerste keer ooit dat die tulband in de vorm blijft steken.
Christ-mess.

David wordt ingeschakeld en ik ga met mijn eigen Kerstelfje de eieren regelen.
Thorben helpt alvast.
In de schone schaal drijven ineens kruiden.
Eieren zijn ineens kapot.
Uiensap druipt op de tafel.
Heel behulpzaam.

Mijn lief en ik worden wat kortafgebonden naar elkaar.
Een snauw en een grauw later herpakken we ons en gaan weer door.

Eieren klaar: in de ijskast.
Stinkt.
Niet de ijskast, maar er achter.
Godallemachtig de MUIS! Die waren we even vergeten. De hyperactieve muis!

Daafje gaat op jacht en ik ga alvast in het winkelcentrum het vlees halen.

De drukte valt me eerlijk gezegd mee: de winkels zijn goed voorbereid op de toeloop en ik ben snel aan de beurt.
En kan m'n bestelnummer niet meer vinden.
35, Meen ik me te herinneren. Mijn naam weet ik ook nog wel.
Winkeldame gaat vrolijk de koeling in.
Komt iets minder vrolijk terug.

Oh god.
Ook dat nog.
Geen tulband én geen vlees.

Het duurt en duurt. 'Mevrouw, weet u zeker dat niemand anders het heeft opgehaald?'
Uh....niet op mijn verzoek, in elk geval! Nummertje heb ik inmiddels alweer gevonden in de trouwe portomonnee, maar het vlees blijft onvindbaar.

De slager zelf wordt ingeschakeld.
'Maakt u zich geen zorgen, mevrouw, we regelen het.'

Hoezo 'we regelen het' ? Hoe gaan ze binnen afzienbare tijd een nieuw stuk fricandeau braden? En hoe moet ik in vredesnaam mijn tijd gaan indelen als ik ineens iets anders moet bedenken?

'Hold on for one more day...' klinkt het volgende lied langs de winkels.
Ooooh wat toepasselijk.

Ik bel David. Mijn gezicht spreekt blijkbaar boekdelen want nu duiken er drie mannen de koeling in.

En ja hoor: even later heb ik m'n stuk vlees.
Met gratis jus.
Want ze begrijpen wel dat dit stressen was.

Eenmaal thuis vind ik David met een verhitte kop achter de vriezer. De voorraad keutels daar spreekt van een actieve muis, maar nog niet zo lang.
Dat kunnen we vrij precies bedenken, want zo lang staat die vriezer er nog niet.
Het rooster is als klimrek gebruikt en we zetten een levensgrote val: David aan de ene kant, ik aan de andere.
Geen succes totdat mijn lief bedenkt het kreng uit te roken.
Met wierrook!
Briljant!

De vriezer wordt bewapperd met toepasselijke dennenrook en waarempel zeg: het diertje laat zich zien om vervolgens razendsnel onder de kap van de vriezer te duiken.
Ik ram, mep en schop mijn frustraties over de briljante voorbereidingen-voor-niks er eens flink uit op de vriezer en jaaaa! Muis rent regelrecht de plastic bak in die we klaar hebben staan!

GELUKT!
VICTORIE!

Diervriendelijk gevangen, maar nu heeft-ie pech, die dikke huismuis: hij zal echt naar buiten moeten en nog een flink end weg ook anders zit hij morgen aan onze fricandeau.

We nemen een flinke korst kaas mee en gaan het park in, twee bruggen over totdat er een lekker beschut plekje gevonden is. Beker op z'n kant, kaas er naast.
Merry Kerstmuis!

Thuis wordt de vriezer teruggeschoven. David houdt zich bezig met het terug op orde brengen van de keuken. Ilva kan EINDELIJK even naar bed en Thorben reciteert de Gruffalo.

En ondanks alle onverwachte ellende...heb ik ineens tijd over om er een blogje over te schrijven.

Hold on for one more day.
Merry Christmas to one and all.
Ik ga douchen.