Dat doet-ie anders nooit, hoor!

Als juf kom ik regelmatig in aanraking met ouders die het allerbeste voor hebben met hun kroost.
Gelukkig maar. Dat heb ik liever dan ouders die er geen donder om geven.
Met die overweldigende liefde en grootse verwachtingen komt echter ook een blinde vlek: kind doet immers nooit iets fout.
Nee, wat ik nu beschrijf als gaande in de klas, doet-ie thuis echt nooit. Niet herkenbaar. Het zal wel aan de school liggen.
Of aan de vorige leerkracht.
Ze zijn dusver wel altijd zo beleefd dat ze het mij niet in de schoenen schuiven.
En nogmaals: er zit veel liefde achter.
Een liefde die wij als leerkracht niet altijd herkennen of begrijpen.

Geen discussies op dat punt, dus. Slechts een 'Wat ben ik blij dat dit thuis niet gebeurt! Dan ga ik er vanuit dat het een incidentje was en dat het verder ook in de klas gewoon goed gaat met uw hummel.'
In negen van de tien gevallen gaat het daarna ook gewoon goed, dus mogelijk dat lievende ouder toch iets heeft laten vallen tegenover puberknuffel.

Nu ben ik zelf ouder.
En natuurlijk zal ook ik in deze valkuil trappen.
Ben benieuwd of ik leerkrachten tref die het willen benoemen.

Dit is één van de redenen waarom mijn lief niet zo graag oudergesprekken aangaat: hij wordt er behoorlijk zenuwachtig van als de mogelijkheid bestaat dat hij wordt aangesproken op gedragingen of - nog erger in zijn ogen- gebreken van zoonlief. Hij weet al van zichzelf dat hij de verdediging inschiet en dat er van een constructief gesprek dan geen sprake meer is.
En dus neem ik de gesprekken op me.

Ach.
Kleine beer gaat richting vier jaar oud.
Hoeveel is er nu al te mis-noemen?

Op dat gesprekje over zijn leeuwen-imitatie na is er nog niet zoveel spannends te noemen. Toch voelde mijn man zich zeer ongemakkelijk toen leidster naar hem toe kwam na speeltijd: 'Meneer, ik moet u even spreken over uw zoon.'

David heeft het razendsnel weten af te wimpelen op mij en heeft zich een dag lang in de zenuwen gewerkt omdat ze hem niet hadden verteld waar het over ging.

'Mevrouw, doet-ie dat thuis ook?'
Leidster gaat alvast een beetje naar voren zitten, handjes in elkaar gevouwen.

Ik knik enthousiast. 'Ja hoor. Heel vaak.'

'Oh...'

Ik zie haar mentaal al aantekeningen maken en leg nog even uit dat dit zijn manier is om zich in een nieuwe situatie te redden: even de leeuw uit de boom kijken. Dan voelt hij zich sterk.

Ik zie de aantekeningen verdubbelen in haar hoofd en leg me er bij neer: wat wij de normaalste zaak van de wereld vinden, zal misschien toch in schoolse situaties wat anders bekeken worden.
Het zij zo.

En dan over zijn kunnen: observatiegesprekjes.
Die mag ik ook doen.
Ik krijg een formulier onder ogen met allerlei gekleurde balkes, gemiddeldes en verschillen. Leidster legt uit en vertelt dat ze wel snapt waarom Thorben de vorige keer zo laag werd gescoord op participatie: hij 'moest' toen meedoen met activiteiten waar hij helemaal geen zin in had! Ze heeft hem nu gescoord op zijn keuzes en ziet een actief jonkie die zelf spelletjes begint en kinderen uitnodigt.

Dat klinkt positief.
Ik ga er lekker bij zitten.

'Het valt me wel op...'

Ahhh daar gaan we. Goed getrainde leidster.
Sandwichmodel.
Ben benieuwd wat het positieve broodje aan de andere kant nog bevat.

'...dat hij uit zichzelf eigenlijk nooit kiest voor ontwikkelingsmateriaal. Hij gaat altijd naar de bouwhoek of de autohoek of andere activiteiten, maar aan tafel zitten knutselen, dat doet hij niet. En als we hem toch laten meedoen, is hij met vijf minuten klaar.'

Bijna begin ik te lachen. In mijn hoofd speelt het 'dat doet-ie anders nooit' al door. Is dit het ventje dat me iedere dag vraagt of hij mag verven, tekenen, plakken, knippen?
En toch snap ik ook dit.
Natuurlijk kiest hij geen activiteiten waar hij thuis aan zijn trekken komt. Dit is zijn kans om met leuke kindjes te SPELEN! Dan ga je toch niet zitten plakken?

Toch zeg ik nog even niets. Ik ben benieuwd wat ze er zelf van maken hier op de speelzaal.
Ik word aangenaam verrast: 'Ja, ik vermoed dat jullie daar thuis wel genoeg mee doen want ik zie dat hij het wel kan. Hij wil waarschijnlijk hier dingen doen die thuis weer niet kunnen...'

Ooooh wat een leidster!
Wat een inzicht!
Wat een tactiek!

Op weg naar huis giechel ik nog na. Wat een heerlijk archetypisch gesprek met een mooie draai aan het einde. Grinnikend vertel ik David over het gesprek terwijl m'n manneke vraagt of we asjeblieft weer Kerstkaarten gaan versieren.

Een uur knippen en plakken verder is Thorben er klaar mee.
Ik trek mijn conclusies.
Vooralsnog geen blinde vlek.
Maar een jonkie dat zijn keuzes slim maakt.